Hoofsheid is een ernstig spel

[p. 121]

Vaarwel

Ik beklaag me, zure koude winter,
Dat een vrouwe mij groot onrecht doet;
Spoedig word ik oud van dagen,
Help je niet het tij te keren.
Ik smeek jullie, vrije vogeltjes,
Om je gezang achterwege te laten;
Mijn hart zal opgewekt zijn,
Kan ik haar vreugde haar ontnemen.

Vaarwel

Tot de wind richt ik mij om te vragen
Of hij haar in het gelaat wil blazen,
Zodat haar wangetjes en kaak allebei
Geheel en al hun blosje verliezen
En ook haar rode mond verbleekt,
Die ooit zo vriendelijk was voor mij,
En me diep in m'n hart heeft geraakt.
Ik diende haar van kindsbeen af.

Vaarwel

O jij zomergroene vlakte,
Houd je ver van mijn vrouwe;
Zij heeft mij zozeer gekrenkt,
Dat ik haar ongeluk wil vergroten.
Vaarwel, mijn hooggeboren vrouwe!
Edele dienst is aan u niet besteed.
Daarom moet jij, winter, je woede
Op mijn vrouwe bekoelen.