Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 20]

Beste Lara, Lieve Lara, Aan Lara, Lara
door Basje Boer

Er lag een elastiekje op de grond. Het vormde een gifgroene cirkel tussen je rode laarsjes.

‘Lemmy,’ zei ik. ‘Zijn je ouders hardrockers ofzo?’

Je lachte, zei: ‘Ik heet Lara.’

Het was mijn laatste briefje van vijf, maar dat zei ik niet. Ik kon later op de avond vast wel op de pof betalen. Of lenen. Ik zou wel zien. Ik stond bij de bar te wachten toen je zonder wat te zeggen een handvol muntjes in mijn broekzak liet glijden. Terwijl ik terugliep met de flesjes bier stootte Ahmet me aan. ‘Ze wil het, man, kijk dan.’ Hij bedoelde jou.

Een uur voor sluitingstijd waren de meeste anderen al naar huis. De rest stond buiten, waar het nog warm was en je mocht roken. Op ons tafeltje lagen verpulverde bierviltjes, wat munten, een nat geworden pakje lange vloei. Je had de hak van je rode laarsje op het onderstel van mijn kruk gezet. Je knie raakte bijna mijn kruis en mijn knie het jouwe. Ik keek neer op drie denim bovenbenen. Mijn jeans was vaalblauw goedkoop, de jouwe donkerkleurig duur.

Rikkert keek door het raam naar binnen. Hij wees op de joint tussen zijn vingers maar ik schudde van nee. ‘Blow je niet?’ vroeg je. ‘Soms,’ zei ik. ‘Ik heb wel zin,’ zei je en je sprong op van de barkruk. Ik bleef zitten. Door het raam zag ik hoe je de joint van Rikkert overnam. Ze vonden je aardig, dat was duidelijk, misschien een beetje raar. Ik vond het leuk om door het raam naar je te kijken. Dan kon ik gewoon kijken, zonder wat te zeggen, wat een beetje raar zou zijn als je tegenover me zou zitten.

Je zei: ‘Hoe oud denk je dat ik ben dan?’

Je zei: ‘Je woont toch niet bij je ouders ofzo. Of wel? Woon je wel bij je ouders?’

Je zei: ‘Dan gaan we morgen samen ontbijten. Maak ik je bed voor je op, hoeft je moeder dat niet voor je te doen.’

Je zei: ‘Gewoon. Ik vind je gewoon leuk. Wat moet ik er nog meer van maken dan? Ik kan je toch gewoon leuk vinden?’

En: ‘Vind je mij niet leuk dan?’

Het is heus niet dat ik nog nooit met een meisje had gezoend. Ik had zelfs met heel veel meisjes gezoend. Het zou ook een tikkie raar zijn als je op je zeventiende nog nooit had gezoend. Maar ik had nog nooit met een meisje van vijfentwintig gezoend. En ik was ook nog nooit met een meisje naar bed geweest.

Af en toe beet je op mijn lip, tussen het zoenen door, wat best lekker was. Je drukte me met mijn rug tegen de muur om de hoek bij De Stoof, waar mijn vrienden en ik en heel veel andere jongens die ik ken altijd staan te plassen na sluitingstijd en je moet nog dat hele stuk op de fiets. Je liet me los, zette een wankele stap naar achteren. Ik dacht dat je moest kotsen.

‘Gaat het?’ vroeg ik. Je hief een hand op, waarmee je bedoelde: ‘Hou je

[p. 21]

mond’. Ik zocht in mijn broekzak naar mijn sigaretten maar bedacht me toen dat je van de rook misschien nog misselijker zou worden. Toen keek je glimlachend naar me op. ‘Het gaat,’ zei je.

Het bekvechten ging door tot aan het stoepje voor mijn deur.

Ik zei: ‘Ik heb er geen zin in.’

Je zei: ‘Maar we hoeven helemaal niks.’

Ik zei: ‘Maar dan heeft het toch ook geen zin dat je bij me slaapt.’

Je zei: ‘Maar we hebben het toch leuk? We kunnen toch een beetje zoenen en zo? Je vindt het toch leuk om met me te zoenen?’

Je praatte een beetje hard, omdat je dronken was. Ik was bang dat mijn moeder wakker zou worden. Ik zoende je zodat je je mond zou houden, ik legde mijn hand achter je hoofd omdat ik bang was dat je achterover zou vallen.

We werden tegelijk wakker, alsof er een wekker was afgegaan die alleen wij konden horen. Buiten was het ergens tussen nacht en dag in. Je glimlachte naar me, je was niet meer dronken. Of in elk geval niet meer misselijk. Zonder wat te zeggen, klom je bovenop me. Ik keek naar je op, ik bleef de hele tijd naar je kijken. Toen het voorbij was, haalde ik wat water en het halflege pakje kauwgom dat op het gangkastje lag.

[p. 22]

We konden niet meer slapen, het was nu veel te licht. Je was gestopt, zei je, maar je nam telkens een trekje van me als ik een sigaret opstak. We gebruikten een colablikje uit mijn prullenmand als asbak want ik mocht op mijn kamer niet roken.

Eerst stelde je me vragen. Over school en over wat ik erna wilde doen. Over mijn ex-vriendinnetjes. Over de band die Rikkert en ik net hadden opgericht en waar we nog een zanger voor zochten en een drummer en misschien iets elektronisch. Je stelde zoveel vragen dat ik jou helemaal niets meer kon vragen, ik had het te druk met antwoord geven. Later, toen je heel stil en verdrietig werd, was ik alweer vergeten dat ik je wat had willen vragen. Nou ja, waarschijnlijk had ik toch niet geweten wat ik wilde vragen. Nu weet ik het wel. Nu wil ik weten of je ook katten had of dat je meer van honden hield. Op welke school jij had gezeten want misschien was het wel dezelfde school. Of je huisgenoten had of dat je alleen woonde. En waarom je bij me in bed lag.

Mijn moeder deed open zonder te kloppen. Ze schrok. Ze schrok heel even en herstelde zich toen. Ze glimlachte. Jij glimlachte ook. Of we kwamen eten, vroeg ze. Er stond ontbijt op tafel.

Je had alleen een T-shirt aan, daaronder blote benen. We zaten met onze boterhammen op de bank, jij met je benen opgetrokken onder je shirt, je knieën tegen me aan. Het was zonnig. Lange strepen licht strekten zich uit over de vloer. Lotje rook aan je tenen en haar snorharen kietelden je. We hoorden mijn moeder stofzuigen op de trap, mijn vader was bezig in de tuin. We hadden gezien dat ze elkaar heel even hadden aangekeken, zwijgend, maar zeiden er niets over, kauwden op onze boterhammen met pindakaas. Van de houten planken die mijn vader uit de garage haalde, maakte hij grote stapels rond de boom aan de achterzijde van de tuin.

‘Hij bouwt een boot,’ dacht jij. ‘Een schuur,’ zei ik. Mijn moeder kwam puffend de trap af met de stofzuiger in haar ene hand en de stang in haar andere. ‘Papa is een boomhut aan het bouwen,’ zei ze. We keken weer naar buiten. Mijn vader was begonnen met zagen. Zweet gutste van zijn voorhoofd en ook zijn overhemd met opgestroopte mouwen was doorweekt. Zijn lichamelijke inspanning stond niet in verhouding met de wezenloze blik in zijn ogen. Hij keek zonder te zien, zoals hij jou gedag had gezegd zonder echt te beseffen dat je er was. Ik dacht: Het is goed dat papa een boomhut bouwt. Het is fijn om wat te doen te hebben.

Je keek naar me en je leek bijna doorzichtig, zo bleek was je. Waarom had je niet gewoon je broek aangetrokken, je dure jeans. Ik schaamde me voor je blote benen, voor je stank, voor het wondje op je lip en de stoppels op je schenen. Je keek naar me op en je glimlachte even, half. Buiten was mijn vader gaan zitten, hijgend in zijn kring van hout. Zijn bril was, nat van het zweet, een stukje van zijn neus gegleden. Hij keek naar zijn handen. Nergens anders naar, alleen naar zijn handen. En wij, binnen, keken naar hem. Ik dacht: papa bouwt helemaal geen boomhut. Wat bouwt papa dan? Wat bouwt hij?

Je trok je dure jeans aan. Je kuste me en je smaakte zuur. Je rook ook zuur trouwens. Je stelde me geen vragen meer, je was stil. We hoorden papa timmeren in de tuin, het echode tegen de muren en de huizen en alle straten van de stad.

‘Dag’ zei je en even was je zo doorzichtig dat ik door je heen keek naar de volgende dag en het einde van je leven zag.