Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 17]

Er breekt altijd wel iets
door Philip Huff

Er is iets mis met mij. Nee, dat zeg ik niet goed. Ik bedoel: er is iets heel erg mis met mij. Het is alsof mijn hersenen loshangen in mijn schedel, de draadjes nog maar net met elkaar verbonden. Ze knetteren.

Oude bedrading, zou de elektricien zeggen. Met katoen nog. Niet geaard. Brandgevaarlijk. Dat moet allemaal vervangen worden.

Wie gaat dat doen, denk ik dan.

Ik moest plassen. Dat doe ik meestal in de wasbak. De wc is laag en spettert zo. Maar ik wilde niet naar de badkamer. Ik wist even niet wat ik moest doen. Ik stond daar maar. In de gang.

Nu zit ik hier. Ik moet nog veel erger plassen.

Er is dat idee dat je elk moment in tweeën kunt splitsen en zo eeuwig kunt doorgaan in het ‘nu’. Je komt nooit bij het ‘zometeen’ uit. Althans, je ene helft niet.

Weet je wat ik vreemd vind? Dat die zachte vochtige wc-papiertjes die je uit de verpakking trekt zo goed aan elkaar blijven zitten terwijl je ze met veel geweld door die smalle opening heen moet trekken. Dat ze pas loslaten als je voorbij een bepaald punt bent. Ik kan er heel langzaam aan trekken, die papiertjes, er heel lang naar kijken, tot het uiteindelijke breekpunt.

Als je maar hard genoeg vastpakt en lang genoeg trekt, breekt er altijd wel iets.

In mijn mond smaakt het naar ijzer.

De muziek staat wel heel erg hard.

Ik gebruik het graag, dat vochtige wc-papier. Dat komt zo: mijn kak was verleden jaar een tijd nogal hard. Daardoor kreeg ik last van aambeien. Bij gewoon droog wit papier leek het alsof ik schuurpapier door mijn straat haalde, zo veel pijn deed het. Vochtig wc-papier bood uitkomst.

De laatste tijd heb ik weinig last van wat de dokters ‘de stoelgang’ noemen. Eerder van te zachte poep dan van constipatie - dat je drukt en drukt en de zachte stukken rond je kringspier voelt plakken, dat werk. En dat je veegt en veegt, maar het meer uitsmeert dan weghaalt. Ook daarvoor zijn die zachte vochtige papiertjes een uitkomst.

Nat en vochtig en geurend aan de vingertoppen als motregen met vitamine e-complex en kamillearoma.

Soms weet ik niet of iets zich alleen in mijn hoofd afspeelt of ook daarbuiten. Neem vorige week. Ik liep over straat. Het mistte. (Dat doet het als koude en warme lucht op elkaar botsen.) Op de hoek van de Carillonstraat stond een klas kleine kinderen naast een hoge kale zwarte boom te wachten tot ze konden oversteken. Veel gifgroene en roze rugzakjes en meisjes met blonde piekharen en opgedroogd snot rondom de neus. Jongens met bulten en wondjes in het gezicht en bij de oren. Schoenen met klittenband aan hun voeten. En overal spijkerbroeken met vlekken op de knieën. Ze namen de hele stoep in beslag. Ik voel dan ineens de behoefte zo'n kind te schoppen.

[p. 18]

Het staat niet zozeer in de weg, het staat daar maar. Nutteloos en hulpeloos. Vragend als een stilliggende voetbal. Met een hupje en een aanloop als bij een vrije trap op de rand van de zestien wil ik dan uithalen. Ik voel mijn voet in dat zachte lichaampje verdwijnen, zie de panische blikken van de kinderen om me heen en hoor de begeleidster gillen. Zie hoe een voetganger zijn hand voor zijn mond brengt. Als ik de stoep af ren, voel ik de botjes van mijn voet prikken tegen de huid, een lapje leer kietelt achterin mijn keel, en door mijn bloedbaan stroomt batterijzuur.

Mijn hart bonkt als een bezetene.

Ik weet echt niet of zoiets zich alleen in mijn hoofd afspeelt of ook daarbuiten.

Af en toe moeten de dingen uit mijn lichaam. Als het knettert in mijn ledematen. Dan sta ik op het perron en bewegen mijn benen driftig heen en weer; ik loop van glasplaat tot rokerspaal en weer terug, en hup weer naar de paal. De stationshal is mijn schedel, de muziek in mijn oren is over alle sporen te horen. Het geroffel van voorbij denderende treinen is mijn hamerende hart. De drukte in mijn hersenpan, dat ben ik. Bijna knal ik uit mijn romp.

Ik zie de mensen kijken naar mijn arm die op de maat van mijn stappen tegen de zijkant van mijn benen slaat.

Er is iets heel erg misgegaan, vandaag.

Ik heb met honderden vrouwen seks gehad. In mijn hoofd of toch daarbuiten. Als ze eens zouden weten wat ik ze heb aangedaan. Op de bank, zat ik dan. Of ik lag met ze in bed. Onder de douche stonden we ook. Ze zaten op hun knieën. Ik zag het water langs hun gezicht stromen. Ze konden niet praten.

Toen ik in de keuken van de Beurs van Berlage werkte, zag ik veel mooie vrouwen. Hier lopen er minder over straat, maar als ze er lopen dan moet je toeslaan. Kijken. Ze grijpen met je blik.

In het trappenhuis kwam ik haar vaak tegen. Het zwarte haar sluikte over haar witte, zieke voorhoofd. Wilde haartjes. En sproeten.

Ik kijk naar een lange witte onderbroek die ik heb, zo'n cowboyding. Hij ligt op de grond, de rechterpijp onder de linker gevouwen.

Ik vind het een verdrietig gezicht. Een dood vogeltje op de grond. Er liggen allemaal kleren omheen die niet van mij zijn. En het bonkt in mijn hoofd. Mijn ogen doen pijn, alsof iemand er vanbinnen tegenaan trapt.

Toen ik klein was heb ik eens een strijker in de anus van onze poes gedaan en die strijker heb ik toen aangestoken. De kat was niet dood, maar zijn achterlijf lag open. Ik zag de darmen in die roodzwarte massa. Of ik zag wat ik dacht dat de darmen waren.

Mijn vader moest de kat met een schep doodslaan. Ik kon het niet. Daarna sloeg hij mij. ‘Je mist iets,’ zei hij, en ik voelde hoe zijn knokkels mijn jukbeenderen raakten. ‘Ik weet niet wat, maar je mist iets. Een geweten of zo. Misschien is het er in te slaan.’ Toen pakte hij de schep weer op.

Op mijn rechterslaap heb ik een vleesbult zitten. Ik durf hem amper aan te raken.

Sinds vannacht heb ik een kriebel aan mijn lul. Het jeukt aan de rechterkant van mijn zak. Er is iets mis met mij. Maar ik voelde het lange tijd niet zo erg als nu.

[p. 19]

Ik wist het omdat de mensen het zeiden. Maar ik dacht: de mensen zeggen zo veel.

Ik had vroeger een verkleedpak. Blauw, met roze en groene en oranje stukken er op. Driehoeken en cilinders en kegels. Het was een clownspak. Je kon de bovenkant tot op het kruis openknopen en er dan instappen.

Ik trok het aan naar school en raakte in gevecht met Niels en Hendrik en het pak scheurde. Ik nam zo'n oranje plastic plank, die je als zitting of rugleuning op de duwkarren kon gebruiken, en sloeg er mee op Niels. Hij viel op de grond en ik bleef doorslaan. En doorslaan. Het plastic kraakte. Zijn tanden braken op de tegels. Zijn kin kleurde rood.

Voor elke keer dat hij had gezegd dat ik dun was of lelijk doordat ik geen vlees at, gaf ik hem een klap. Ik was nog lang niet klaar toen de juffrouw me van hem aftrok. Hendrik had haar gehaald. Ze gilde. ‘Wat is er mis met jou?’

[p. 20]

Ooit had ik twee parkieten: Piet en Riet. Ik dacht dat Piet een mannetje was en Riet een vrouwtje want dat was mij verteld. Nadat Riet Piet had doodgepikt, met haar scherpe snavel op zijn zachte koppetje - zijn kruin was helemaal kaal -, ging ik met haar naar de dierenwinkel.

‘Ja,’ zei de verkoper, ‘dat zien we wel vaker, dat mannen vrouwtjes doodpikken als ze er niet op mogen.’

Ik denk dat ik hem vragend aankeek.

‘Ja, dat is een mannetje, dat je daar in je hand hebt.’

Er was iets mis met mij. Ik miste iets. Informatie.

Ik heb dat wel vaker. Dat gevoel iets gemist te hebben. Niet zozeer het gevoel dat ik iets mis, maar meer dat iets mij heeft gemist. Dan hoor ik de hele tijd een vervelende zoem en de volgende dag vraagt de buurvrouw: ‘Hoorde u het niet? De postbode belde gisteren wel een kwartier aan. Omdat ik hem zei dat u zeker thuis was. Ik had uw voetstappen gehoord. En de muziek.’

In mijn handen houd ik een briefje van de posterijen: ik kan een pakketje komen ophalen op het postkantoor.

Er wordt aangebeld. Ze bonken op de deur. Mijn hoofd doet pijn. Er zitten rare witte puntjes op de rand van mijn eikel. Het lijken wel jeugdpuistjes.

Ik kan midden op straat ineens beginnen met klappen, het ritme uit mijn hoofd. Ta-dam - dam. Ta-dam - dam. Ta-dam - dam.

En als ik in bed lig, draai ik met mijn hoofd heen en weer: tsjik - tsjik - tsjik - tsjik.

Er wordt hier echt heel hard op de deur gebonkt.

Bum - bum - bum. Steeds sneller.

Wat sist er godverdomme zo?

Mijn grootvader werd dement, niet lang nadat ik bij hem ging wonen. Dement worden, is als het zakken van de zon. Heel lang zie je geen verschil en dan, ineens, is het schemerig. De laatste meters zakt de zon heel snel. Zienderogen.

Mijn grootvader wist dat hij het duister inliep. Er was nog een beetje licht, toen.

‘Sorry jongen,’ zei hij, ‘sorry.’

Het leek me vreemd, zoiets. Dat je weet dat het snel voorbij is. Ik dacht toen: daar zou ik heel boos van worden. Maar mijn grootvader werd niet boos. Hij was rustig, kalm, berustend. Ik dacht: dat zou ik niet zijn.

Het gekke is: dat ben ik nu wel. Rustig. Kalm. Berustend. En ik denk aan mijn grootvader.

Ik vraag me af: hoe zouden ze weten dat ze hier is?

Het regent buiten. Ik zie de grijze lucht. De kale zwarte hoge bomen. Op straat staat een blauw busje met een wit dak, schuin geparkeerd op de stoep. De lampen van de andere auto's reflecteren in de ruiten van de huizen aan de overkant. De kamer kleurt af en aan donkerblauw. Ik zou willen dat ik de ramen open kon zetten.

Kleding reparatie's staat er op het gele bord aan de overkant. De gouden schaar. Ik heb vaak naar dat bord gekeken: Rits sluitingen • innemen uitleggen • korter langermaken • gordijnen • voeringen

En dan zou er iets mis zijn met mij, dacht ik.

Er staan drie lampen aan in deze kamer. Is dat te veel? Ik kan amper meer ademhalen. De rust van zo-even is weg.

[p. 21]

Eigenlijk moet ik deze kamer uit. Maar ik wil de badkamer niet weer in. Ik weet wat er in de badkuip ligt. Ik kan het niet.

Ik zit op de vloer. Ik hoor dat de deurklink meetrilt met het bonken op de deur.

Ik heb een wit shirt met lange mouwen aan en een oude trainingsbroek die nog nat is van de regen. Op mijn hoofdhuid kriebelt het. Soms voelt ijzelregen in de kou aan als kleine nietjes in je huid. Het jeukt ook bij de bal van mijn voet, merk ik nu, vlak bij de grote teen.

Ik knal mijn lichaam bijna uit.

Ik wist dat er iets mis was met mij. Maar ik voelde het niet. Ik wacht al jaren op de ontmoeting van weten en voelen. Ze mijden elkaar.

Ik verbeid de tijd. Tot ze komen.

Ze had rode sokken aan. Wie had dat ooit gedacht? De rest was ook heel anders, anders dan ik had verwacht. Die rode sokken waren een verrassing. Ik was er even stil van.

We leegden de inhoud van de zwarte jerrycan op de stenen van de straat. Het werd een grote platte vlek. Niemand durfde hem aan te steken. We probeerden een lucifer op de grond te werpen maar dat werd niets. Rudolf gooide een aansteker op de straatstenen. Hij ging kapot. Ik had een idee: het uiteinde van een touw laten smeulen en dan tegen de benzine houden. Maar er gebeurde niets. De brandstof trok zich steeds dieper terug in de poriën van de stenen. Terug naar de aarde waar het uit kwam. We wisten niet wat we moesten doen.

Ik klem mijn vingers stevig om de lucifers in mijn hand.

Ik rende over het schoolplein. Een lange slinger jongens liep vanaf de boom in het midden naar buiten. Ik was de laatste. In die sliert kon ik niet meer terecht. Ik probeerde de buitenste jongen te bereiken.

Er is altijd iemand die iemand pakt. En die trekt. Tot iets loslaat. Ik kan uren naar het moment net voor dat moment kijken. En me verbazen hoe snel en hoe soepel het dan gaat als het eenmaal zo ver is.

Het hele huis ruikt er nu naar - naar dat wat aan gas wordt toegevoegd om het naar iets te laten ruiken. De binnenkant van mijn neus doet pijn. Mijn gedachten zijn nu heel licht. Ik knal niet meer uit elkaar. Mijn hersenpan stijgt op. En overal die geluiden. Dat bonken.

Ze komen, volgens mij. Ze komen mij halen, zo. Ik hoor de deur al kraken. Ik wacht tot hij wordt ingetrapt. Dit is het moment net voor het moment.

Er is iets mis met mij.

Nee, dat zeg ik niet goed.

Ik bedoel: er is iets heel erg mis met mij.