Lavrencrans.
Ghevlochten ter eeren, vanden uytnemenden ende seer geleerden heere, mijn heer, Ulricus Huber, der beyde rechten Doctor,
So als hy met meer als gemeene pompe, wierde gehuldicht tot Professor der welsprekenheyt in de wijdtberoemde ende vermaerde Vniversiteyt van Franeker.
WAer blijft nu 't old Atheen, wiens wijs heyt heeft geflonkert,
Als 't glinsterende licht? Haer glans is g'heel verdonkert:
Die eertijts was de roem, is nu geen eere weerd,
Door dien haer wetenschap is t'eenemael verheerd,
Als was sy in haer tijdt een breydel voor de Grieken,
En niet in 't gansche Rondt men vondt Atheens gelijken,
Nochtans hun groot verstandt besteegh maer d'eerste trap,
Van G'leertheyts hoogh Palleys; self met de minste stap
Kond'vorderen Atheen, om meerder te verkrygen,
Van nu voort aen dan moet sy van haer kennis swygen;
Om dat een ander Oord, geleegen ver van daer,
Den Opper-gever mildt, geplaetst heeft boven haer.
Het is een Friesch Atheen, wiens krachten hooger steyg'ren
Jae tot den Opper-sael: wie sal met recht dan weyg'ren,
Haer onderdanigheyt, en tien-mael meerder lof,
Als oyt Atheen besat. Dus krijght dan Friesland stof
Om t' uyten danckbaerheyt en Tropheen op te rechten,
Aen d'Al-eerweerde Godt; daer nae om te gaen vlechten,
Een gulden Eeren-krans, door-weeven met Laurier,
Welk maeken sal een roem aen 's Vaders grootste sier,
[Folio A4v]
[fol. A4v]
Wiens hooft bekranst men voert, met Lauren tot de Kroning:
Soo volght naer deugd en moeyt, tersont een goe-beloning.