De Huisvriend. Jaargang 1890

Ingesneeuwd.
Eene vertelling van
Frans Hedberg.

De sneeuw is een echte toovenares als zij eenmaal begint met haar donzige vlokjes neerdwarrelend de oneffenheden op de aarde gelijk te maken. Vaak wekt zij teleurstelling door niet te komen, als men meende haar te mogen verwachten en arreslede en winterkostuum keurig in orde heeft. Maar als zij te kwistig valt, dan behoeft men nog geen trampaard of ‘ondernemer van straatreiniging’ te zijn, om door haar tot wanhoop te worden gebracht; het is voldoende nachtwacht of boschwachter te wezen, of te moeten zorgen, dat op een bepaald gedeelte van de spoorlijn de rails vrij blijven.

Dit was met den baanwachter Per Larsson het geval; hij had een zijtak van de Smalandsche hoogvlakte, waar deze zich aan de zuidelijke lijn aansluit, voor zijne rekening. Tusschen twee kleine stations vervolgt deze haar weg door de schrale streek; aan den éénen kant een mager bosch, aan den anderen een kaal, thans dicht gevrozen moeras. Op kleine afstanden heeft men aan weerszijde diepe insnijdingen, die de meer en meer te voorschijn komende grijze steen, Smalands rijkdom, in den rotswand nuttig en noodig heeft gemaakt. In deze insnijdingen ligt de sneeuw in groote massa opgehoopt. Zij had zich ook in dichte vlokken tusschen de rails en op den weg neergevlijd en Per Larsson, wiens kleine woning tegen het duin, vlak bij de opening van het bosch was gebouwd, had hard moeten werken om zijn gedeelte van den weg bijtijds voor den aankomenden trein van Stockholm, vrij te hebben. Maar hier gaf hij niet om. Per was totnogtoe altijd prompt op zijn tijd gereed geweest, dank zij de hulp zijner vlugge jonge vrouw, die sneeuwschop en bezem even flink hanteerde als hij zelf en die nog geen kleine kleuters had om haar te verhinderen aan den vermoeienden arbeid van haar man deel te nemen. Zij waren pas sedert een paar maanden man en vrouw en Stina behoefde dus nog geen zorg te hebben door al te hard werken haar toekomstig gezin mogelijk te benadeelen. Zij werkte dan ook! Het was een lust haar te zien; altijd vroolijk en nimmer vermoeit! Haar grof gebouwde eenigszins stijve man kon, op zijne spade geleund even uitrustende, met bewonderende oogen zijne Stina gadeslaan en dan herhaalde hij telkens zijne eigenaardige lofrede: ‘Drommels, wat ben je toch een sterke vrouw!’ En dat Stina een flinke baanwachtersvrouw was, dit werd in den ganschen omtrek spoedig bekend en erkend ook. Zij was scherpzinnig en ‘bij de pinken’ als eene echte Smalandsche en als men haar op een brok rots in zee had achtergelaten, dan zou zij den ouden roem der Smalanders, ‘zich zelfs dáár wel te kunnen redden’ zeker hebben gehandhaafd. Maar Stina had bij haar vlugge handen en helder hoofd ook een goed, warm hart en dit, zeide Per, was het beste van alles. Zij waren nauwelijks veertien dagen getrouwd toen Stina reeds volkomen op de hoogte was van ‘het vak’ en niet zelden was zij het, die met de lantaarn in de hand op den steenen dijk bij het wachthuisje stond en ‘Alles klaar!’ seinde, als de trein kwam voorbij stormen. Haar Per kon dan eens een uurtje slapen als hij van zijn onderzoek langs de lijn terug was gekomen.

Onze lezers zullen zich wel herinneren dat de winter van '87-88 er een was van de ouderwetsche Noordsche soort. Tot dusver had Per Larsson er zich nog goed weten door te redden; nu echter, tegen het einde van Januari begon het er bedenkelijk uit te zien en op den namiddag waarop dit kleine verhaal een aanvang neemt, had alles een gevaarlijke tint. Reeds vroeg op den dag was het, met noordoostenwind, geducht beginnen te sneeuwen en toen de wind tegen den avond tot een waren storm opzette en als met reuzenbezems over het kale moeras zwiepte, was het gevolg hiervan, dat de sneeuw zich

[p. 297]

aan den anderen kant bij het bosch opstapelde en zich gedroeg als een door-en-door onhandelbaar stout kind, dat men nauwelijks van één plek heeft weggejaagd, om het op een nog veel lastiger punt, en nog veel onhebbelijker dan straks, weer te zien opdagen.

Per Larsson had met goede woorden en met de belofte van een goed onthaal, de hulp van een paar forsche mannen uit de buurt weten te verwerven; maar toen hij in den voornacht met de jongens in de keuken kwam, om zich aan een warmen kop koffie met koek te goed te doen, krabde hij zich met een benauwd gezicht achter de ooren en zeide tot Stina, die er op stond haar eigen wollen doek om zijn hals te binden:

‘Het ziet er bar uit, dat doet het! Je zult zien, Stina, dat het vannacht verkeerd loopt!’

‘Is het dan zulk noodweer, buiten?’

‘Br.... jawel! Op dit oogenblik is het woester dan het nog geweest is. Je zult het zien, de nachttrein kan er niet door!’

‘Dan zullen zij op het station ginds moeten blijven. Zij zullen wel zoo wijs zijn niet te beproeven, hier langs te komen, want dat hier het ergste punt is weten zij ook’ oordeelde Stina, die met de beste bedoeling van de wereld bezig was, haar man met den wollen halsdoek te worgen.

‘Alles mooi en goed, Stina; maar laat ik je zeggen dat de conducteurs verplicht zijn alles te beproeven, zoo lang er nog eenige mogelijkheid bestaat, om er doorheen te komen. Nu adjuus, vrouw! Wij gaan weer aan het werk en wij zullen zien het kruispunt van den weg klaar te houden, want dààr pakken de sneeuwvlagen zich berghoog op.’

‘Ik kom dadelijk nà; ik zal alleen even het vuur op den haard uitdooven,’ zeide Stina beslist.

‘Je kunt wel binnen de vier muren blijven, dunkt mij. Nu wij ons weder een weinig verwarmd en versterkt hebben, kunnen wij het werk wel af,’ zeide Per.

‘Neen hoor, in zulk een hondeweer is het voor vrouwen niet goed om buiten te wezen’ opperde een van de jongens, die zijn dank voor de lekkere warme koffie niet beter dacht te kunnen uitspreken, dan door eenige bezorgdheid voor het welzijn der vrouw des huizes te toonen.

‘Praatjes! Gekheid!’ lachte Stina. ‘Als jullie niet smelt dan ik zeker niet!’

‘Neen; blijf liever binnen Stina - het kan heel goed’ herhaalde Per, naar de deur stappende.

Stina zeide niets; zij ging eenvoudig naar den haard om het vuur te dekken. Op dit oogenblik deed een der mannen de deur open om naar buiten te gaan. De wind scheen deze gelegenheid voor een bezoek in de baanwachterswoning te goed te achten, om die ongebruikt te laten; hij deed daarom een dubbelen aanval, door den schoorsteen en door de deur tegelijk: rook en vonken vlogen den schoorsteen uit, terwijl een volle laag sneeuw door de deur naar binnen stoof, een lange witte streep over den vloer vormend, in den tijd dien Per en de arbeiders gebruikten om te vertrekken.

‘Jesses! wat een weer!’ Met dezen geliefkoosden vloek der Noordsche volksklasse, sprong Stina boos en geschrikt tegelijk van den haard terug; bijna blind van den rook nam zij een schep water uit den naast het fornuis staanden emmer en wierp dit op het vuur, met het gevolg, dat zij een nieuwe bezending rook vlak in het aangezicht kreeg en hoestende en proestende op een stoel neerviel; ‘geheel dol in haar hoofd’ zooals zij zeide.

Toen zij wat bedaard was begreep zij, het water slechts op een gedeelte van het vuur te hebben geworpen; door den tocht was het nog helderder opgevlamd en knapte van pret, de sneeuwballetjes en hagelkorreltjes die door den rookvang naar beneden kwamen vallen, te mogen opslikken. Stina ziende hoe de vlam de geheele keuken verlichtte kwam op een andere gedachte. Zou het niet beter zijn het vuur aan te houden, voor het geval dat Per's voorspelling uitkwam en de nachttrein eens niet verder kon? Het kon natuurlijk gebeuren, dat de trein bleef steken en als er dan reizigers inzaten - die zijn er altijd - dan was het een geschikte gelegenheid om een paar ‘öre’ te verdienen, door de mogelijkheid den gasten een neuswarmertje voor te zetten.

Maar als zij het vuur aan moest houden, dan was er geen spraak van, om Per bij het baanvegen te helpen; want bij dit weer het vuur alleen laten, was veel te gevaarlijk! Het zou kunnen zijn, dat de storm door den schoorsteen een paar smeulende vonken aanblies, misschien wel een brandenden houtspaander over den grond slingerde, zoodat hun huisje met alles wat daarin was afbrande! Neen dat ging niet - en Per had twee goede helpers en zij moesten zich dan maar redden zonder haar.

Doch eventjes buiten de deur zien, of het weer niet een weinig bedaarde, dat kon toch geen kwaad, meende zij. Op het ledikant dat tusschen het raam en den korten muur in den hoek van de keuken stond, lag haar oude wollen omslagdoek; dezen sloeg zij over hoofd en borst en knoopte de beide punten op haar rug stevig vast. Nà nog een blik op het heldervlammend vuur, stapte zij naar de deur.

Haar hand op de klink en haar éénen voet tot steun vlak achter den anderen zettend, deed zij de deur open. De storm scheen werkelijk genoegzaam bedaard om zonder hindernis buiten te komen. Intusschen had de sneeuw reeds elk spoor van de voetstappen der mannen doen verdwijnen en zich vòòr haar drempel zoo overvloedig opgehoopt, dat zij er tot aan de knieën inzakte.

‘Zoo zal 't niet gaan’ zeide Stina. Terwijl zij haar best deed in de schemering voor zich uit te zien, voelde zij een nieuwe bezending losse sneeuw tegen zich aanvliegen.

‘Als er menschen uit den trein hierheen mochten willen komen, dan dient er gezorgd, dat er een pad naar ons huis is.’ Zij pakte de sneeuwschop, die om den hoek in het schuurtje stond; haalde haar doek beter op, zoodat alleen hare oogen vrij bleven en begon dapper te werken. De sneeuw lag aan de windzijde, halfhoog den muur, opgestapeld. Met weloverlegde, langzame scheppen trachtte zij het pad van haren drempel tot aan de trappen, die naar den spoorweg omlaag voerden schoon, of althans begaanbaar te maken. Maar voor iedere schep dien zij met haar spade deed, stortte eene nieuwe lawine sneeuw, voor en achter haar, naar omlaag, zoodat zij ten laatste soms zelf geen uitweg meer zag. Maar zij hield vol. Toen zij eindelijk de trappen had bereikt, bleef

[p. 298]

zij even stilstaan om adem te halen en den wind tegen haar rug te laten uitrazen. Zij kon nauwelijks haar huisje onderscheiden, hoewel er slechts enkele vaam afstand tusschen lagen. Als een paar uit de schoorsteen opvliegende vonken haar niet terecht hadden gewezen, zou zij stellig hebben gedacht, dat zij zich verder van huis had verwijderd. De nacht was pikdonker; loodzwaar lag het fluitend en gierend noodweer over de geheele streek en zelfs de witte sneeuw verdween in eene grijze duisternis. Voor haar, door scherpe hagels gepijnigde, oogen werd de duistere nacht van tijd tot tijd door een snel, blauwachtig vuur verlicht, dat bij zijn verdwijnen alles nog donkerder en zwarter om haar heen deed schijnen.

Terwijl zij, onzeker wat nu te doen, op het weder volgesneeuwde pad van de trappen naar het baanwachtershuis zag, kwam opeens een nieuwe windvlaag huilende uit de richting van het moeras opzetten; hij nam alle sneeuw, die nog niet vast zat, op zijn sterke vleugelen en het scheelde weinig of hij had Stina ook achterover geworpen, van de trappen af. En toen zij nu bovendien een aantal vonken uit den schoorsteen zag opstijgen en door den wind gedrukt, in wilden dans het dak over en de muren langs zag dwarrelen, zoodat de angst haar bekroop haar woning in brand te zien vliegen, gaf zij een luiden gil, wierp de spade van zich af en snelde naar de deur. Bij den drempel gekomen werd zij plotseling in haar vaart gestuit en bleef zij als aan den grond genageld staan.

Wat was dat? Welk geluid sneed door wind en duisternis? Het was het fluiten van een locomotief, die op een tamelijken afstand gillend, voor een oogenblik het huilen van den wind en het geraas der donderend neerploffende sneeuwmassa overstemmende, op haar ouden, overmoedigen toon waarschuwde: ‘Uit den weg, krachten der natuur; uit den weg! Hier komt menschenmacht - die wil, die moet vooruit! Ruimte! Maakt ruimte!’

Alles vergetend, het gevaar voor brand en den sneeuwstorm, ijlde Stina naar de trappen terug, greep den seinpaal met beide handen vast, boog zich naar den kant vanwaar het signaal gekomen was over en riep uit alle macht harer gezonde longen:

‘Per! - Per! - Waar ben je toch? - Per, hoor dan! - Heb je de locomotief gehoord? - De trein komt! - Per!’ -

Ademloos luisterde zij naar antwoord op haar geroep. Een tweede fluiten, nog luider en doordringender dan het vorige, liet zich hooren, maar geen antwoord van Per. Daar schoot haar een vreeselijke gedachte door het hoofd: als zij daarginds, bij de steenblokken aan den overgang dit sein niet hoorden.... Als zij in hunnen ijver om de baan vrij te houden door den vooruitsnellenden trein werden overreden.... als....

Een nieuw gefluit! En tusschen den gierenden en bulderenden stormwind door kon zij het zware stampen en hijgen der locomotief onderscheiden, die al nader en nader kwam, slechts langzaam voortschuivende door het noodweer. Het geluid stierf weg en verhief zich opnieuw, al naarmate de wind even bedaarde of heviger bulderde en zonder eene andere gedachte dan aan haren Per, zette de jonge baanwachtersvrouw het op een loopen, den spoorwegdijk langs. Zij struikelde in diepe gaten; zij klauterde tegen hoogten op, waarvan de grond bijna kaal was. Onder het harde loopen was de doek haar van het hoofd gegleden, zoodat de vinnige sneeuw in dichte vlokken in heur haren post vatte, of omlaag kroop in haar blooten hals en hare armen als met speldeprikken stak. Zij voelde het niet. Zij liep voort, altijd voort! Zij had nog niet de helft van den weg afgelegd, of daar trilde een nieuw sein, akelig en schel door de koude lucht. Het werd twee- driemaal herhaald; steeds luider en driftiger; het hijgen en stampen klonk als 't geluid van een mensch die met den dood worstelt. Hierna één enkel langgerekt sleepend geluid van stoom die wordt uitgelaten; een paar doffe zuchten en - alles werd stil; doodstil. De wind die nu eens recht wilde toonen heer en meester op het gebied te zijn, zette met vernieuwde woede op en de sneeuw dwarrelde in zulk eene verbazende menigte neer, dat alle wolken groote vergadering boven het Smalandsch landschap schenen te houden, waarin eenparig besloten werd den mageren grond nu eens goed met een dikke, mollige deken te bekleeden, die het in de eerste maanden niet weer zou kunnen afschudden.

II.

Het ongewoon geval had werkelijk plaats gegrepen; de nachttrein was in de sneeuw vastgeraakt, even voor het overgangspunt op den weg; erger nog, de locomotief was ontspoord en daar stond zij, diep tusschen muren van verscheidene voeten hooge sneeuw, stevig ingemetseld.

De reizigers wisten er nog niets van.

Zij waren niet talrijk en de meesten sliepen sedert lang. De stoot bij het ontsporen der locomotief ontstaan, had hen niet wakker gemaakt, want geschud en geschokt hadden zij den geheelen weg over, zoodat men aan die beweging gewoon was geraakt. Wat hen kon wekken was eer de plotselinge stilte, en het duurde niet lang of het raampje van een waggon 1ste klasse werd neergelaten en een welluidende mannenstem riep:

‘Is de conducteur hier?’

‘Jawel,’ antwoordde een zwaar geluid; ‘wat wenscht u te weten?’

‘Wat is er op den weg, dat ons doet stilstaan?’

‘Sneeuw!’ klonk het kalme antwoord. Hierna scheen de conducteur zich tot iemand, die hijgend was komen aandraven, te richten; althans op geheel veranderden toon vervolgde hij:

‘Wel verduiveld! Hier wordt prachtig voor de baan gezorgd. Wij staan hier goed!’

‘Met drie man zijn wij den geheelen nacht aan het werk geweest,’ antwoordde Per Larsson, ‘wij zouden juist van het kruispunt opnieuw beginnen te scheppen; een half uur geleden was hier alles vrij.’

‘Het behoorde nu vrij te zijn,’ bromde de conducteur.

‘Menschelijke kracht kan niets doen tegenover Hem, die weer en wind bestuurt,’ merkte Per wijsgeerig op.

Zoo, leest gij stichtelijke boeken, man? Sneeuwscheppen zou je vrij wat beter voegen!’

‘Zitten we voor een langen tijd vast?’ vroeg de vorige stem uit den waggon 1ste klasse.

‘Wij zitten vast, wis en waarachtig! Maar of het

[p. 299]

een week zal duren of veertien dagen, daarvan is niets met zekerheid te bepalen,’ antwoordde de conducteur.

Hij liep naar den machinist, die zorgvuldig stoom uitliet opdat de locomotief geen schade mocht lijden.

‘Wij zitten hier voorloopig niet onaardig; vindt je dat ook niet, liefste Emmy?’ vervolgde de stem, naar binnen ziende.

‘Vat maar geen koude; haal het raampje liever op,’ klonk een zachte vrouwenstem.

‘Vast zitten in de sneeuw en dat nog wel op onze huwelijksreis!’ hoorde men hem, die eerst gesproken had, zeggen, terwijl hij aan den wensch zijner reisgezellin gevolg gaf en het raampje sloot.

‘Zou het niet doenlijk zijn, de locomotief weer in het spoor te brengen?’ vroeg de conducteur den machinist, die met een bedenkelijk gezicht naast het kolossaal gevaarte stond.

‘Moeilijk wel maar niet ondoenlijk; als wij over een man of tien, des noods acht, kunnen beschikken, dan zal het wel gaan. Zie je kans ons de noodige mannen te bezorgen?’ vervolgde hij, tot Per Larsson gewend.

‘Wij zijn hier vooreerst met ons drieën.’

‘En wij zijn - laat eens zien; ik en Petterson, de machinist en de stoker, dat zijn er al zeven. Misschien zullen onder de reizigers nog wel een paar mannen zijn....’

‘En dan hebben wij nog mijne vrouw, die is zoo goed als een man.’

‘Dan ben-je wèl af, man!’ lachte de machinist, die bij alle ongerief de gelegenheid voor een grapje niet ongebruikt voorbij kon laten gaan.

‘Op de reizigers valt weinig te rekenen,’ verklaarde de conducteur, ‘er zijn alleen een paar vaandeldragers van het theewater-banier en drie of vier dames, waarvan de eene pas getrouwd is. Het éenige wat er op zit is, dat wij een bode naar het naaste station zenden en van daar naar Nässjö telegrafeeren om een hulplocomotief.’

‘Ik begrijp niet hoe iemand in dit hondeweer daarheen zal kunnen loopen,’ zeide Per Larsson.

‘Het moet gebeuren,’ hield de conducteur vol, ‘en hij, die niet gezorgd heeft de baan vrij te houden, zooals hij had behooren te doen, is de aangewezen persoon om de boodschap over te brengen.’

‘Wat is dat hier voor een vertooning?’ hoorde men plotseling de stem van een man uit een waggon 2de klasse roepen; ‘hoe lang moeten wij hier nog blijven stilstaan?’

‘Hoe nu? Wat is dat?’ prevelde de conducteur, verbaasd rondziende, ‘dit is eene stem, die ik nog niet heb gehoord. Alle drommels! wanneer kan die sinjeur op den trein zijn gekomen?’

Hij hield zijn lantaarn hoog op en liet het licht scherp op het portier van dien waggon vallen; maar hij ontdekte niets. Alleen hoorde hij haastig een raampje sluiten, maar daar hij nu vooreerst andere dingen van meer belang in zijn hoofd had, gaf onze conducteur zich verder geen moeite er achter te komen, welke passagier hem nog onbekend was gebleven.

‘Hoever is het naaste station, baanwachter?’

‘Nou; een goede drie kilometer is het van hier.’

‘Dus ten naastenbij drie kwartier gaans. Allo man - er op uit! Verzoek den stationschef om een locomotief en arbeiders te willen seinen.’

‘Goed; ik zal zien er te komen, leen mij dan uw lantaarn.’

‘Je hebt zeker het seinlicht in het wachthuisje brandend?’

Daar kwam Stina aanloopen. Zoodra zij, op de plaats des onheils komende, haar Per gezond en ongedeerd naast den conducteur zag staan, was zij zoo verheugd, dat zij haar beide armen om zijn hals sloeg en hem kuste. Wat kon het haar schelen, of de conducteur, de machinist en de stoker het zagen, en of de postexpediteur zijn hoofd met het roode kapje uit het raam van den postwagen stak en een paar verbaasde, dommelige oogen op haar richtte!

‘Goddank, Per, dat je niet overreden bent!’ juichte zij, ‘ik was zoo vreeselijk bang, dat ik niet wist waar ik blijven moest van angst!’

‘Is dat die vrouw, die zoo goed was als een man?’ spotte de machinist.

‘Ja, dat is zij. Maar ik zou toch denken dat iemand daarom wel over haar eigen man bezorgd kan wezen,’ antwoordde Per op beleedigden toon.

‘Maak nu dat je weg komt en sta hier niet langer te kakelen,’ snauwde de conducteur Per af en toen tot Stina gewend, iets vriendelijker:

‘Hoe ziet het er uit in de baanwachterswoning? Zit zeker vol kleuters, hé?’

‘Hola!’ lachte Stina, ‘wij zijn pas twee maanden getrouwd!’

‘En een halve,’ verbeterde Per.

‘Zoo, zoo. Dan zou je des noods reizigers kunnen opnemen, als wellicht de een of ander verkoos uit te stappen?’

‘Welzeker!’ antwoordde Stina vlug. ‘'t Vuur op den haard brandt en als zij willen komen dan....’

‘Ik zal eens vragen hoe zij er over denken. Maar ga dan toch eindelijk, man! Anders stel ik jou verantwoordelijk voor wat hier zou kunnen gebeuren!’

‘Ja, zie je, ik heb toch ook getuigen en....’

‘Die kunnen mij hoegenaamd niets schelen: haast je wat! Vooruit!’

‘Waar moet je heen, Per?’ vroeg Stina, hem bij zijn buis vasthoudend.

‘Ik zal mijn best doen om mij tot aan het naaste station door de sneeuw heen te werken,’ antwoordde Per bedaard, terwijl hij zijn muts diep over het voorhoofd haalde.

‘Ja maar als.... als!’

‘Wees maar niet bang, Stina. Aanstonds, als ik in het bosch kom, is het minder erg en ik zal Blomberg meênemen, als ik het eerst tot zijn huisje heb gebracht.’

Dit stelde de baanwachtersvrouw gerust. Blomberg, de wachter van het volgend eind spoorweg, was een nog grooter en sterker persoon dan haar Per, en dit beteekende nog al iets!

Middelerwijl scheen de wind tot bedaren gekomen; de sneeuw viel daarentegen in gelijkmatige dichte vlokken neer en stapelde voortdurend op.

Daar bestond niet veel kans los te komen. Na een paar dubbelzinnige zegenwenschen over den ellendigen winter te hebben uitgesproken, nam de conducteur een kloek besluit. Hij maakte achtereenvolgens de verschillende portieren open en deelde aan

[p. 300]

de reizigers den stand van zaken mede. Stina wist dadelijk wat er voor haar te doen was. Zij liep vlug naar huis om de seinlantaarn te halen, voor het geval dat iemand der passagiers moest worden bijgelicht. Daar het nu niet meer zoo stormde, zou zij het vuur op den haard nog eens flink voorzien, opdat het in hare kamer lekker warm mocht zijn en er gezellig zou uitzien, als zij misschien gasten kreeg. -

Het eerste portier dat door den conducteur werd opengemaakt was dat van den waggon 1ste klasse, waaruit straks die twee stemmen geklonken hadden. Toen hij instapte waren de gordijnen, die deze coupée in twee halven scheiden, dicht gehaald. Zonder de portière op te lichten, vroeg hij uiterst beleefd:

‘Zijn mijnheer en mevrouw wakker?’

‘Ja. Wat is er aan de hand?’ klonk het tamelijk knorrig antwoord van mijnheer, terwijl een zacht spottend giegelen scheen aan te duiden, dat der dame de stoornis niet zoo onwelkom was als hem.

‘De trein is op een hindernis gestuit,’ vervolgde de conducteur voorzichtig een gordijn openschuivend, ‘en het kan wel gebeuren dat wij hier een uur of vier moeten blijven staan.’

‘Een fraai vooruitzicht! Dunkt je dat ook niet, Emmy?’

‘Maar beste Arvid, dat kan niemand helpen!’ hernam de dame en hoewel de groene kap over de lamp was neergehaald, die aan de zoldering hing, meende de conducteur toch een fijn blond hoofd te onderscheiden, dat tegen den schouder van een jongman lag aangeleund.

DE VERBRIJZELDE VOORSTEVEN VAN HET STOOMSCHIP ‘MARPESSA’, NA DE AANVARING VAN HET STOOMSCHIP ‘PRINS FREDERIK DER NEDERLANDEN’. Naar een photographie te Falmouth genomen.

Zijn zware, donkere baard wierp een eigenaardige schaduw op de blonde krulletjes, die haar voorhoofd bedekten. Onder dit voorhoofd keken een paar groote oogen verlegen, maar toch guitig, tusschen de zware franjes uit.

‘Je hoort wat mijn vrouwtje zegt, conducteur; en als zij zoo geduldig is, zullen wij ons niet minder kalm toonen, niet waar?’

‘Zeker zeker!’ antwoordde de conducteur, bescheiden een anderen kant uitziende; ‘ik wilde alleen maar zeggen, als het mijnheer en mevrouw soms wat al te lang duurde, dan is hier in de buurt een vrij goede gelegenheid, om daar het in orde brengen van den trein af te wachten. De baanwachter is onlangs getrouwd. Wij zullen trachten de locomotief te verplaatsen en daarbij zal het hier in de waggons niet bijzonder aangenaam zijn - wat onrustig. Want ziet u, de machine is ontspoord en nu zullen wij haar weer op het goede spoor moeten overbrengen.’

‘Hoe langer hoe mooier!’ riep de jonge echtgenoot ongeduldig wordende. ‘Lieve hemel, hoe kan men de treinen zoo slecht sturen en nog wel op een door de regeering bezoldigde lijn!’

‘Tegen weer en wind kan geen mensch vechten, mijnheer; en het bestuur van een Staatsspoorweg evenmin,’ zeide de conducteur, ‘dit zou een onbillijke eisch zijn.’

‘Ja Arvid, hierin heeft de conducteur volkomen gelijk’ fluisterde de jonge vrouw, vriendelijk tot haar man opziende.

‘En daar de baanwachter een aardig, knap wijfje heeft,’ vervolgde de conducteur, ‘dacht ik, dat mevrouw misschien wel lust zou hebben eens een kijkje te nemen hoe het er daar in huis uitziet. Is dit niet het geval, dan verzoek ik beleefd om verschooning, indien ik u heb gestoord.’

En de deur zorgvuldig sluitend, trok de man zich terug.

‘O, Arvid, hoe aardig, ook een pas getrouwd jong paar!’ fluisterde de jonge vrouw, zoodra de conducteur vertrokken was.

‘Goed; maar toch zeker niet zoo pas gehuwd als wij,’ klonk het zachte antwoord, terwijl hij, zich tot haar overbuigend, de fijne krulletjes op haar voorhoofd kuste. ‘Dat dit ongeval ook juist vandaag moest gebeuren!’

‘Eigenlijk hebben wij het hier wel goed,’ merkte zij aan. Beiden zwegen en hij sloot haar een weinig vaster in zijne armen en boog het hoofd nog dieper, om haar zachte, warme lippen te kussen en niet enkel die blonde krulletjes.

(Wordt vervolgd.)