Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 25]

Drie verhalen
door Tommy Wieringa

41

Niemand kent de oma van Johan Vink. Ze woonde op de Dwingelderdijk en heeft twintig jaar geleden sokken voor me gebreid in de kleuren geel en zwart. Die sokken draag ik onder mijn scheenbeschermers. Daaroverheen draag ik hele sokken uit de fabriek want de sokken van de oma van Johan Vink zijn op - draadjes rond de gaten.

De fysiotherapeut heeft gezegd dat ik eerder moet beginnen aan de trainingen. ‘Een half uurtje rekken en strekken, uw lichaam heeft dat nodig.’ Ik loop rondjes langs het veld en rek en strek omdat anders mijn spieren het begeven.

Niemand hoeft me te vertellen hoe het ervoor staat. De ene helft van mijn huidige bestaan als rugbyer is illusie en de andere helft blessure. Het gaat nu nog om de schaarse momenten van verrukking - de gewonnen bal op zondagmiddag, het harnas van spierpijn na de wedstrijd.

In de sloot naast het veld peddelen eenden weg als ik sta te rekken en te strekken. In de afdruk van mijn noppen in de modder herken ik duidelijk het figuurtje van De schreeuw van Munch.

De Naakten van Avelingen

‘Nen simpele’, zeggen ze in 't Wagenwiel als je naar Sjef van Bakel vraagt. Zij zijn het die de boel aan het rollen hebben gebracht. Ze hadden hem al weken niet gezien, toen zijn ze naar zijn huis gegaan. De deur was niet op slot, de boel was netjes aan kant, maar Sjef vonden ze niet. In de schuur zagen ze een achtermuur met een nieuw gemetseld stuk erin, zo groot als een deur. Mortel stulpte tussen de stenen vandaan. Ze overlegden een tijdje, wachtten nog even, toen zijn ze die muur te lijf gegaan met een voorhamer. Enkelsteens, ze waren er zo door. Daarachter vonden ze een kelder, diep en wijd, een grote keel - en uit de diepte doemde een beeld op, zo gruwelijk en schitterend dat ze terugdeinsden en de politie zijn gaan halen.

Die dag werden de inmiddels wereldberoemde Naakten van Avelingen ontdekt, 593 vrouwenbeelden op ware grootte, in elke denkbare seksuele positie. Sjef van Bakel had zich een Kama Sutra geschapen in papier maché, een erotisch universum van uitnodigende vrouwenfiguren. Zijn plastische techniek was van verbluffend niveau voor een autodidact, zijn inzicht in de erotische mogelijkheden van het vrouwelijk lichaam was fenomenaal.

Wat opviel, was dat elk gezicht van de naakten, hoe smartelijk of van lust vertrokken ook, van dezelfde vrouw was. Voor de stamgasten van 't Wagenwiel

[p. 26]

is het heel eenvoudig. ‘Evelien is het’, zeggen ze. ‘Er is geen ander.’ Evelien is de barvrouw van 't Wagenwiel, ze kleurt wanneer het onderwerp ter sprake komt.

Sjef van Bakel werd overigens aangetroffen op een houten baar in de kelder, als een Chinese keizer te midden van zijn papieren maîtresses, al weken dood. Aan de voet van de baar stonden drie grasmaaimachines, die hij een voor een moet hebben gestart, waarna de koolmonoxide hem langzaam wurgde.

Goodnight, Irene

We hoeven geen medelijden te hebben met de dikke meisjes. Die vermaken zich prima. En eenzaam zijn ze al helemaal niet, want ze zijn met veel meer dan we denken. Gisteren stond ik er nog met twee in de lift. Het leek of ze ergens zacht om giechelden, maar zo dat je het niet zag, het gegiechel hield zich als het ware ergens in die lichamen op. Op de vierde verdieping trippelden ze de lift uit, op van die hammetjes.

Toen ik nog rookte, kocht ik eens een pakje Marlboro bij de BP en nam de afslag naar het huis van Irene. Een buitenwijkje op een natte winteravond, door het raam zag ik haar aan tafel zitten. Ik wist dat haar geslacht voor me zou openen, anders was ik doorgereden. Ik heb nooit durven vragen hoe zwaar ze nu precies was.

Ze liet me binnen, ik kon kiezen uit zes smaken thee. Daarna gingen we naar boven. Om zeven uur 's morgens was ik nog wakker, Irene piepte in haar slaap. Door het tuimelraam druppelde grijs licht binnen, ik hoorde een vuilniswagen optrekken en het valse gesmiespel van de regen in de dakgoot.