Den Hollandszen praat-vaars nieuwjaars-gift

Liefdens zoetigheid.
Air.

SChoon Lief u lipjes en roder-mond,
Die maken myn jonk hertje gezond,
Uw aangenaame geur
En u borsjes, blank van kleur,
Daar toe u frisze en fiere gank,
Uw halsje als een Zwaan zo blank,
Dat doed myn jonk hert,
Vol van Minne-smert,
Om u zugten heel verwerd.

Ach! Liefje, mogt ik op u Contoor,
Eens zagjes schryven, na myn behoor,
Dan hielp gy my zeer ras
Uit myn droefheid, net van pas.
Ach! mogt ik eens u bloempjen teer,

[p. 140]

 

Myn Engel, plukken na myn begeer:

 

Wat is dat een vreugd,

 

Als me zig met geneugd,

 

In uw ted're schoot verheugd.

Wat is 'er grooter vreugd op Aard,
Als dat twee Liefjes dus zyn gepaard
En treden, hand aan hand,
Zoete bekje, naar 't Ledikant
En boeten daar haar Minne-lust
En maken haar jonk hertje gerust,
Ach! wat voor een zoet,
Dat hier door 't gemoed,
In Liefde smelten doed.

Daar op voldeê zy myn Minne-beê
En 'k zoenden haar toen een keer of twee,
Zy lei haar voetjes teêr
Onder de myne zagjes neêr,
Ach! Jongeling, zeize, weest maar gerust,
Nu hebt gy u Minne-vlam geblust,
Geef my nog een zoen,
Dan word je weêr groen
En kunt het dan nog eens doen.

Adieu dan, zoetert, nu gaâ ik heen,
Ik bidje myn Engel weest te vreên,
Ik gaâ maar na Amsterdam,
Zoetert weest tog op myn niet gram,
Daar zal ik u kopen een stukje Chits,

[p. 141]

 

Met een bloempje dat wat zwierig is,

 

Houd u maar constant,

 

Zie daar is myn hand

 

En myn Min tot onderpand.

Daar op zo greep ik myn Engelin
En voldeed nog eens haar lieve zin,
Het geen byna ons twee
Heel van Liefde smelten deê.
Toen heb ik die zoetert adieu gekust,
Zy zei, indienje weêr zyt belust,
Kom dan maar eens aan,
Gy hebt my voldaan;
Daar op liet zy my gaan.