Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 19]

Huwelijksdialogen (I)
door J.J. Peereboom

- A -

adriaan: Ik wou dat er eindelijk weer eens nieuwe ideeën bij mij opkwamen.

anita: Dat weet ik. Dat wil je al een tijd lang.

adriaan: En het schiet niet op.

anita: Misschien zou je meer mensen met nieuwe ideeën moeten kennen.

adriaan: Dan zou ik door ze geïnspireerd worden?

anita: Dat zou kunnen.

adriaan: Of juist niet, als ik met nieuwe ideeën probeer aan te komen die voor hen al stokoud zijn.

anita: Dan kunnen ze nog altijd denken, gelukkig dat hij die vrouw heeft om hem op peil te houden.

adriaan: Daardoor begrijpt hij ten minste dat er nog andere waarden zijn dan nieuwe ideeën, bedoelen ze zeker.

anita: Dus...

adriaan: Laten we dan weer eens een paar van zulke mensen uitnodigen.

- B -

ben: Zo! Was je al bijgekomen...

bien: Bijgekomen waarvan?

ben: Je ging de kamer uit als iemand die genoeg had van het gesprek.

bien: We hoefden toch niet de hele dag door te praten?

ben: Nee... Alleen zeg je soms iets afsluitends. Zoals ‘nou ik ga’ of ‘tot straks’.

bien: Misschien ging de bel.

ben: Ik geloof het niet.

bien: Nou, ik zou er geen punt van maken.

ben: Dat was ik niet van plan. Ik vroeg maar even.

bien: Het is wel lastig als je in je eigen huis iedere keer moet uitleggen waarom je een kamer binnenkomt, en dan weer waarom je er uitloopt.

ben: Ja, stel je voor. Onuitstaanbaar.

bien: Ik zei niet onuitstaanbaar. Alleen lastig.

ben: O ja, lastig.

bien: Eigenlijk kwam ik kijken of je plant nog water heeft. En iets anders, wat ik weer vergeten ben.

ben: Je weet, als je iets hebt kan je altijd hier binnenlopen. Ook zonder afspraak.

bien: Heel grappig.

- C -

catrina: Telefoon voor je.

caspar: Wie dan?

catrina: Puck.

caspar: Ik ben bezig.

catrina: Ze wil even iets zeggen.

[p. 20]

caspar: Ik wil even iets afmaken.

catrina: En dan vergeet je terug te bellen.

caspar: Nee, ik zal er om denken.

catrina: Ik vind dit erg vervelend. Als je zelf zestig bent, zal je het nog wel merken. Dat de mensen vergeten terug te bellen.

caspar: Is Puck zestig?

catrina: Je hebt haar zelf toegesproken op haar verjaardag.

caspar: Dat was ik vergeten.

catrina: Je kan je voorstellen hoe jouw leven zal zijn over vijftien jaar. Vereenzaamd.

caspar: Ik wil alleen even niet telefoneren.

catrina: Ik zal het tegen Puck zeggen: ‘Soms belt-ie terug - hij is vereenzaamd aan het worden’.

caspar: Je zegt maar wat je invalt. Puck weet er alles van.

- D -

dieneke: Heb je nu eens iets aan Rosita laten horen?

daan: Rosita... nee. Je weet dat ik niet...

dieneke: Niet dol op haar ben. Ze heeft ons twee keer gevraagd toen we niet konden. Dus wij zouden terugbellen.

daan: En dat is nu?

dieneke: We moeten het niet langer laten lopen.

daan: We kunnen haar voorgoed laten lopen. Veel mensen doen zoiets met elkaar. Ik weet zelfs mensen die het met mij hebben gedaan.

dieneke: Je weet best dat jij dat niet kan doen met Rosita.

daan: Ik kan het best. Ik mag het niet.

dieneke: Het zou goed zijn als jij je eens hervormde tot een afgewogen mens.

daan: En dan nooit meer sputteren zeker - want een afgewogen mens heeft altijd tijd.

dieneke: Het zit anders: een afgewogen mens heeft niet altijd ergens iets tegen.

daan: Hou maar op. Ik bel wel eens - als ik tijd heb.

- E -

els: Komen die Bikkerings nu al weer langs?

erik: De vorige keer was minstens drie maanden geleden.

els: Intussen zijn we weer bij hen geweest.

erik: Nou ja: ik kwam ze tegen. Je kunt ze afbellen. Dan zeg je: bij ons is de minimum termijn - weet ik wat; drie maanden dan misschien.

els: Ik heb geen termijn. Ik wil alleen dat mensen niet aan een stuk door over hun eigen zaken praten.

erik: Wat noem je hun eigen zaken?

els: Politiek - universiteit - literatuur. Niks wat een mens vanzelf weet.

erik: Zoals het weer - en ziektes - en vakantie?

els: Bijvoorbeeld. Sommige mensen willen daar ook eens over praten.

erik: Maar niet aan één stuk door dan toch.

els: Nou ja - wat is één stuk door...

erik: Aan één stuk door is: altijd.

els: Zoals wij met elkaar bijvoorbeeld, bedoel je. Aan tafel.

erik: Dat bedoelde ik niet, maar het is een goed voorbeeld. En daar zijn geen Bikkerings bij nodig.

[p. 21]

cold stone

- F -

francien: Heb je nu van die mensen gehoord?

fred: Die mensen? Ik geloof dat ik helemaal niet weet wie dat zijn.

francien: Doe daar eens een keer niet vaag over. Je weet best wie ik bedoel.

fred: O...

francien: En als die afspraak met hen nooit doorgaat, dan kunnen we een dag vroeger weg.

fred: Ik weet ook niet waarheen!

francien: Soms denk ik dat jij praat zoals je praat omdat je hoofd echt begint leeg te lopen.

fred: Dat is niet zo. Ik weet alleen toevallig deze keer niet over wie jij het hebt.

francien: Blijf dan maar in ieder geval thuis.

fred: Neem mij maar mee naar die mensen toe. Het kan mij niet schelen wie het zijn.

francien: Het zal hun misschien ook niet kunnen schelen wie jij bent.

fred: De telefoon gaat.

francien: Als je maar niet denkt dat ik hem ga beantwoorden.

- G -

gerda: Heb je eindelijk die armband van mij teruggevonden?

gerard: Welke van de vele?

[p. 22]

gerda: Niks vele. De ene van moeder die ik in de tuin ben verloren.

gerard: Je bedoelt natuurlijk niet die van twee weken geleden.

gerda: Twee weken... Zoiets zal het wel zijn.

gerard: Jaja. Zo lang ligt-ie ten minste al op de schoorsteenmantel.

gerda: Wat?

gerard: Zolang geleden ongeveer heb ik hem daar neergelegd.

gerda: Ja, jezusmina...!

gerard: Volgens mij heb ik je dat ook verteld.

gerda: Volgens jou... Dan is het vast in orde.

- H -

herman: Wat zit je haar goed vandaag.

helma: Hoe bedoel je?

herman: Ik bedoel dat het goed in zijn model zit. En dat het glanst en zo.

helma: Nou, leuk - dat je dat zo ziet.

herman: Het is toch niet iets ongewoons?

helma: Je bedoelt, andere mensen zeggen wel eens zoiets. Andere mannen. Dat is ook zo. Jij zegt het alleen niet vaak.

herman: Je bedoelt, je zou het vaker willen horen.

helma: Vaker... ach, af en toe is al heel wat. Ik doe het tegen jou ook niet.

herman: Je bedoelt dat jij ook zelden zegt, zo'n beetje haaruitval is niet erg.

helma: Natuurlijk is dat niet erg. Dat zou helemaal onzin zijn.

herman: Zie je: dan zitten we op het goede spoor.

helma: Laten we zo beminnelijk voortgaan!

- I -

ien: Was jij dat, die deur die dichtsloeg?

igor: Ja, ik was weer terug.

ien: Je had misschien iets kunnen roepen.

igor: Je begreep zo ook wel wie het was.

ien: Het had best een vreemde kunnen zijn.

igor: Nou ja: je weet nu in ieder geval, dat was het niet.

ien: Nee... net niet. Het scheelt weinig.

igor: In ieder geval is alles nu opgehelderd.

ien: Opgehelderd is waarschijnlijk te veel gevergd. Het lijkt me alleen beter als iemand opbelt of aanbelt om te weten of meneer misschien nog wel eens thuis terugkomt. Misschien kunnen we het er nog eens over hebben.

- J -

josien: Heb je die brief van mij aan de advocaat van mijn moeder nu opgeknapt?

joop: Opgeknapt?

josien: Dat zou je doen.

joop: Ik weet niet eens wat dat betekent.

josien: Opknappen betekent netter maken, mooier maken.

joop: O, dat soort opknappen! Nou, ik weet wel zeker dat ik nooit aan iemand beloofd heb om iets wat ze geschreven hadden op te knappen. Dus aan jou ook niet.

josien: En je weet zeker ook zeker dat je nooit vergeten bent wat je aan iemand beloofd had.

[p. 23]

dawn

joop: Misschien wel. Maar als ze er mij dan aan herinnerden, dan wist ik het weer.

josien: Nou dan? Ik herinner je eraan.

joop: Ja, en er zit niets in mijn herinnering. Dus jij vergist je. En dat is ook geen wonder. Jij denkt wel meer dat je dingen zeker weet. Eigenlijk denk je dat altijd geloof ik.

josien: Ongelooflijk zoals jij praat. Voortaan maak ik alleen nog schriftelijk afspraken met je.

- K -

kees: Hallo hallo. Eindelijk kom ik weer eens op tijd.

karin: Wat voor tijd bedoel je?

kees: Etenstijd. L'Heure du repas.

karin: Doe niet jolig, Kees. Je weet best dat we een andere tijd hadden afgesproken. Tenzij je het opzettelijk vergeten was. Waar je niet te goed voor bent.

kees: Misschien is het mij wel eens overkomen. Deze keer niet opzettelijk.

karin: Nou, hoe dan ook.

kees: Ach, ineens weet ik precies wie je bedoelt. Lidy. De trouwe Lidy.

karin: Die jij altijd vergeet. Hoeveelste keer is dit? De vijfde?

kees: Nee... dat nog niet.

karin: Het zit in haar giechel, dat weet ik best. En dat is geen excuus. Hoeveel mensen denk je dat bij ons wel hadden willen wegblijven om jouw schaterlach?

[p. 24]

kees: Lidy heeft aan die behoefte toegegeven, zo te zien.

karin: Welnee. Ik hoor haar auto bij het hek.

kees: Nou! Ik zit voor haar klaar.

- L -

laura: Zo hebben we toch een vrolijke avond gehad. Ik bedoel, zelfs jij.

leo: Al ben ik niet zo'n vrolijke kerel.

laura: Nee, nou ja. Je hebt meestal minder pret dan ik.

leo: Ja, en ik ben dus ook minder vrolijk.

laura: En dat vertrouw ik juist nooit helemaal.

leo: Je denkt dat ik maar doe alsof ik dingen niet leuk vind?

laura: Nee, ik denk dat je misschien zonder het te merken manieren uit het buitenland hebt overgenomen. Een tijdje in Frankrijk - en dan weer een tijdje in Engeland - nou, dan neem je dingen over. En dan kijk je alsof onze pret een beetje provinciaals is.

leo: Ik vind het een kwetsende veronderstelling dat ik een man met maniertjes uit het buitenland geworden ben.

laura: O, maar iedereen vind het leuk.

leo: Ik speel liever geen komediantenrol.

laura: Doe maar niet zo mal overgevoelig, Leo. Je rol ziet er heel goed uit.

- M -

moira: Heb je nu enig idee hoe lang het duurde om jou aan de telefoon te krijgen?

maarten: Enig idee, jawel. Het duurde langer dan je gewend bent.

moira: Het duurde twee-en-een-half uur!

maarten: Dat is wel veel. Het kwam grotendeels door een stafvergadering natuurlijk.

moira: Natuurlijk, natuurlijk. Vroeger kon je daar nog wel eens twee minuten vrij van nemen.

maarten: Natuurlijk.

moira: Het hing er maar van af voor wie.

maarten: Ja, ja. Wat wil je daar nu mee zeggen?

moira: Dat ik niet gewend was aan twee-en-een-half uur.

maarten: Neeneenee. Dat is ook haast nooit gebeurd.

moira: Vaak genoeg om zo langzamerhand een indruk te maken dat...

maarten: O ja, weer een indruk dat!

moira: Nou, daar wil ik nodig over praten. Jij zeker niet.

maarten: Ik misschien een volgende keer. Nu ga ik aan het werk.

(wordt vervolgd)