dens verhuizingen van afdeling naar afdeling met katheter en slangen in haar arm. Ze lacht met diverse complicaties tijdens en na sectio. Patiënt lacht onverklaarbaar.
Ik zie dat u zelf ook notitie maakt. U hebt gelijk, het is een intrigerend geval. Normaal lachen in abnormale omstandigheden, ik heb er geen goede verklaring voor.
Het syndroom waaiert steeds verder uit. Een dag na de operatie vindt zij een vraag als ‘heeft u pijn?’ al hilarisch, begrijpt u? Dan grijpt zij naar haar buik, kermt en doet lachend alsof zij zwaar gewond is geraakt in Amerikaanse schietfilm. U zult er zelf om moeten grinniken.
Of zeg haar: u ziet er weer stralend uit. Zij zal knipogen, hand in heup leggen, haar naar achteren gooien en lachend zeggen: morfine!
Of u zegt terwijl u het infuus verwijdert: u kunt alweer lezen? En zij legt De Groene Amsterdammer bovenop Oorlog en vrede en zij zal breed lachend zeggen: ‘De baby slaapt. Ik heb alle tijd. Heeft u kinderen?’
En dan, zonder dat u het zelf in de gaten heeft, bent u zelf onderwerp van gesprek geworden. Ik moet toegeven dat het inderdaad een stuk aardiger is om een altijd lachende patiënt te hebben. Je merkt dat als je haar zaal binnenloopt je onwillekeurig geneigd bent de kermende, klagende en kreunende patiënten minder serieus te nemen.
En u weet zelf wat een gecompliceerde bevalling het was. Ze was al heel lang bezig voordat ze bij mij op de operatiekamer kwam. De verpleging meldde doodleuk dat ze per ongeluk de oxytocine veel te hoog hadden gezet en dat de epiduraal was mislukt. Wat wil je, uitgevoerd door die ene arts-assistent, die jongen aan wie je nog niet eens de oude kranten zou toevertrouwen, ouder dan zestien kan hij niet zijn.
Trouwens, ik moet toegegeven. Er is nog nooit zo gelachen tijdens een spoedoperatie. Ongelooflijk. Terwijl ze in vliegende spoed de ok binnen werd gereden, lachte ze: ‘Het lijkt wel een oorlogsfilm, je weet wel die met die helikopters en dan Wagner. Hoe heet die nou, je weet wel...’ Hilarisch, ja.
En mijn angst is dat de baby misschien aan dezelfde pathologie lijdt. Dat zou wijzen op iets genetisch. U weet, kind lag zodanig gedraaid in de baarmoeder dat ze nooit gewoon geboren zou kunnen worden, dat uitblijven van operatief ingrijpen fataal was geworden. Nu is ze helemaal gezond, voor zover de metingen aangeven, maar ik heb de stellige indruk dat ze al lacht. Verontrustend, ja, want de eerste weken horen baby's helemaal nog niet te lachen.
Probeert u vanmiddag bij het zaalbezoek ook eens tot een nadere diagnostiek te komen. Kijkt u in de ogen van die baby van patiënt. Voor mijn gevoel dreigt hier een geval van veel te vroeg lachen. De vraag is: gaat het om anticiperende socialisatie of pathologische ridens praecox?
Kijk, daar ligt ze dan. Let op, het is niet normaal: ze lacht al als we binnenkomen. Die verhuisdozen zijn van haar; gevuld met babykleren. Nee, haar echtgenoot is er even niet. Die is bezig een rode linoleumvloer in hun nieuwe huis te leggen, terwijl zij liever lichtblauw had, of eigenlijk helemaal geen nieuw huis. Maar daar lacht ze om, begrijpt u. De katheter heeft ze zelf gedrapeerd aan die kleerhanger naast het bed, dat zag er vrolijker uit, vond ze.
Ik ben het met u eens collega, dit is troeblerend. We moeten een beter beeld krijgen voor we haar kunnen laten gaan. Mijn voorstel is haar nog even te laten
Auteursrechtelijk beschermd
