|
| |
| |
| |
The Dust
door Olga Kortz
else - De dag dat ik mijn schoonmaaksters ontsloeg, ging ik voor het eerst naar het casino. Ik had al een tijdje het voornemen een volwassen leven te gaan leiden. Wanneer op feestjes me gevraagd werd wat ik deed in het dagelijks leven, moest ik mensen altijd vermoeien met verhalen over mijn baan op het callcenter. Ze hoorden fatsoenlijk mijn anekdotes aan, maar ik voelde aan alles dat er op me werd neergekeken. Dat kon anders, wist ik.
Wat ik heb, besteed ik. Ik houd niet van sparen als je daarvoor in een goor huis moet wonen. Het is overigens naïef om te denken dat spaarvarkens wonderen kunnen verrichten als je in een gekaapt vliegtuig zit. Mijn laatste geld ging op aan mijn schoonmaaksters, die me maanden hebben bedrogen. Het moest stoppen.
Het begon ermee dat ik er een, Lily, had aangenomen en er vervolgens twee kwamen opdagen, ruim twee uur later dan afgesproken. Ik had met een hoop moeite een vrije ochtend bij het callcenter kunnen loskrijgen, maar toen mijn schoonmaakster er om twaalf uur 's middags nog steeds niet was, moest ik er zelfs een hele dag voor vrij nemen. Ik kreeg van mijn baas meteen een sanctie, de twee weken erop werd mijn doelstelling verdubbeld. In plaats van acht, moest ik zestien mensen per dag zien te werven voor Combiplay, de loterij waarvoor we op dat moment telefonisch loten verkochten.
Natuurlijk, ik had mijn schoonmaakster, Lily, ook de sleutel kunnen geven en haar op een achtergelaten briefje kunnen zeggen wat ik van haar verwachtte. Maar ik denk dat mensen altijd beter werken voor hun opdrachtgever als ze er een gezicht bij hebben.
Mijn schoonmaakster had dus twee gezichten. Twee Vietnamese gezichten om precies te zijn. Omdat ik altijd lunch op mijn werk en ik niets in huis had, was ik net begonnen aan de zak chips die ik voor Lily had klaargezet, toen de bel ging. Ik stak mijn hoofd uit het raam en keek neer op twee zwarte kruinen. Voordat ik kon vragen waarom ze met zijn tweeën waren, of uitleggen waar ik de sponzen bewaarde, hadden ze de allesreiniger al gevonden en stroopten ze de mouwen op. Ik vertrouwde ze meteen en ik vertrok naar een café waar een oude liefde achter de bar stond.
Toen ik drie uur later, een beetje zweterig van de Prosecco, terugkwam, waren ze weg en ik had het idee dat er spullen in huis verplaatst waren. Verder rook het sterk naar wc-verfrisser.
Ik viel bijna direct in slaap in mijn verschoonde bed.
De dag erna, zaterdag, stond Lily aan de deur.
‘Where is my money?’ informeerde ze.
Ik vroeg haar waarom ze al vertrokken waren toen ik drie uur na hun aankomst terugkwam.
‘Two people only work one and a half hour. If I come alone, I work three hours.’
Ik zei Lily niet dat we niets over twee mensen hadden afgesproken. Maar ze had gelijk wanneer ze beweerde dat anderhalf keer twee, drie is. Ik gaf haar het geld, vijfenveertig euro, en sprak af dat ze over twee weken weer zou komen.
| |
| |
‘I also need the key,’ zei ze.
Ik gaf haar mijn reservesleutel en zag Lily de straat uit sloffen. Haar enkels leken een beetje doorgezakt.
In de maanden die volgden, begon het huis een steeds vreemdere lucht te krijgen. De lucht die ik aanvankelijk voor wc-verfrisser had gehouden, werd almaar zuurder. Tijdens een etentje met collega's van het callcenter bij mij thuis, vroeg een van hen of ik lijken in mijn kast bewaarde. Ik moest lachen om zijn opmerking en ik vertelde dat mijn schoonmaaksters de zure lucht mee brachten.
‘Aziatische vrouwen hebben zure kutten,’ zei een andere collega toen.
Weer lachte ik, maar ondertussen was ik erg geschrokken van hun opmerkingen. Ik ben zelf half-Aziatisch. En daarnaast: mijn schoonmaaksters zouden mijn huis toch niet gebruiken als dekmantel voor vreemde praktijken?
Ondertussen had ik de vrouwen, waarvan ik alleen Lily bij naam kende, aangeraden aan de oude liefde. Hij vroeg me of ik een werkster kende, en voordat ik erbij na had gedacht, had ik hem Lily's telefoonnummer gegeven. Waarschijnlijk werd ik overmand door een gevoel van volwassenheid, toen hij me vroeg naar een poetsvrouw en ik er een kon noemen.
De oude liefde zei na een tijdje dat hij het idee had dat Lily en de andere vrouw in zijn huis sliepen wanneer hij met vakantie was of een weekend weg bleef. Ook hij had het gevoel dat er na hun bezoek meubels verplaatst waren, maar hij kon niet precies aanwijzen welke. Wel maakten ze zijn bed nog altijd keurig op, hij zou het ze niet na kunnen doen.
Mijn huis trof ik allesbehalve keurig aan als ze geweest waren. The dust, waarvan ik ze nadrukkelijk had gezegd dat ze daar vanwege mijn allergie zorg aan moesten besteden, begon zich op te stapelen. Ik besloot grotere porties snacks voor ze achter te laten, ook al had de oude liefde me verteld dat ze zelf altijd een zak borrelnoten bij zich hadden. Wanneer ik ze een beetje zou verwennen, zou dat toch terug te moeten zien zijn in het schoonmaakresultaat.
Ik vergistte me. Waar ze eerst nog terugschreven dat ze weinig tijd hadden voor al mijn opdrachten op het briefje, werkten ze nu de lijst niet eens meer af. Misschien ergerden ze zich aan mijn tekeningen van keukentrappen op de briefjes, maar omdat ik het vermoeden had dat ze de Engelse woorden niet begrepen, leek het mij nuttig er een illustratie bij te geven.
Zelfs de vuile vaat lieten ze staan, eigenlijk werd alleen aan het bed nog zorg besteed. De verpakkingen van de snacks die ik voor ze had achtergelaten, vond ik niet terug in de vuilnisbak, dus moesten ze mee naar huis nemen. Wanneer het om chips ging, maakte me het niet zoveel uit, ik ben niet zo dol op chips, maar toen ze een voordeelzak krakelingen achterover drukten, had ik er genoeg van. De keer erop liet ik geen geld achter en wachtte de dag erna tot Lily aan de deur stond. Ze kwam vroeg. Om tien uur 's ochtends stond ze in mijn huiskamer. Ik zat in mijn ochtendjas en ik keek een komedie.
Ook al had ik haar verwacht, ik deed alsof ik me kapot schrok toen ik haar zag.
‘I want my money,’ zei ze.
‘Where are the cookies?’ vroeg ik.
‘Eaten,’ zei ze.
Ik geloofde haar. Toen zei ik dat ze niet meer hoefde te komen omdat ik het huis voortaan zelf weer wilde schoonmaken. Mijn allergie leek sinds hun aanstelling alleen maar te zijn toegenomen.
Ze noemde de namen van een aantal medicijnen die volgens haar moesten helpen tegen allergie, haar moeder zou erg astmatisch zijn.
| |
| |
Ik bedankte haar voor de tips en gaf haar alle overgebleven snacks mee die ik speciaal voor ze had aangeschaft. Ik had deze voorraad eens op een zaterdagmiddag zorgvuldig uitgekozen aan de hand van hun gehalte aan transvetten. Volgens een collega, dezelfde die met het verhaal over Aziatische kutten kwam aanzetten, zouden ze erg gesteld zijn op transvetten.
‘So this is the last time?’ vroeg Lily.
Ik zag nu pas dat ze een bril droeg. Ze was een stuk kleiner dan ik en ze keek, een beetje pathetisch, met haar ogen boven haar bril naar me omhoog.
‘Yes, it is.’
Ik gaf haar een tas voor de snacks en ik wees naar de tv.
‘I was watching a comedy.’
Lily keek me niet-begrijpend aan.
‘Bye!’ zei ik.
Ze verdween.
De komedie was van een matige kwaliteit, er kwamen veel laxeermiddelen in voor. Mijn collega's houden in de koffiepauzes vaak aanstekers bij hun scheten, en dat kan ik soms nog wel waarderen, maar komedies waarbij de hoofdpersonen de helft van de tijd aan de schijterij zijn in het huis van hun schoonouders, vind ik niet bijzonder grappig.
Op internet checkte ik mijn banksaldo en rekende uit hoeveel geld ik de komende maanden zou besparen nu de schoonmaaksters niet meer zouden komen, en bekeek op hun website of het casino vanavond een speciale avond zou hebben. Ik had wel eens posters voor een ‘Ladies Night’ gezien, maar daar zat ik niet op te wachten. Gelukkig werd deze avond het Chinese Nieuwjaar gevierd, waarbij voor de gelegenheid ‘Chinese gastvrouwen de gasten welkom heetten, in een speciale Chinese ambiance’. Ik twijfelde, maar de redenering dat een Chinees weliswaar een Aziaat is, maar nog geen Vietnamees, overtuigde me. Ik ging in bed liggen en zette de wekker om zes uur 's avonds. Die avond moest ik scherp zijn.
Ik droomde dat Lily zich kwam wreken. Met de sleutel, die ze nog altijd had, drong ze mijn huis binnen en met haar kleine handen vloog ze me naar de keel. Ze dwong me de opbergplaats van mijn krasloten prijs te geven en ze ging er vandoor met al mijn loten en zeven horloges, die ik kennelijk bezat.
Ik werd wakker en ik voelde me depressief. Ik had twee vrouwen hun baan afgenomen. De gedachte aan het casino wist mijn rotgevoel enigszins te verdringen. Ik stapte onder de douche en voor de zekerheid scheerde ik mijn schaamhaar af.
Ik groette de beveiliger die voor het casino stond. Hij zei niets terug, maar dat had ik ook niet verwacht. Beveiligers zijn er niet om vrienden te maken.
De vrouw bij het veiligheidspoortje richtte een webcam op mijn gezicht, nadat ik haar had geantwoord dat ik nog niet in het bestand stond. Achter haar zag ik vrouwen met witgeschminkte gezichten in kimono's met dienbladen lopen. Ik kon niet zien of het echte Chinezen waren.
‘Wat is uw geboortedatum?’ vroeg de vrouw met de webcam.
Ik zei haar mijn geboortedatum.
‘Mag ik uw legitimatie zien?’
Ik zocht in de binnenzak van mijn jas.
‘Heeft u die echt nodig?’ vroeg ik.
De vrouw wees naar een poster.
| |
| |
‘Legitimatie verplicht’.
Ik dacht na. Ik nam mijn paspoort nooit mee, behalve als ik een avond uit ging. Je weet nooit in wat voor gedonder je terecht kan komen en dan zal de politie erom vragen. Ik bewaarde mijn pasoort op de kast in de gang, ik had hem daar voor het weggaan niet zien liggen en ik had er dus ook niet aan gedacht.
Er werd op mijn rug getikt.
‘Zonder legitimatie zal ik u moeten verwijderen.’
De beveiliger. Zijn speld fonkelde in het licht.
Ik voelde in mijn andere jaszakken, maar ik wist dat het op niets uit zou lopen. De dag dat ik mijn schoonmaaksters ontsloeg, kon ik niet naar het casino.
frenkie - Feestdagen zijn de beste dagen om te werken. Ik geloof nergens in, vooral niet in symboliek, en feesten zijn toch vooral symbolisch. Die avond was ik tien jaar beveiliger, een bescheiden jubileum. Niemand was er van op de hoogte, omdat in dit bedrijf de jubilerende persoon in kwestie degene is die het initiatief moet nemen. Meestal door te zeggen dat hij nergens zin in heeft. Als iemand vijftig wordt, heeft hij al ruim van te voren zitten kankeren. ‘Als ik vijftig word, wil ik geen poppen in de tuin, of posters door de buurt. Geen bezoek, ik wil alleen maar de hele dag janken.’ Dat werk. Valse bescheidenheid is het, niemand is in staat een hele dag te janken.
Vaak hoor je dat mensen alleen thuis zitten met kerstmis, ik pas ervoor. Ik werk met kerstmis, met Pasen, op mijn verjaardag en op mijn tienjarig jubileum. Je zult me nooit thuis zien wachten tot het gevoel van feestvreugde me overvalt, zodat ik uiteindelijk teleurgesteld naar bed moet.
Het was een rumoerige avond in het bordeel. Ik had er al drie agressieve Engelsen uit moeten werken en een van de meisjes had moeten overgeven. Ze is nieuw, ze moet er nog een beetje inkomen. Ik zei tegen haar: over tien jaar denk je terug aan deze tijd en herken je jezelf niet meer.
Het was druk, we werkten met een halve bezetting, omdat veel van de meisjes waren uitgenodigd op de opening van een themaweek in het casino.
Vroeger heb ik veel gegokt, maar ik heb om me heen gezien wat het aan kan richten. Ik ben er twee vrienden aan verloren. Ik heb toen tegen mezelf gezegd: ‘Dit gaat jou niet overkomen, Frenkie.’
Ik werkte als taxichauffeur en ging zo ver in mijn principes dat ik geen mensen naar het casino bracht. Ik zei de klanten dat ze zich voor dat geld nog beter konden laten afzuigen. Ik zei het vaak maar zo grof, dan wisten de mensen tenminste dat ik het meende. Vaak bracht ik ze dan naar een bordeel, en mijn weldoenerij bleef niet onopgemerkt door de eigenaar van dat bordeel. Hij nodigde me een avondje uit, we dronken wat, hij stelde me voor aan zijn personeel en uiteindelijk vroeg hij me zijn team te versterken als portier. Ik kreeg een week bedenktijd en die hele week heb ik me suf gepiekerd. Wat zou mijn moeder ervan vinden? Zouden vrouwen me nog wel willen? Halverwege de week belde ik de eigenaar dat ik het niet zou doen. Hij lachte en hij zei dat ik in de zaken had moeten gaan. Hij bood me het dubbele salaris en een uur later leverde ik mijn auto in bij de centrale en nam de eigenaar van het bordeel me mee de stad in om een pak voor me te laten maken.
Ik weet niet precies wat hij in me zag, ik had als portier geen ervaring, maar zolang er sprake was van wederzijds vertrouwen zouden we iedereen aankunnen, zei hij. De eigenaar sprak vaak over vertrouwen, het stond hoog in zijn vaandel. Als de meisjes weleens klaagden, vroeg hij ze eerst of ze nog vertrou-
| |
| |
wen in hem hadden. Antwoordden ze van niet, dan konden ze hun kamer leegruimen. Soms vond ik het harteloos van hem, niet alle meisjes hadden naar mijn idee een veilig heenkomen, maar het waren mijn zaken niet.
Hij probeerde me weleens te betrekken in conflicten met het personeel, wanneer hij de meisjes zei dat ze harder moesten werken. ‘Neem een voorbeeld aan Frenkie,’ zei hij dan. Wanneer ik dat hoorde, zei ik dat hun werk niet te vergelijken was met dat van mij. Een keer toen hij in een slechte bui was gaf hij me een klap tegen mijn achterhoofd na die opmerking. Ik ben toen drie avonden na mijn dienst geen biertje op zijn kantoor komen drinken, tot hij de vierde avond kwam informeren.
Hij verontschuldigde zich voor zijn opvliegendheid en hij gaf me gelijk dat het werk van de meisjes niet met dat van mij te vergelijken is.
| |
| |
‘Probeer er eens eentje uit,’ zei hij, bij wijze van goedmakertje.
Ik twijfelde. Al is het een cliché, ik vond dat werk en privé gescheiden moesten blijven. Neuken beschouwde ik, ondanks mijn werk, als privé.
‘Probeer er eens eentje uit,’ herhaalde hij.
Uit zijn bureau pakte hij de multomap met daarin zijn meisjes, gerangschikt op nationaliteit.
‘Waar hou je van?’ vroeg hij.
Ik antwoordde hem dat ik zoiets niet in een zin uit kon leggen.
Mijn baas liet zich niet afschepen. ‘Waar kwam je grote liefde vandaan?’
Ik dacht na. Mijn grote liefde. Al deugt ze niet, Yolanthe kwam het eerst in me op.
‘Ik weet niet zeker of ik ervan hou, maar niet-blanke vrouwen trekken mijn aandacht,’ zei ik.
‘Schitterend,’ antwoordde mijn baas. ‘Je zou Lily eens moeten proberen.’
Hij zocht haar op in de multomap en hij toonde me de foto van een kleine, gedrongen Vietnamese vrouw. Ik kon het niet goed zien, maar het leek alsof haar enkels een beetje doorgezakt waren.
‘Ik weet het, ik weet het,’ zei hij. ‘Het is geen beauty. Maar het interessante aan dit vak is, is dat de vrouwen geen beauty's hoeven te zijn, om uit te blinken.’
Ik bekeek de foto nog eens. Ik zag nu pas dat ze een bril droeg.
‘Laat me je een voorbeeld geven,’ zei mijn baas.
‘Nee nee,’ haastte ik me te zeggen. ‘Ik waag het er op. Is Lily beschikbaar?’
Mijn baas keek in de tabel op haar pagina. ‘Vandaag is ze vrij, maar ik kan haar bellen of ze hierheen wil komen.’
‘Niet nodig,’ zei ik, ‘het komt wel.’
‘Jawel,’ zei mijn baas, ‘wel nodig.’
Hij pakte de telefoon die op zijn bureau stond. Die telefoon had hier gestaan toen hij de zaak gekocht had en deed het nog steeds. Hij zag geen reden het toestel, ook al was het hopeloos ouderwets, weg te gooien. Die anekdote draaide hij iedere avond af als ik een biertje kwam drinken.
‘Ja, Lily, could you come over, now?’ Mijn baas gaf me een knipoog toen hij die zin uitsprak.
‘What do you mean, cleaning a house? At this hour?’
Na een paar minuten heen en weer gepraat hing hij op.
‘Ze zegt dat ze ergens aan het schoonmaken is.’
‘Jammer,’ zei ik.
Een half uur geleden had ik het nog helemaal niets gevonden, inmiddels was ik bij de gedachte aan Lily een beetje zenuwachtig geworden, op een aangename manier.
‘Ik zorg dat je haar morgen nog tot je beschikking hebt.’
Mijn baas stond op om me een hand te geven, dat deed hij iedere avond als mijn biertje op was.
‘No hard feelings?’ vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd. Ik was het hele voorval met de klap tegen mijn hoofd alweer vergeten. Ik nam me voor mijn baas niet meer tegen te spreken als hij de meisjes op hun donder gaf.
Ik weet niet precies of mijn baas haar iets opgedragen had, maar de ervaring met Lily vond ik kort samengevat een verrassing. Ze streelde me met een zwart satijnen sjaaltje, dat voelde nog wel prettig, totdat ze me met het sjaaltje wilde
| |
| |
vastbinden aan het bed. Toen ik zei dat ik dat niet wilde, stelde ze voor me er mee te blinddoeken. In het begin had ik echt het idee dat ik in Bananasplit of zoiets dergelijks terecht was gekomen. Voor de zekerheid zocht ik om me heen naar verborgen camera's. Lily merkte het en stelde me vervolgens de vraag of ik porno wilde kijken. Ik moest een beetje lachen.
‘Making love and watching porn is not a strange combination,’ zei ze en ze zette de kleine TV die op de kamer stond, aan.
Op het scherm verscheen een zo goed als blote Lily, ze droeg alleen hakken en afwashandschoenen. Ze smeerde zich in met iets dat leek op groene zeep.
‘Is that you?’ vroeg ik voor de zekerheid.
‘Yes. And it is my little secret,’ antwoordde ze.
Ik zag nu ook een andere dame op het scherm, ze wachtte op een bed tot Lily bij haar kwam.
Ik dacht aan Lily, en ik dacht aan het casino. En ik dacht aan alle klanten in de taxi die ik hierheen gestuurd had. Naar Lily. Ik dacht aan mijn tienjarig jubileum over een paar dagen, ik dacht aan mijn moeder en aan de vraag of ik nog vrouwen zou kunnen krijgen. Ik dacht aan mijn baas die mij een klap tegen mijn achterhoofd had gegeven en ik dacht aan mijn pak dat de laatste tijd wat strakker zat dan normaal. Ik dacht aan de meisjes die door mijn baas op straat waren gezet en ik zag op de tv hoe Lily het andere meisje met een trekker droog maakte. Ik sloot mijn ogen en liet me overvallen.
else - Voor het casino schold ik hardop tegen Lily. Niet dat ze in de buurt was, maar ik kon mijn woede niet goed beheersen. Toeristen keken vreemd mijn kant op. Uiteindelijk ging ik op een schaakstuk zitten, het casino grensde aan een plein met een reusachtig schaakbord. Na een tijdje was ik rustig en besloot ik de eerste tram die voorbij kwam te nemen. Onderweg zou ik hopelijk op een goed idee komen. De eerste ging naar het Centraal Station. Op de Dam, waar het Red Light District voor een stel dronken Engelsen werd omgeroepen, stapte ik uit; de Bijenkorf was nog open. Buiten stootte een van de Engelsen me aan en vroeg de weg. Omdat ik niet goed op Engelse woorden kon komen, stelde ik voor met ze mee te lopen richting de Wallen.
De portier van het bordeel zat op een kruk in de deuropening en speelde een spelletje op zijn telefoon. Naast hem waren de gordijnen gesloten. Hij vroeg hoe oud we waren en de Engelsen haalden hun paspoorten tevoorschijn.
Ik zei hem dat mijn schoonmaaksters mijn paspoort kwijt gemaakt hadden, even leek hij daar iets op te willen zeggen, maar in plaats daarvan gebaarde hij met zijn hoofd naar achteren, waaruit ik begreep dat hij het door de vingers zag en me naar binnen liet.
Zo was ik de avond, onbedoeld, van plan mijn geld aan een vrouw uit te geven.
Het was erg druk, het scheen dat ze met een halve bezetting aan het werk waren. Aan de bar zat een van de meisjes, ze zag er ziek uit. Ze even werd getroost door de dame achter de bar, die snel erna aan me vroeg wat ik wilde drinken.
Ze kwam terug met een glas Prosecco en ze vroeg me of er een meisje was waar mijn voorkeur naar uit ging. De eerste die beschikbaar is, zei ik, het maakte me niet uit. Ik had geen ervaring met meisjes, maar dat zei ik niet.
De dame keek op de klok en zei toen: ‘Dat zal Lily worden.’
Ze schonk me nog een Prosecco in.
‘Van het huis’ zei ze.
| |
| |
frenkie - De avond dat ik mijn tienjarig jubileum vierde, zal niet als mijn meest glorieuze avond de geschiedenis ingaan. Met een hoop moeite had ik net drie dronken Engelsen de tent uitgewerkt, toen ik zag dat in de kamer van Lily op de alarmknop was gedrukt. Toen op de monitor keek, stond haar deur open en vloog de tv net de kamer uit. Ik sloot de voordeuren en rende naar haar kamer. Op de gang nam Lily in lingerie de schade op, het zag het ernaar uit dat ze een nieuw toestel moest aanschaffen. Binnen trof ik een klant aan, een klein dun meisje, dat erg over haar toeren was.
‘Wat is hier aan de hand?’ vroeg ik.
‘Lily,’ zei ze met hese stem. Ze wees naar de gang.
‘Wat is er met haar?’ vroeg ik.
Op de gang was Lily bezig de onderdelen van de TV in een kartonnen doos te stoppen. Ze liep op blote voeten, je kon nu duidelijk zien dat haar enkels doorgezakt waren.
‘Ik moet een taxi naar huis,’ zei het meisje en ik was bang dat ze binnenkort ging kotsen. Ze was lijkbleek.
Ik verzekerde haar dat ik de taxicentrale zou bellen, en vroeg of het misschien niet helemaal was bevallen. Maar eerst, zei ik, gaan we een beetje ophelderen wat er was gebeurd. In dit soort situaties laten wij onze klanten niet zomaar gaan, legde ik haar uit, ik hoopte dat ze dat begreep. Ze haalde haar schouders op en vroeg om iets te drinken. Uit de minibar op Lily's kamer maakte ik een fles Prosecco open. Er was niets anders, en van Prosecco worden de vrouwtjes blij, wist ik.
Ik dacht aan mijn eigen ervaring met Lily, eerder deze week. Ik kon me voorstellen dat het niet was waarop het meisje had gehoopt. Misschien zou ik vertrouwen bij haar kunnen wekken door te vertellen dat ik wist van dat sjaaltjesgedoe, maar ik twijfelde of de baas dat goed zou vinden. Het zou misschien onprofessioneel overkomen als we klanten vertelden dat we zelf ook wel eens een dame uitprobeerden. Bovendien, wat had dit meisje aan de verhalen van een portier van een te zware uitsmijter, die stiekem aan het jubileren was?
‘Heb je ooit zoiets meegemaakt?’ begon de het meisje toen zelf.
Ik wilde ontkennend antwoorden, toen de baas in de kamer stond.
‘Godverdomme! Uitleg!’ schreeuwde hij. ‘Ik eis uitleg!’
else - De pooier eiste uitleg.
‘Waar wil je dat ik begin?’ vroeg ik. Ik was op slag kalm geworden nu die vent zo opgewonden deed. Het was me al vaker opgevallen dat mijn eigen opwinding verdween zodra situaties kritieker werden.
‘Ik wil weten wat hier aan de hand is!’ bulderde hij.
‘Dat zou ik zelf ook wel willen weten,’ antwoordde ik. Ondertussen kleedde ik mezelf verder aan.
‘Help eens even, Frenkie,’ zei de pooier, ‘maak het dametje eens even heel snel duidelijk dat we hier niet van gedonder houden.’
Ik keek naar de portier, die dus Frenkie heette. Hij leek over iets na te denken.
‘Of ga je het nu ook al voor de klanten opnemen?’
Frenkie zei niets.
De man richtte zich weer tot mij. ‘Wat is er godverdomme mis met Lily? Ze is een van onze toppers!’
‘Lily vertoont porno onder werktijd’ zei Frenkie nu.
| |
| |
‘Wat zei jij daar?’ vroeg de pooier.
‘Je hoorde het wel, ze vertoont porno met zichzelf onder werktijd. Als schoonmaak...’
De pooier onderbrak Frenkie met een klap tegen zijn achterhoofd.
‘Als je binnen drie seconden niet uit mijn zicht verdwenen bent, ruk ik je kop eraf. Ik ga je niet eens ontslaan, hoor je me, ik ruk meteen je kop eraf.’
Frenkie liep de kamer uit. Ik geloof dat de barvrouw zijn naam riep.
‘En jij ook opgeflikkerd,’ zei de pooier tegen mij.
Ik pakte mijn schoenen en ik liep ook de kamer uit. Hoe eerder ik hier weg was, hoe beter. Straks zou die vent me nog vragen te betalen voor Lily, die overigens nergens te bekennen was.
Buiten stond Frenkie te roken.
| |
| |
‘Ik rook helemaal niet,’ zei hij. ‘Wil jij?’
Hij pakte een sigaret uit zijn jasje. Ik schudde mijn hoofd.
‘Laten we naar het casino gaan,’ zei Frenkie, ‘nu ik vanavond toch mijn baan kwijt ben.’
‘Ik heb geen legitimatie bij me,’ zei ik.
‘Zie je die?’ vroeg Frenkie, en hij wees naar zijn beveiligerspeld.
frenkie - De muziek stond te hard in het casino. Dat is hinderlijk voor echte spelers.
‘Else, kun je een beetje gokken?’ vroeg ik aan het meisje, toen ze zich aan me had voorgesteld. Ze zei van niet. Daarna vertelde ze een raar verhaal dat ze vanavond eigenlijk al van plan was om naar het casino te gaan, om een volwassen en zelfstandig leven te gaan leiden, maar dat ze niet naar binnen mocht of zoiets, ik kon haar niet goed verstaan.
‘Laten we de jackpot gaan pakken,’ zei ik maar.
‘Eerst wat te drinken,’ zei Else. Ze vroeg me wat ik wilde en ik zei dat ik zou nemen wat zij nam. Ik begon ongeduldig te worden.
Ze kwam terug met een Chinees likeurtje. Het was niet te zuipen, maar ik kende haar niet lang genoeg haar terug te sturen voor iets anders.
Er zaten vooral Aziaten aan de roulettetafel. Dat was niet vanwege de Chinese thema-avond, het casino zat altijd bomvol met Aziaten, dat wist ik nog uit mijn eigen goktijd.
In het begin verloren we veel. Else wilde steeds overleggen op welke nummers we zouden inzetten, waardoor ik niet goed op mijn intuïtie kon afgaan. Toen we door onze fiches heen waren, mijn humeur beneden het nulpunt was en ik eigenlijk naar huis wilde om te slapen, stelde Else voor nog even te blijven. Het was immers haar eerste keer en mijn jubileum. Ik weet niet waarom ik dat aan haar had verteld en ik had er direct spijt van gehad. Toen ze er weer over begon, haatte ik mezelf.
Maar ik gaf haar d'r zin. We kochten nieuwe fiches, Else haalde nog wat te drinken en ik ging weer aan de roulettetafel zitten.
Toen Else terug kwam, deze keer met de wodka-jus waar ik om gevraagd had, begon ze te joelen. Ze omhelsde me en toen zag ik het ook: het balletje lag op het nummer dat mijn intuïtie me had ingegeven. Ik had tienduizend fucking euro gewonnen!
Dit was me in mijn hele goktijd nog nooit overkomen. Tienduizend euro.
‘Tienduizend euro!’ krijste Else.
Snel werden we omringd door wit geschminkte vrouwen in kimono's, die ons meenamen naar de bar en Chinese wijn aanboden. Een Chinese man had vuurwerk in zijn handen.
Tienduizend euro, dacht ik. In feite bleef er niet veel van over, aangezien Else en ik moesten delen.
‘Ben je blij?’ vroeg Else aan me. ‘Dit is toch een geweldig jubileum!’ Ze was kennelijk de hele toestand met Lily even vergeten. Lily, de Vietnamese vrouw met doorgezakte enkels, door wie ik nu op straat stond. Ik moest een daad stellen, besefte ik.
‘Hou nou eens op over mijn jubileum,’ zei ik. ‘Ik ben godverdomme mijn baan kwijt.’
‘Sorry hoor,’ zei ze, ‘mijn huis is maandenlang een porno set geweest Het ergste is nog dat ik er pas achter kwam toen ze mij die blinddoek afdeed. Toen
| |
| |
pas zag ik wat voor film ze had aangezet. Ik had haar eerst helemaal niet herkend zonder bril, ook al was die bril me pas opgevallen toen ik haar ontsloeg.’
‘Waarom ontsloeg je haar?’ vroeg ik.
‘Het huis ging zuur van haar ruiken.’
‘Was het een Aziaat?’ vroeg de man die naast ons aan de bar hing. ‘Aziatische vrouwen hebben zure kutten.’
Ik moest lachen om die opmerking, maar mijn gedachten gingen snel weer terug naar de realiteit.
‘Wat gaan we met het geld doen?’ vroeg ik.
Else haalde haar schouders op. ‘Moet het nu al een bestemming hebben?’
‘Hebben jullie tienduizend euro gewonnen?’ vroeg de man aan de bar.
‘Ja, vijfduizend de neus,’ zei ik.
‘Jullie weten toch wat Chinezen doen voor tienduizend euro en een zak rijst, nietwaar?
De man fluisterde nu.
‘Geen idee,’ zei ik. Ik had mijn buik een beetje vol van anekdotes over Aziaten.
‘Daar leggen ze met liefde dat hoertje van jullie voor om.’
Ik keek op. Ik keek naar Else en ik dacht aan Lily. Ik dacht aan het satijnen sjaaltje waarmee ze me had willen vastbinden, waar ze Else mee had geblinddoekt en ik dacht aan Else, die ik pas een avond kende, maar toch haar huis, haar bed zelfs al gezien had. Ik dacht aan mijn moeder die ik moest gaan vertellen dat ik werkeloos was en ik dacht aan de taxicentrale waar ik het helemaal zo slecht nog niet had. Ik dacht aan mijn pak dat ik van de baas gekregen had en dat ik nog altijd droeg, inclusief de beveiligerspeld. Ik dacht aan mijn tienjarig jubileum en ik dacht aan feestdagen die ik nooit vierde. Het werd tijd ik mee ging doen aan het leven, dat ik Kerstmis ging vieren.
‘Het klinkt misschien gek,’ zei Else, ‘maar toevallig heb ik een zak rijst thuis.’
De woorden van de man aan de bar hadden haar waarschijnlijk volwassen in de oren geklonken.
‘Wie houdt jullie tegen?’ vroeg de vent.
‘Niemand,’ zei ik.
‘Niemand houdt ons tegen.’
|
|
Auteursrechtelijk beschermd