Hoorns Liedt-boecxken

Vol stichtige Bruylofts-sangen, Met noch eenighe rijmen op ‘t Leverken

t’ Samen-ghesangh tusschen Daphnis, een Herder, en Daphne, een Herderin, sijn Vrijster.

Stemme: Prins Robbert.

1. Daphnis.

Ah! alder-liefste Herderin,
Hoort doch een reys een woort
Laet een-mael uwen Herder in,
Sluyt niet altijdt uw’ poort,
Ontsluyt veel liever oock u hert,
Of opent eens mijn borst,
Die van de vlam versmolten wert
En nae uw’ laef’nis dorst.

2. Daphne.

Dorst ick geloven dat gy ‘t meent,
En sprack, gelijck ghy dacht,

[p. 85]

 

Ic had licht niet so lang gemeent

 

Noch ghy vergeefs gewacht.

 

Maer, nademael ghy altemael

 

Ons maer om ‘t jockjes vrijdt,

 

Slae ick geen acht op uwe tael,

 

Jae acht se niet een mijt.

 

3. Daphnis.

 

Neen, Schaepje, daer en hadje ‘t niet

 

Ick min in deught en eer

 

Ick biedt mijn handt, die trouwe biedt;

 

Wat wil je min of meer?

 

Al waerder selden knaep in ‘t lant,

 

Die woordt hieldt, jae niet een;

 

Soo sweer ick, daer ‘s noch eens mijn handt,

 

Dat ick ‘t van herten meen.

 

4. Dephne.

 

Neen, Schaeps-hooft, dat gat boorje niet;

 

Ghy zijt als all’ de rest:

[p. 86]

 

En sweet niet, knecht, noch stoorje, ziet

 

Daer ‘s Niehil op ‘t request.

 

Als, soo mijn môer my heeft geleert,

 

De Bruydt is in de schuyt,

 

Dan is het bladtjen omgekeert,

 

Dan zijn beloften uyt.

 

5. Daphnis.

 

Ghelooft gy dat? ah! driemael ah!

 

Ah! ach! ick werdt ontzint,

 

Soo ick bemint niet leven mach,

 

‘k Sal sterven onbemint.

 

Gaet dan met wreetheyts huyck te kerck,

 

Geeft elcke Maeghd die less’,

 

Te gaen, gelijck als gy, te werck:

 

Ah Ziele-moorderess’!

 

6. Daphne.

 

Neen, lieve Daphnis, neen ick schric

 

Voor sulcken wreeden naem,

[p. 87]

 

Ick ken uw in-borst op een prick

 

Ghy zijt my aengenaem:

 

Al waer ‘t dat ick bedrogen waer

 

Van al wat Vryer heet,

 

‘k Gheloof nochtans in duysendt jaer

 

Noyt dat ghy my het deed.

 

7. Daphnis.

 

O open Hemel op der Aerd’,

 

Leef ick, of ben ick doodt?

 

Door dat woordt wert mijn âem vergâert,

 

Die was in scheydens noodt:

 

Laet tusschen u en tusschen my

 

Nu dubbeld leven zijn,

 

Op dat het mijn’ in ‘t uwe zy,

 

En ‘t uwe zy in ‘t mijn’.

H.Bruno.