't Hoorns vermaeck'lijck treck-schuytje

Lof van 't Amsterdamse Rasp-huys, en eenige des-selfs
Miraculen, voor-gevallen in den Jare 1604.

Stemme: Sal ick noch langh in heete traanen.

RAspini kracht bleeck sonder weêrgae,
Soo haest sijn Tempel was gemaeckt:

[p. 9]

 

Wie doet soo veel als hy? Op veer nae

 

Niet een, wiens deught soo helder blaeckt:

 

Hoe menigh quant

 

Is door sijn handt

 

Geholpen, die 't gebreck sat in 't gebeent',

 

Raspini kracht, heeft haer weêr kracht verleent.

 

Hy laet hem oock niet licht bedriegen,

 

Hy s' wijser als het Beelt tot Hal:

 

Hy is soo niet in slaep te wiegen,

 

Als yemandt twee-mael hallef-mal:

 

O neen! Dat 's mis,

 

Sijn hulp gaet wis,

 

Hy smeert geen kreupel, of hy maeckt de man

 

Met een, dat hy strack gaen en wercken kan.

 

Hoe-wel zijn kracht noch niet vermindert,

 

Soo blonckse schoon in 't eerste Iaer:

[p. 10]

 

't Was doe als nu, gantsch onverhindert,

 

Mirakel voor, mirakel naer:

 

Maer dat men 't eerst

 

Quam alder-veerst

 

Te hooren door soo menigh Stadt en Landt,

 

Dat was, om dat het was een nieuwe Sant.

 

Een Lutzenborger, die hem veynsde

 

Seer heftigh met de Koorts geplaeght:

 

Raspinus sach hem niet, of peynsde

 

Hoe dit gebreck mocht zijn verjaeght;

 

Sijn Oly goedt,

 

Ioegh uyt het bloedt

 

Dit quaet, dat daer soo vast gewortelt sat,

 

En maeckt' hem weder als een swiep soo radt.

 

Dies tijdt soo was daer oock een Noorman,

 

Die hem heel swaer gebroocken liet:

[p. 11]

 

Wie dat hem sach, 't was al, och! hoor man,

 

Laet u doch helpen uyt 't verdriet,

 

Tot dat op 't lest,

 

't Gemeene-best

 

Hem by Raspinus bracht, die hem terstont

 

Met krachtigh dagg'-smeer maeckte heel gesont.

 

't Is oock aenmerck'lijck, hoe een Fransman

 

Seyd, dat hy had een lamme arm:

 

Raspinus sach 'er strack wel kans an,

 

Hy smeerde hem de rugh heel warm,

 

Door dagg'-smeers-kracht

 

Is hy gebracht

 

Soo veer, dat hy verlost was van sijn pijn,

 

En seyd', Raspinus, 'k sal u danckbaer zijn.

 

Een Oost-vries quam 'er oock aen kermen,

 

En seyd' ick heb een Slangh in 't lijf,

[p. 12]

 

Hy bijt, en knaeghdt my inde dermen,

 

'k Heb nergens rust, o! Heer, waer blijf

 

Ick noch in 't endt?

 

Raspinus send

 

Om hem, en seyd mijn goede vriendt koom hier,

 

En heeft hem voort verlost van 't wreede dier.

 

Maer eer dit Iaer noch quam te enden,

 

Genoot sijn hulp een oude Deen,

 

Die soo mismaeckt scheen in sijn lenden,

 

Dat hy nauw reppen kon een been:

 

Raspinus smeer,

 

Dat hielp hem weêr,

 

Dat hy wel gaen, en staen, en wercken kond.

 

Lof zy Raspinus voor sijn konst, en vond.

V.D.H.