Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 17]

Ziek
door Nina Roos

Voor onze windenwedstrijden heb ik een eigen methode. Uiensoep doet het volgens anderen goed, maar suikervrije dropjes van de Albert Heijn werken bij mij beter. Ik heb altijd een zakje of twee, drie bij me. Nu is het zaterdagavond en in onze weekeinden loopt een avond geregeld uit op een windenwedstrijd. Ik heb nog maar één keer verloren en toen was ik ziek. Jelle loopt heen en weer met onze borden en bestek. Zijn haar zit wild op zijn hoofd. En we hebben alleen maar gehangen en gegeten deze dag, nog geen gewip deze dag.

Ik heb een lange krampaanval. Eens in de zoveel weken heb ik daar last van. Volgens mij heeft het niets met de vrouwelijke toestand te maken, want er is geen verband. Soms duurt de kramp een uur, wat je ervaart als uren. De snerpende pijn maakt dat je de tijd in halve seconden kan tellen. Meestal als ik zit en dan voorover buk, wordt de pijn minder. Het is een kwestie van uitzitten.

Maar wippen? Nee. Dit is de eerste keer dat het me overkomt in het bijzijn van Jelle. Wanneer ik ow of auw roep, lijkt de pijn ook minder te zijn. Of door te puffen. Op de wc spuit ik een dosis bruingele nattigheid eruit waar ik zelfs van schrik. Mijn eigen luchten vind ik niet erg, ik kan er zelfs even van genieten. Maar deze lucht is echt hardcore. Ik strompel terug naar de bank. Ik wil niet sneu overkomen, maar ik krijg het niet verborgen.

‘Het gaat niet echt hè moppie?’

Mmm.

‘Wil je een dekentje?’ zegt hij irritant rustig.

Soms.

‘O. Ik haal er toch gewoon eentje, voor de zekerheid.’

Goed.

Ik druk op delen van mijn onderbuik. En probeer van twee kanten tegelijkertijd de inhoud van mijn buik bijeen te persen.

‘Ik ga boven even liggen proberen.’

‘Goed hoor, moet ik je nog op een bepaald tijdstip roepen?’

‘Nee. Ik val heus niet in slaap zo.’

‘Okidoki.’

Ik loop de trap op. Die is ingepakt met bruin tapijt dat meurt naar kattenpis van zijn overleden poes. Onze bedrand is gebroken. Ik stap eroverheen en rol mezelf in een wit dekbed. Als ik nu ga ruften, wind ik nat mee. Ik ga op mijn buik liggen. Op mijn zij. Andere zij. Buik. Rug. Buik. De pijn komt in stekende golven. Ik fluister au. Steeds. Met mijn ogen dicht richt ik me nog meer op de pijn. Ik kijk naar de gordijnen. Ze wapperen moeizaam. Op mijn billen met mijn knieën tegen mijn borsten en mijn handen in vuisten geknepen houd ik vol.

‘Lief, wil je wat drinken?’

Ik heb hem niet boven horen komen en knik nee van schrik.

Nee, ik hoef niks.

‘Anders kom je beneden op de bank liggen, of zitten, zet ik een docu op voor je, voor de afleiding.’

Neu. Nou. Ik moet wel dichter bij de plee zijn, ja.

[p. 18]

Ik slof naar de trap en kruip naar beneden. Ik geloof niet dat ik ooit nog kan staan. Ik kan au au au au-en nu niet meer inhouden. Huilen niet tegenhouden.

‘Heb je dit echt vaker zo?’

Ja, ja, duurt gewoon even. Ik he... ook geen ahhhh. Geen idee waar het vandaan komt. Te vaag toch?

‘Ben je wel eens bij de dokter geweest met dit verhaal?’

Ja vroeger wel. Dan had ik een bijna-blindedarmontsteking bijvoorbeeld. En vaak blaasontsteking, maar aaazah... maar pffff... hoe. Dat is vooral met pissen en zo. Sorry, ik kan niet meer pfff... praten... uuh... hoor.

‘Misschien helpt paracetamol?’

Nee, zeker niet. Weet ik al. Prrrr... ik ga op de grond liggen als je het niet erg vindt.

‘Doen. Als het helpt, doe je ding. Zeg maar als ik iets voor je kan doen, ja?’

Jaeee... tassssfff............. rrrr au au au... au.

Nee gaat al weer.

‘Moeten we echt niet even naar de dokter?’

Het zaterdagavond... pffff tj... eeesus tyfuskankerkut au. Nee.

Ik plas nu ongeveer om het kwartier. Een mini tot niets plas. Met zuurzeer. Vagina in de fik. Gevalletje blaasontsteking toch. Trekt wel bij. Als ik op de bankrand zit, kijk ik niet rechtdoor om de tv te zien. Ik zie mijn rode sokken.

‘Hé moppie we zijn nu al een paar uur zo gek aan het doen. Eergisteren piepte je al over pijn.’

Piepte?!

[p. 19]

‘Nou, nee, sorry, je zei het.’

O.

‘Ik denk dat we even een dokter gaan opzoeken.’

Waar dan? Het is weekend, schatje. Dan zijn er echt geen doktoren voor zulke kroelkramp.

‘Goed, kun je fietsen denk je? Ga es rechtop staan proberen.’

Nee. Ben jij wel goed?! Ik versterf um echt al zo.

‘Oké, ik loop even naar de onderbuurvrouw goed? Ze heeft een auto, misschien kan ze ons brengen.’

Dat hoeft niet joh ffff... het trekt echt vanzelf weg.

‘Nou ik vind dit volkomen niet normaal! Ik kijk even opzoeken op de computer waar de weekenddienst van mijn huisarts is. Ja?’

Misschien ben ik zwanger of zo.

‘Hoezo?’

Noujza... pf. Au au au Jesus, Jesus, Jezus. Nou ja, dat kan toch, met die pil ben ik ook niet echt netjes, ogejé... Zolang ik in beweging blijf, gaat het wel.

‘Ik ga kijken. Drink wat thee alsjeblieft.’

‘Ikazia ziekenhuis. Daar is een binnenloopspreekuur. Moppie, ik loop naar beneden en anders bellen we een taxi.’

Pfff... Tussen de steeds sneller op elkaar volgende golven heb ik kort lucht. Ik sla mijn armen om mijn middel en wieg op de grond langzaam van voor naar achter. Als Jelle weer binnenkomt, heb ik alle thee opgedronken.

‘Ze kan nu rijden. Geen punt zei ze. Kom vestje aan, dan gaan we.’

Even pissen nog.

‘Goed.’

Ik pers maar pis niets. En loop op mijn langzaamst ooit de twee trappen af naar de voordeur.

‘Ze staat om de hoek hier’, zegt Jelle met zo veel mogelijk rust in zijn stem.

Mmm Aw.

‘Da ga niet goe he?’, zegt de buurvrouw. ‘Je bent ook wel ernstig wit meid. Goed om effe te gaan, kun je op zijn minst pijnstilkillers krijgen! Zitten jullie vast? Dan ga ik rijden.’

Bij elke bocht en bobbel verkleint mijn wereld en ik ben meer en meer alleen met de pijn in mijn buik.

‘Weet je de weg?’

‘Ja hoor, ik ben er bevallen. Heb toen weken in dat ziekenhuis gelegen en eindeloos na-controle zeg maar. Ja, waren echt toestanden destijds, maar dat kwam allemaal goed, nou ja, je weet het hè, mijn dochter is een prachtkind. Ja, ik ben er laatst trouwens nog es geweest, want een collega van mij heeft haar borst eraf. Het was erg allemaal, maar ze zit er weer behoorlijk kwiek bij. Vond ik tenminste. Nee, ik ken het blind hoor,’ zegt ze op vrolijke toon.

De rit duurt te lang en ik vind bijna geen ruimte meer. Het is afgelopen met de adempauzes tussen de pijn. Het is een eindeloze scheut geworden.

‘Hiero dat lage gebouwtje daar, da's de noodpost geloof ik.’

We stappen uit. Hmm... ffrrh.

‘Bel maar als ik jullie kan komen halen hoor, ik ben nog wel effe wakker.’

Ik open de grijze deur, loop een smal halletje in en zie links een zwart bordje met wachtkamer in witte schrijfletters erop.

[p. 20]

‘Ga jij maar eerst.’

Jelle opent de deur en glurend langs zijn smalle rug zie ik een witte felverlichte ruimte op ons afkomen. Er is geen raam. En er is nog maar een stoel vrij. Ik ga zitten. Ineengekrompen. Jelle gaat voor me staan omdat hij anders voor een ander staat.

‘Hoe werkt de volgorde hier denk je?’

‘Weet ik veel.’

‘Volgorde van binnenkomst,’ zegt een asgrijze vrouw naast me met pukkels zonder koppen in haar gezicht. Ze ziet er anorexia uit. Maar voor een zeventigof tachtigjarige vind ik dat niet kloppen. Kanker zeker. Er puffen mensen. Er is wel een stoel waar Jelle op zou kunnen zitten ware het niet dat een überdikke man er twee in beslag neemt. Het zijn niet zijn billen maar het is zijn buik, die niet alleen naar voren maar ook naar links en rechts is gegroeid. Ik pas er grofweg in, in de reserves van deze man. Zijn voetenvlees probeert zich een weg te banen tussen de banden van zijn sandalen door. Er zit een wirwar van blauwpaarse adertjes achter zijn enkel. Ik doe mijn gillende best om geen geluiden te produceren met als gevolg dat de pijn onhoudbaar wordt. Zuchten kan. Van de negen mensen zitten er zes met hun hoofd in hun handen.

Ze hebben hier heel bewust geen klok opgehangen.

Mm. Rrh... pffft.

De plastic ogende deur gaat krakend open. Een meisje dat eruit ziet alsof ze veertien is gluurt om de hoek.

‘De volgende alsjeblieft.’

Er staan twee mensen op. Ze horen duidelijk niet bij elkaar en kijken onoprecht verbaasd om zich heen. Omdat zij oud is en heel moeilijk blijft kijken, laat hij haar voor gaan.

‘Ja dat dacht ik’, zegt de vrouw zacht.

‘Kom verder.’

Jelle houdt mijn hand vast. Ik wil dat hij er af en toe bemoedigend in knijpt maar dat doet hij niet. Wel worden onze handen steeds vochtiger. Er klinkt muziek. Iemand heeft voor ons de radio aangezet. Ik bonk zacht met mijn rug tegen de wand. Ik wil murmelen. Ik neurie auauau. Hij beweegt een beetje mee die wand. Dit is voor het eerst dat ik in een wachtkamer zit zonder speelhoek.

Liefje ik rrr...

‘Ja?’

Hoe laat is het?

‘Weet ik niet mijn telefoon is leeg.’

Ik doe mijn ogen dicht.

‘Zeg het maar’, zegt een verschrompeld bleek hoofd.

‘Hè?’

‘Ze heeft al dagen buikpijn en nu kan ze niet meer lopen ervan.’

‘Kan ik zelf heus...’ Ik hou pufgeluiden in.

‘Ga daar maar liggen... ontbloot bovenlijf graag en je broek mag ook uit.’

Jelle duwt me. Hij brengt me naar een bed van papier. Het papier schuift scheef. Er komen vouwen in. De arts duwt op mijn schouder. Zijn grote slanke oude handen gaan naar mijn buik. Hij drukt. Ik gil.

Idioot! Zo hé. Man.

‘Goed. Plas maar even in dit bekertje. Plas maar even in dit bekertje. Plas maar.’

Ik zoek Jelle. Jelle?

[p. 21]

‘Ja liefje?’

O.

‘We moeten dit even invullen en hij kijkt naar je plas.’

Plas?

‘Ja, hier moet je in.’

Oké. Hoeveel?

‘Klein beetje.’

Het licht in de wc is blauw. Ik plas in het potje en eromheen.

‘Geef maar.’ Er staat een mevrouw voor me. Ik ken haar niet.

Jelle?

‘Ja ik ben hier.’

Waarom heb jij je jas aan?

‘Nou ik dacht even roken, we moeten wachten.’

Oké. Nou. Liefje ik denk dat mijn pijnbuffer 'n beetje leeg is.

‘Ze geven je vast wat zo.’

Oké.

Ik vind het koud buiten. Er slaat een arm om me heen.

‘Kom we gaan.’

Er zijn alleen maar tappende voeten over in de wachtkamer. Liever houd ik mijn ogen dicht. Ik geef mezelf een hand.

‘Mevrouw Staak? U mag even meekomen.’

Iemand pakt mijn arm.

‘Ja? Ik ben het.’

[p. 22]

‘Je mag naar het ziekenhuis hierachter, je hebt een ...ectie.’

‘Nice’ zeg ik.

Jelle geeft me een te hard kusje.

Buiten regent het.

‘Het ruikt naar toilet hier hè?’ Jelle praat niet meer tegen me.

‘U mag hier even plaatsnemen’, zegt een verpleegster tegen mij. Het kamertje is wit. Er zitten glimdingen in de vloer. Ik heb lauw water gekregen in een plastic bekertje.

Ik knijp erin zodat het water omhoog komt.

‘Jelle? Ik kijk op. Jelle?!’

‘Jelle?’ Ik sta op. auw. Ik blijf staan. Jelle? Zou hij godverdomme...? Ik open de deur van het kamertje.

‘Jelle!’ roep ik door de gang zonder mensen. Ik hol weer naar binnen. Er wordt geklopt op de open deur.

Drie langdurige kloppen. Heel hard. Ik kijk naar de grond.

‘Mevrouw Staak? Gaat het?’

Nee.

Ik zie een grote man met een slang om zijn nek.

Wie zoek je?

Mijn moeder is die hier ook?

Je moeder... je daar een ...er van?

Nee.

Wij gaan... een bed voor... je ...twee en wat stil...

Waarom zit je naast me?!

De man aait mijn haar. Zijn bril lijkt op die van mijn vader. Mijn vingers zijn koud.

Ik rij op wielen.

Mamma? Hééé! Ho! We staan stil in een ruime kamer met bedden.

‘Gaat u hier... leggen zo meteen een infuus aan. Krijgt u ook pijnstillers hoor.’

De mevrouw heeft een oerhard stemgeluid.

‘Ik moet plassen.’

‘Kom maar mee.’

De oerharde vrouw neemt me mee.

Ik doe de wc-deur op slot. Er is ook een doucheplek in deze wc. Bloed in het putje, lichtkleurig bloed. Of een limonade grap is dit. Ik draai de kraan open maar er komt geen water uit. Ik trek de wc door alvast. Check. De vloer telt vier verdiepingen. Ik hoor iemand aan de deur friemelen maar natuurlijk doe ik niet open. Ik ben bloot maar ik ben zeep vergeten mee te nemen. Iemand zou wel een wastafel mogen maken hier, met een afvoerdopje. Op de bril zit het hier het lekkerst, mijn tenen heb ik gelukkig kort geleden rood gelakt. Ach hoe heet ze ook al weer? Hé! Verdomme, niet zo bonken alsjeblieft! De deur houdt het bijna niet meer. Ik concentreer me op mijn handen. Het is wel klote dat ik zo weinig aan heb getrokken, want meestal heb ik geen kippenvellen op mijn handen. Nooit toch? Halm helm gras daar lijkt het op. Ik druk er witte vlekken in. Nog even en ik ben zonder bloed. Stilte! Bar slecht isolatiemateriaal voor zo'n plek. Kankerherrie. Onbegrijpelijk dit en volgens mij is het niet weekend. Ik moet hier even. Ik zou hier. Ik moet hier even. Ah! Klapf!! Jeeeeesus! Wat doen jullie nou? Ik kijk naar de feestgangers die in mijn badkamer zijn komen staan. Niet, alsjeblieft niet nu.