't Hoorns vermaeck'lijck treck-schuytje

[p. 45]

Aen Me-Ioffrouwe N.N.
Uytnemende wel op de Luyt speelende.

UW' over-aerdigh spel, uw' lieffelickst geluyt,
Maeghdt sonder wedergâe, uw' gaedeloose luyt
Stal des Heer Bruygoms hert; uw' oogh' voer op vry-buyt,
En vong die vrye ziel, die nu uw' ziel oock sluyt.
Hy wierdt aen 't euvel sieck 't welck minne-spel beduyt.
In 't gantsche Britten-landt, in Hollandt was geen kruyt
't Geen hem genesen kon; 't was niemant dan de Bruyt.
Soo siet men, dat uyt min wel weder-minnen spruyt.
Ghy zijt u woordt nu quyt, nu zijt ghy in de schuyt.
De haeringh zijt ghy hem nu schuldigh ende kuyt,

[p. 46]

 

En wandt, en 't net, en all', het geen den Echt besluyt.

 

Speelt den geveynsden niet, ick zie, als door een ruyt,

 

Uw' meeningh niettemin. Ick wedd' u om een duyt,

 

Eer morgen 't Sonne-radt van 't Oosten rolt op 't Zuyd',

 

Eer dat de Dagh-bodinn' geset heeft kap en tuyt,

 

Dat ghy niet vreemdt sult zijn van 't werckje. Maer ick stuyt

 

Mijn' praet, eer Joffertjes my vallen op mijn huyt.

 

Leert nevens uwe luyt, oock op de Duytsche fluyt,

 

En luyd de Vrouws naem in met hem, en Maeghdts naem UYT.

H. Bruno.