De Huisvriend. Jaargang 1895

[p. 2]

Betty's katje.
Door Frances Hodgson Burnett.
(Schrijfster van ‘De kleine Lord’).
Met teekeningen naar Louis Wain.

Ik ben Betty's katje, ten minste ik was eens Betty's katje. Dat was meer dan een jaar geleden. Ik ben nu geen katje meer, maar een jonge kat, en ik ben ernstig geworden en denk heel veel als ik op het haardkleedje zit en in het vuur kijk en mijn oogjes toeknip.

Ik heb zooveel om over te denken dat ik dikwijls stil zit om over allerlei dingen te soezen, terwijl ik mijn melk drink of mijn gezicht wasch. Ik ben altijd heel voorzichtig met mijn melk. Ik gooi nooit mijn schoteltje omver; Betty heeft me gezegd, dat ik het niet mocht doen. Zij was gewoon met mij te praten als zij mij mijn eten gaf. Zij zeide dat alleen onfatsoenlijke katjes slordig waren, en zij had ook gaarne dat ik mijn gezicht waschte en dus ben ik daar erg stipt op.

't Is altijd over Betty dat ik denk, als ik op het kleedje zit en in het vuur kijk. Soms voel ik mij zoo nieuwsgierig en benauwd, dat als haar mama en papa dicht bij mij zitten, ik naar hen opkijk en vraag:

‘Miau - miauw!’

Maar zij schijnen mij niet te verstaan zooals Betty dat kon; misschien omdat zij volwassen menschen zijn en zij maar een klein meisje was. Maar eens zeide haar mama:

‘'t Klinkt alsof zij ons iets vraagt.’

Ja, ik vroeg ook

Poes wascht haar gezicht.

iets, ik vroeg naar Betty. Ik wilde weten of zij terugkwam.

Ik weet waar zij vandaan kwam, maar ik weet niet waarheen zij ging.

Zij was gewoon mij allerlei dingen te vertellen, maar dat heeft zij mij niet verteld. Ik heb vroeger nooit gemerkt dat zij heenging. Ik wou dat zij mij had meegenomen. Ik zou mijn gezicht en mijn pootjes heel mooi schoongehouden en mijn melk niet omgestort hebben.

Ik zei dat ik wist, waar zij vandaan kwam. Zij kwam van achter den witten rozestruik, vóórdat deze begon te bloeien en nog niets dan glanzende kleine blaadjes en knopjes had.

Ik zag haar! Mijn oogen waren nog pas twee weken open geweest en ik lag heel dicht bij mijn moeder in ons bedje onder de veranda rondom het huis. Het was een heel mooie veranda met wijnranken daar omheen gegroeid en ik ben er onder geboren.

Wij lagen daar heel prettig, maar mijn moeder was bang voor menschen. Zij zeide dat ik zoo mooi was en zij mij weg zouden nemen. Dat was reeds twee of drie keer met mijn broers en zusters gebeurd, vóórdat ze hun oogen open hadden, en dat maakte moeder zenuwachtig. Zij zeide dat haar hetzelfde vroeger gebeurd was wanneer zij even veelbelovende families had, en dat vele harer vriendinnen haar verteld hadden, dat het haar gedurig overkwam; zij zeiden haar dat het een soort van epidemie was, dat menschen naar je kwamen kijken als je jonge katjes had, en 't eindigde altijd met het verliezen van je kinderen.

Zij sprak mij heel veel hierover en zei mij dat zij sedert ik de oogen open had, minder angstig was, omdat menschen niet meer zoo op je gesteld zijn als je de oogen open hebt. Na de eerste negen dagen waren er minder verdwijningen in de familie, maar zij zeide mij dat zij liever had dat ik mij niet te familiaar maakte met de menschen, die bij de veranda kwamen, en zij was heel blij toen ik mijn pooten kon gebruiken en verder gaan onder het huis, als er zich iemand boog en zeide:

‘Poesje, poesje!’

Zij zeide dat ik niet zoo dom moest zijn om mij te laten vleien en familiaar te worden als men zei:

‘Lieve, kleine poes, poessie!’

Zij zeide dat het met ellende eindigde.

Zoo was ik dus heel

[p. 3]

voorzichtig toen ik Betty het eerst zag. Ik was niet van plan mij te laten vangen, maar ik was niet zoo bang als ik had moeten zijn, wanneer zij niet zoo erg klein was geweest en zoo lief.

Niet heel lang vóórdat zij wegging, zeide zij mij eens toen wij samen in den schommel zaten:

‘Kitty, ik ben bijna vijf uur.’

Dus toen zij van achter de witte rozestruiken kwam was zij misschien bijna vier uur.

Ik zal nooit dien morgen vergeten. 't Was zoo'n mooie morgen, in de vroege lente, en de heele wereld scheen in knoppen en bloesems uit te loopen. Daar waren rose en witte bloemen op de boomen, en daar was zoo'n heerlijke geur als men de lucht een weinig opsnoof. Vogeltjes tjilpten en zongen en vlogen nu en dan door den tuin. Bloemen schoten op uit den grond en bloeiden op de bedden, in den tuin en tusschen het gras, en 't scheen zoo natuurlijk, een nieuw soort van bloem uit den rozestruik te zien opschieten, die nog geen bloemen droeg omdat het seizoen nog te vroeg was.

Ik was nog zoo'n klein poesje dat ik dacht dat het gezichtje, loerend uit den groenen struik, een bloem was, maar het was Betty en zij keek naar mij. Zij had zoo'n rose knopje van een mond en zulke zachte rose wangetjes en zulke groote oogen, juist als het fluweel van een viooltje. Zij had een aardig rose jurkje aan en een boezelaartje met strookjes en een lief hoedje van mousseline, juist als een madeliefje, en de zachte bries deed het krullende haar over haar schouders op en neer trillen als de jonge bladeren van de wijnrank.

‘Moeder,’ fluisterde ik, ‘wat is dat voor een soort van bloem? Ik zag die nooit eerder.’

Zij keek en begon zenuwachtig te worden.

‘Ach liefje, liefje!’ antwoordde zij, ‘'t is in het geheel geen bloem, 't is een mensch en zij kijkt naar jou!’

‘Ach moeder,’ zeide ik, ‘hoe kan dat een mensch zijn, als zij niet half zoo hoog is als de rozestruik? En 't heeft zulke mooie kleuren. Kijk nog eens!’

‘'t Is een kind-mensch,’ sprak zij, ‘en ik heb gehoord dat die somtijds het ergst zijn van allen - ofschoon ik niet geloof dat zij zooveel tegelijk weghalen.’

Het gezichtje keek verder door het groen van den rozestruik en zag er steeds liever en liever uit. De rose jurk en de witte strooken vertoonden zich wat meer.

‘Ga achter mij,’ riep moeder en ik begon achteruit te wijken.

En hoe dikwijls heb ik mij later verwonderd dat ik niet dadelijk wist dat het Betty was, juist Betty. Het schijnt zoo wonderlijk dat ik 't niet wist vóór men het mij zeide.

Zij kwam dichter en dichter bij en haar wangen schenen rooder te worden en haar oogen grooter en grooter; daar deed zij een kleinen sprong en begon in haar handen te klappen en te lachen.

‘O,’ riep zij, ‘'t is een poesje, een klein poesje!’

‘Och hemeltje,’ zuchtte moeder, ‘fts - fts - ftss - ffttss - ffttssss!’

Ik kon het niet helpen, maar ik vond het nogal onbeleefd van haar, maar zij was ook zoo geschrikt.

Maar Betty scheen er niets om te geven. Zij ging op haar knietjes in het gras liggen en boog haar hoofdje zoo diep dat het op boterbloemen en madeliefjes lag.

‘Ach, zoo'n aardig mooi poesje!’ riep zij, ‘poessie, lieve poessie, poes! Arm katje! Ik zal je geen kwaad doen!’

Zij maakte een beweging alsof zij haar mollig handje wilde uitstrekken om mij te streelen, maar een zijraam werd geopend en ik hoorde een stem zeggen:

‘Betty, Betty! Je moet je hand daar niet insteken. De poes is bang en 't zou haar boos maken en zij kan je krabben. Raak haar niet aan, kindje!’

Zij draaide haar vroolijk kopje over haar schouder.

‘Ik zal haar geen kwaad doen, ma!’ zeide zij, ‘bepaald niet. Zij heeft zoo'n lief kindje, kom haar eens zien!’

‘Ffftssssssss!’ zeide mijn moeder, ‘daar komen er meer. Groote menschen nu!’

‘Ik geloof niet dat zij ons kwaad zullen doen,’ sprak ik, ‘de kleine is zoo lief!’

‘Je weet er niets van,’ snauwde moeder.

Maar zij deden ons geen kwaad. Zij waren zoo lief, of zij zelf katjes waren. De moeder kwam en knielde naast Betty en keek naar ons en deed niets, zelfs niet wat ons had kunnen doen schrikken. En zij spraken met zulke zachte stemmen.

‘Je ziet, dat het een wilde kat is,’ zeide de moeder; ‘zij moet hier zijn achtergelaten door de menschen die hier vóór ons hebben gewoond en zij heeft hier geheel op zichzelf geleefd en gegeten wat zij kon stelen - of misschien ving zij wel vogels. Arme kat! En nu is zij zoo angstig, zeker omdat een paar van haar kleine katten zijn weggehaald en zij deze ééne wil beschermen.’

‘Maar als ik haar niet angstig maak,’ sprak Betty. ‘als ik zoetjes naar haar kom kijken en geen kwaad doe en haar melk en vleesch breng, zou zij dan niet haar kleintje eens naar buiten laten gaan en wat met mij laten spelen?’

‘Misschien wel,’ antwoordde de moeder, ‘arme poes, poessie, poessie! lief poesje!’

Zij zeide het op zoo'n vleienden toon, dat ik dadelijk van haar hield, en toen begon Betty ook te vleien en zij was zoo lief en zelf zoo precies als een katje, dat ik niet anders kon doen dan wat dicht bij haar kruipen, en ik begon toen ‘miauw’ te zeggen, heel zacht, als antwoord.

En na dien tijd zag ik haar meermalen per dag; zij scheen aldoor betere vrienden met ons te worden. Het eerste wat ik 's morgens hoorde was haar vriendelijk kinderstemmetje, en wat ik zag haar lief gezichtje. Zij bracht ons schoteltjes vol heerlijke melk, twee of driemalen daags. En altijd zorgde zij er voor, ons niet bang te maken.

‘Lieve, lieve, kleine poes! Hondje van een poes!’ en een stem zoo zacht als zijde, en dan placht zij een

[p. 4]

schotel met melk bij ons te zetten en heen te gaan, achter den rozestruik om ons op ons gemak en in vrede onze melk te laten drinken.

Wij dachten eerst dat zij terugging naar huis, als zij het schoteltje had neergezet, maar na een paar

Poppentheevisite.

dagen, toen wij minder bang begonnen te worden, merkten wij dat zij zich achter den rozestruik verschool en door de takken naar ons keek. Ik zag haar rose wangen en groote viooltjes-blauwe oogen eens en zei het aan moeder.

‘Wel, zij is een goed opgevoed klein menschje,’ meende moeder, ‘ik begin soms te denken dat zij niets kwaads in den zin heeft.’

Ik was er zeker van; vóór ik haar melkschoteltjes oplekte, was ik reeds begonnen haar een beetje lief te hebben.

Een paar dagen later zette zij het schoteltje vlak naast ons en ging zachtjes weg, maar bleef bij den rozestruik staan zonder zich te verschuilen en zeide:

‘Lief poesje, mooi poesje!’ Zoo vriendelijk, zonder op ons af te komen, dat zelfs moeder vertrouwen in haar begon te stellen.

Omtrent dien tijd begon ik te denken hoe prettig het was van onder het huis weg te kruipen om haar beter te leeren kennen. 't Zag er buiten op het gras zoo mooi en zonnig uit en zijzelf scheen ook zonneschijn. Ik hield ook zooveel van haar stemmetje en ik hield ook veel van een bal waarmede ik haar zag spelen, en als zij zich boog om naar mij te kijken en haar krullen vertoonde, had ik grooten lust er uit te springen en den bal met mijn pootjes beet te pakken.

Daar was niets zoo mooi als Betty of iets wat prettiger scheen om mee te spelen dan zij.

‘Ik wou dat je van mij wilde houden en er uitkomen en spelen, poesje!’ zeide zij, ‘ik houd zoo dol van katjes, en ik doe ze nooit pijn. Ik zal je een bal van garen geven.’

Daar was een hek niet ver van het huis en 't was grooter dan Betty's hoofd, want zij was zoo klein, pas vier uur!

Op een morgen kroop ik van onder de veranda uit en sprong boven op het hek, en daar zat ik, toen zij weer kwam kijken en zeide: ‘Lief poesje!’

Toen zij mij zag begon zij te lachen en in haar handjes te klappen en op te springen.

‘O, daar is het katje, daar is mijn Kitty. 't Is van zelf buiten gekomen. Kitty - Kitty - mooie lieve Kitty!’

Zij liep op mij af en stond onder mij, haar oogjes schitterend en haar rose wangen vol kuiltjes. Zij kon mij niet bereiken, maar zij was zoo blij dat ik uit mijn eigen naar buiten was gekomen, dat zij nauwelijks stil kon staan.

Zij vleide mij en riep mij met de zoetste namen en stond op haar teentjes en strekte haar kort armpje en mollig handje naar mij uit, alsof zij wilde probeeren of ik mij door haar wilde laten aanraken.

‘Ik zal je niet naar beneden halen, poes,’ zeide zij, ‘ik wil je alleen maar aaien, och, lieve poes!’

En ik keek op haar neer en zei vriendelijk:

‘Miauw!’ alleen om haar te vertellen dat ik nu niet erg bang meer voor haar was en dat ik, wanneer ik meer de gewoonte had buiten te zijn dan onder het huis, misschien wel met haar zou willen spelen.

[p. 5]

‘Miauw,’ zeide ik en stak zelfs een poot uit, als wilde ik haar dien geven, en zij danste van blijdschap.

Mijn lieve, kleine Betty! Ik wou je zoo graag terugzien, ik kan niet begrijpen hoe je weg kon gaan terwijl ik je zoo lief had en terwijl ieder zoo innig van je hield.

Och! wat waren wij gelukkig, toen ik van het hek sprong. Ik deed het drie dagen later. Zij bracht mij wat melk en riep mij en toen zette zij het schoteltje vlak bij het hek en ging een paar stappen verder af en keek mij zoo smeekend aan met haar mooie, lieve viooltjesoogen, dat ik plotseling een kleinen sprong deed en op het gras stond en de melk begon te slurpen en zelfs wat te spinnen.

Dat was het begin! Van dien tijd speelden wij altijd te zamen, en ach! wat was Betty een heerlijke speelkameraad! En zoo'n praatvaart! Zij was geen kind om te denken dat je niet met een kat moest spreken, omdat een kat je niet kan antwoorden. Zij had mij zooveel dingen te vertellen en zooveel te laten zien! Zij had een speelhuisje in een aardig beschaduwd, grazig plekje en zij vertelde mij er alles van en liet mij haar kopjes zien en haar poppen, en wij hadden theevisite met stukjes echte koek en kleine kopjes met bloemen er op.

‘Er kan niet veel melk in, poes!’ zeide zij, ‘maar 't is een poppenvisite en ik zal je later wel een grooten schotel vol geven.’

Ik verzekerde zoo hard ik kon, dat het een heel

Betty en haar katje.

mooie theevisite was, maar ik hield niet van de Zondagsche pop, omdat zij zoo trotsch keek alsof zij dacht dat poesjes veel minder waren dan zij. De Daagsche Pop was veel liever, ofschoon heur haar wat verwaaid was en haar middel doorgebroken.

Wat had Betty een pret, dien mooien middag, toen wij onze eerste visite hielden in het speelhuisje; wat lachte en babbelde zij en wat liep zij heen en terug naar haar mama om de melk en de stukjes koek; ik sprong haar altijd na en zij was vroolijk als een vogeltje.

‘Kijk, hoe poes nu van mij houdt, mama!’ zeide zij, ‘kijk eens, zij loopt mij na, waar ik ook ga. Zij is niets bang voor mij! Is 't geen zoet katje?’

Ik verliet haar geen oogenblik als ik er wat aan kon doen. Zij was zoo grappig, zij was een kind dat altijd speelde en sprong, en ik was een katje dat veel van springen hield. Wij liepen mekaar na en speelden met ballen, of zaten te zamen in den schommel. Eerst hield ik niet van schommelen, maar ik was zoo dol op Betty, dat ik er van leerde houden, omdat zij mij dan op de knie nam en vertelde. Zij had zoo'n zachten, lekkeren schoot en zulke zachte armen, dat het heerlijk was door haar gedragen te worden.

Zij droeg mij graag en hield er van mijn hoofd op haar schouder te leggen, zoodat zij mij met haar wang kon aanraken! Ach! mijn lieve, kleine Betty, wat hield je van mij!

Zij toonde mij de bloemen in den tuin en vertelde mij welke gingen bloeien en wat voor kleur zij zouden hebben. Wij stelden beiden zoo'n belang in de bloemen, maar het meest hielden wij van onzen witten rozestruik. Hij was zoo groot en wij waren zoo klein, dat wij er samen onder konden zitten, en wij beproefden altijd de kleine harde knopjes te tellen, ofschoon er zoovele waren dat wij de helft er van niet konden zien. Betty

[p. 6]

kon alleen maar tellen tot tien, en alles wat wij konden doen was altijd maar over en over tot tien tellen.

‘Deze knopjes zullen spoedig zoo groot worden,’ was zij gewoon te zeggen, ‘dat zij zullen barsten, en dan worden het rozen en dan maken wij een huisje hieronder en krijgen wij theevisite.’

Wij gingen altijd naar den rozestruik kijken, en soms, wanneer wij speelden en sprongen, dacht Betty dat er een knopje uitkwam en dan juichten wij van pret.

Ik weet niet hoevele dagen wij samen gelukkig waren met den bal spelend en in het gras huppelend en naar den witten rozestruik kijkend om te zien of de knoppen uitkwamen. Misschien duurde het heel lang, maar ik was maar een katje en ik was te dom om iets van den tijd te weten, maar ik groeide harder dan de rozeknopjes, Betty zeide het! Och, och! wat waren wij gelukkig! Als het maar wat had mogen duren, dan zou ik misschien niet zoo ernstig en treurig bij het vuur zitten en zooveel nadenken.

Op zekeren middag hadden wij het mooiste spel, dat wij konden hebben. Wij liepen achter den bal en schommelden samen. Betty legde zich op het gras neer en schudde haar krullebolletje, zoodat ik haar met mijn pootjes kon pakken; wij hadden theevisite en toen het gedaan was, gingen wij naar den rozestruik en vonden dat er een knop was, die een roos ging worden. 't Was zoo'n heerlijke middag!

Toen wij den knop hadden gevonden, die een roos ging worden, zaten wij onder den rozestruik in het dikke gras en ik lag lekker op haar zachten schoot en spon zachtjes.

‘Wij hebben zooveel gesprongen dat ik een beetje moe ben en ik voel mij zoo warm,’ zeide zij.

‘Ben je ook moe, poes? Is 't niet mooi onder de rozen en zal 't geen heerlijke theevisite zijn als alle witte rozen open zijn? Misschien zullen er morgen een paar open zijn. Wij gaan morgen vroeg kijken!’

Misschien was zij vermoeider dan zij wist. Ik denk niet dat zij van plan was te slapen, maar toen begon haar hoofd te zakken en haar oogen toe te vallen, en een oogenblikje later zakte zij zachtjes weg en sliep in.

Ik verliet haar schoot en kroop dicht bij haar borstje in haar wit jurkje en rolde mij op in haar arm en keek naar haar terwijl zij sliep. Zij was zoo lief en rose en mollig en zij had zulke mooie zachte krullen. Zij lagen onder haar warme wang en spreidden zich over het gras. Ik speelde een beetje met hen, terwijl zij daar lag, maar ik deed het heel stilletjes, om haar niet te storen.

Zij lag onder den witten rozestruik nog altijd te slapen en ik lag tegen haar borst gerold en keek haar aan, toen haar mama naar buiten kwam met haar papa en zij ons vonden.

‘O! wat mooi!’ riep de moeder, ‘wat een mooi schilderij, Betty en haar poes slapend onder den witten rozestruik en de eerste roos ontloken. Ik zou wel willen weten of Betty die zag vóór zij insliep. Zij keek alle dagen naar de knoppen om te zien of zij rozen werden.’

‘Zij ziet er zelf uit als een roos, maar een rose roos,’ zeide haar vader, ‘wat ziet ze er bloeiend uit!’

Hij nam haar in zijn armen op en droeg haar naar huis. Zij werd niet wakker en ik mocht niet bij haar slapen, dus durfde ik niet medegaan en ik bleef achter den rozestruik een beetje langer, vóórdat ik naar bed ging.

Toen ik naar de knoppen keek, zag ik dat vele witte strepen hadden, brekend door het groen, en daar waren er drie en die zouden rozen worden, des morgens, en ik wist, hoe gelukkig Betty zou zijn en hoe zij zou lachen en dansen als zij ze zag.

Ik hoor dikwijls menschen tegen elkander zeggen, dat zij wel zouden willen weten waarom ik op zoo'n vreemde manier ‘miauw, miauw’ zeg, als huilde ik.

't Schijnt mij zoo vreemd toe, dat zij niet weten wat ik bedoel. Ik betrap mij altijd het te zeggen, als ik denk aan dien mooien middag, toen wij zoo prettig speelden en Betty in slaap viel onder de rozen, en ik er aan dacht hoe blijde zij zou zijn als zij des morgens zouden opengaan. Ik kan 't niet helpen, maar alles was zoo heel anders dan ik dacht dat het zou zijn. Betty kwam 's morgens niet naar buiten. Och heer! och heer! Zij kwam nooit meer naar buiten.

Ik stond vroeg genoeg op en 't was zoo'n prachtige morgen. Daar lag dauw op het gras en op de bloemen en de zon deed ze schitteren, dat het heerlijk was er naar te zien. Ik had zoo graag dat Betty het zag. Ik liep naar den witten rozestruik en werkelijk daar waren vier of vijf rozen - zulke witte rozen en met zulke schitterende druppels dauw er op.

Ik liep terug naar het huis en riep Betty, zooals ik altijd deed. Ik verlangde zóó dat zij kwam.

Maar zij kwam niet! Zij was zelfs niet aan het ontbijt om haar brood en melk te eten. Ik zocht haar overal, behalve in haar slaapkamer. Haar slaapkamerdeur was gesloten en ik kon er niet in.

En ofschoon ik riep en riep, niemand scheen op mij te letten. Het scheen niet in orde te zijn. Het huis was zelfs stiller dan anders, maar ik voelde dat zij het allen druk hadden en in de zorg zaten. Ik bleef maar vragen waar Betty was, maar niemand wou mij antwoorden.

Eens ging ik naar haar gesloten slaapkamerdeur en vertelde haar van de witte rozen en vroeg waarom zij niet naar buiten kwam, maar vóór ik gedaan had met vertellen, werden mijne gevoelens erg gekwetst door haar papa. Hij behandelde mij op een manier, die alles behalve vriendelijk was.

‘Ga weg, kat!’ zeide hij, ‘maak zoo'n leven niet, je zult Betty hinderen.’

Ik ging weg, mijn staart zwaaiend, en keerde terug naar den tuin en zette mij onder den struik. Alsof ik Betty kon hinderen, alsof Betty mij niet altijd bij zich wilde hebben. Zij wilde dat ik bij haar in haar bedje zou slapen, maar haar mama wou het niet toestaan. Maar ach - hoe kon ik het denken? - zij kwam den volgenden dag niet, en den dag daarop ook niet en toen den volgenden en nog eens den volgenden evenmin.

Ik dacht dat ik dol werd. Menschen kunnen vragen

[p. 7]

doen, maar een kleine kat is niets voor de menschen of het moest iemand als Betty zijn. Zij verstond altijd mijn vragen en beantwoordde ze.

In het huis wou niemand mij antwoorden. Zij waren allen zoo druk en verward. Het scheen hetzelfde huis niet meer. Niets scheen meer hetzelfde. De tuin zag er heel anders uit. In het speelhuisje zaten de Zondagsche en de Daagsche Pop en keken naar het theeservies dat wij op dien heerlijken middag hadden gebruikt. De Zondagsche Pop zat stijf rechtop en keek trotscher dan anders, alsof zij zich verwonderd voelde, maar de Daagsche Pop viel voorover, als had zij haar kracht verloren uit verdriet, omdat Betty niet kwam.

Ik had mij voorgenomen bij de eerste theevisite, dat ik nooit tegen de Zondagsche Pop zou spreken, maar eens voelde ik mij zoo eenzaam en wanhopend dat ik het niet kon helpen.

‘Och lieve,’ miauwde ik, ‘och liefje! Weet je niets van Betty? Niets, niets!’

En dat hartelooze ding zat daar maar altijd even stijf en keek mij aan en antwoordde mij niet, ofschoon de tranen langs mijn neusje stroomden.

Wat kon een arme kleine kat doen? Ik keek overal heen, maar kon haar niet vinden. Ik ging om het huis en nog eens om en riep door elke kamer. Maar zij joegen mij weg en zeiden dat ik te veel leven maakte en niemand verstond een woord van wat ik zei.

En de witte rozestruik - het was of mijn hart zou breken!

‘Daar zullen veel rozen zijn, heel veel rozen!’ had Betty gezegd en iederen morgen bleek het waar te zijn. Ik ging er dan onder zitten en begon telkens weer tot tien te tellen, maar er waren er zoovele. Het was zoo'n groote rozestruik, dat hij er in de verte uitzag als een wolk van sneeuwwitte bloemen. En Betty had ze nog niet gezien.

‘Ach Betty, Betty!’ riep ik telkens, als ik zoovele malen tien had geteld, dat ik er moe van werd. ‘Och kom toch, en zie hoe mooi 't is, en laten wij onze theevisite houden. Och, witte rozestruik, waar is zij?’

Zij joegen mij zoo dikwijls het huis uit, dat ik den moed verloor, maar op zekeren morgen was de rozestruik zoo prachtig, dat ik een wanhopige poging deed, en naar de slaapkamer ging, en mij tegen de deur wreef en uit al mijn kracht riep:

‘Betty, als je daar bent. - Betty! als je een beetje van mij houdt, och toe! spreek tegen mij en zeg mij wat ik gedaan heb. De witte rozestruik heeft tienen en tienen en nog eens tienen van bloemen. 't Is als sneeuw. Geef je er niet om? Och, kom naar buiten er naar kijken. Betty, Betty, ik ben zoo alleen zonder jou en ik houd zooveel van je!’

En de deur ging nu open en haar mama kwam er uit, naar mij kijken, en groote tranen rolden langs haar wangen. Zij boog zich en nam mij in haar armen en streelde mij.

‘Misschien zal zij haar kennen,’ zeide zij op een vreemden, zachten toon tegen iemand in de kamer.

Zij keerde zich om en droeg mij in de slaapkamer en ik zag, dat zij tegen Betty's vader had gesproken.

Het volgende oogenblik sprong ik uit haar armen op het bed. - Betty was daar - mijn Betty!

Het scheen of ik mijn bezinning verloor! Mijn Betty. Ik kuste en kuste haar. Ik wreef haar kleine handjes, haar wangen, haar krullen, ik streelde haar en spon en riep.

‘Betty,’ zeide haar mama, ‘Betty! lieveling, ken je je kleine poes niet?’

Waarom kende zij mij niet? Haar wangen waren warm en rood, haar krullen lagen over de kussens uitgespreid, haar viooltjesoogen schenen mij niet te zien en haar hoofdje ging onrustig heen en weer.

Haar mama nam mij weer in haar armen, en toen zij mij uit de kamer droeg, vielen haar tranen op mij neder.

‘Zij kent je niet, poes,’ snikte zij; ‘arme poes, je moet weg!’

Ik kan het niet begrijpen.

Ik zit bij het vuur en denk, denk, maar kan het niet begrijpen. Zij ging daarna weg en ik zag haar nooit meer terug.

Ik heb mij nooit meer na dien tijd als een klein poesje gevoeld.

Ik ging den heelen dag onder den witten rozestruik zitten en sliep daar den heelen nacht.

Den volgenden dag waren er nog meer rozen dan ooit, en ik besloot geduldig te zijn en daar te wachten, totdat Betty zou komen om er naar te zien.

Maar twee of drie dagen later, toen de morgen nog frisch was, kwam haar mama langzaam naar buiten en wandelde naar den struik. Zij stond daar een oogenblik, en haar tranen vloeiden zoo overvloedig dat zij als dauw op de rozen lagen, toen zij er zich overheen boog.

Zij begon de mooiste knoppen en bloemen te plukken, een voor een. Haar tranen stroomden onophoudelijk, zoodat ik mij verwonderde hoe zij kon zien, wat zij deed; maar zij plukte totdat haar handen en kleed vol waren, zij plukte ze alle!

En toen de struik beroofd was van alles, behalve van haar groene bladeren, gaf ik een hartverscheurenden gil, - omdat het Betty's rozen waren en zij er zooveel van hield, toen het harde, kleine knopjes waren, en zij zagen op mij neer, en ach! haar tranen vielen niet als dauw, maar als regen.

‘Betty,’ zeide zij, ‘poesje, Betty is weg - waar - waar altijd rozen zijn!’

En zij ging langzaam naar huis, met alle rozen van Betty in haar armen opgehoopt. Zij zeide mij nooit waarheen Betty was gegaan, - niemand deed het. En geen rozen kwamen er meer aan den struik. Ik zat er onder en keek er naar, omdat ik hoopte dat hij opnieuw zou bloeien.

Ik zat daar uren en uren lang, en eindelijk terwijl ik wachtte, zag ik iets vreemds. De menschen gingen in en uit het huis, den geheelen morgen. Zij bleven komen en brachten bloemen, en als zij weggingen had-

[p. 8]

den de meesten tranen in de oogen. En des middags waren er meer dan des morgens. Ik was zoo vermoeid dat ik alles vergat en in slaap viel. Ik weet niet hoelang ik sliep, maar ik werd wakker door het hooren van voetstappen, die langzaam den tuin uitgingen naar de poort.

Het schenen allen menschen te zijn, die vertrokken. En voor hen uit gingen twee mannen, die een mooie wit-en-zilveren doos op hun schouder droegen.

Zij liepen heel langzaam en hun hoofden waren gebogen terwijl zij voortliepen, maar de wit-en-zilveren doos was mooi. Zij scheen in de zon - en - och! wat klopte mijn hart, alle sneeuwwitte rozen van Betty lagen er op en waren er omheen geslingerd. En ik zat daar onder den beroofden rozestruik en mijn hart brak!

Zij was heengegaan, mijn kleine Betty, en ik kan niet begrijpen waarheen, en alles wat ik kon denken was, dat dit het allerlaatste was wat ik ooit van haar kon zien, omdat ik dacht, dat iets wat haar toebehoord had, moest liggen in de wit-en-zilveren doos onder de rozen en zij dat ook wegdroegen!

Ach mijn Betty, mijn Betty! En ik ben maar een arme, kleine kat, die bij het vuur zit en denk, terwijl niemand schijnt te begrijpen hoe eenzaam ik ben en hoe verlangend naar een vriendelijk mensch, die het mij zal uitleggen.

En ik houd zooveel van haar, dat als ik het mij telkens en telkens herhaal, wat haar mama mij gezegd heeft, het mij bijna gelukkig maakt - bijna - niet geheel, omdat ik zoo eenzaam ben. Maar als het waar is, dan zou zelfs eene kleine kat, die van haar hield, gelukkig zijn om harentwil.

Betty is heen - waar altijd rozen zijn.
Betty is heen - waar altijd rozen zijn.

Betty was daar - mijn Betty.