Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 3]

N419
door Mirjam Lafleur

Eerst verdwijnt de kleur, daarna de auto, dan wij. We ademen zand, drinken zand, worden zand. Niets blijft van ons over, nooit hebben we bestaan. Overal zand. In ons bier, op het dashboard, tussen mijn billen. Nog een paar kilometer en we zijn verdwenen alsof we nooit bestonden.

Als je doet wat wij doen, gebruik je een Cressida. Een fokking grijze Toyota Cressida. Metallic grijs, niks anders. Cool dark gray, uca83. Luister naar iemand die iets van kleur begrijpt. Je wilt een verdwijnact op wielen, een rat in de nacht. Alleen amateurs komen met iets anders aanzetten. Die gebruiken een roze Cadillac Fleetwood als sluipkar. Amateurs als Zycs en Rino.

Ik moest Rino de afslag aanwijzen. Hij heet geen Rino, iets als Reginald De Sousa del Margharita of zo. Lazer op met die pizzanaam. Hij heeft het lijf van een rino, stinkt als een rino en als hij een tag zet, staat er Rino. Vier letters, meer kent hij er niet.

De n419 is een smeltende reep asfalt vol gruis en stenen, maar hij loopt waar hij heen moet, naar de kust. Niemand die je hier aanhoudt. Voor ons golft de lucht, achter ons wolkt het stof. Overal zoutig wit licht, nergens iets te bekennen. Honderd spuitbussen in de kofferbak en nog geen fucking splinter van een billboard om een tag op te zetten.

Doorkarren, wachten tot het ijzerdraad breekt. Het ijzerdraad waarmee Zycs de uitlaat heeft vastgezet. Hij zit naast me achterin en knarst zijn pils weg. ‘Omdraaien’ boert hij voor de duizendste keer. Zycs is mijn laatste ex. Een grotere zak moet nog geboren worden. Niet iemand om mee op de achterbank te zitten.

Een Cressida is geen auto. Het is een mal. Plak er het logo van een Opel Omega op en het is een Opel Omega. Een Fiat Marea, een Volkswagen Jetta, giet er maar iets in. Een auto om te vergeten. Wie hem ziet, verzint er meteen elk merk omheen - de Cressida verdwijnt in een blinde vlek. Het uca83 wordt gelig, blauw, groen, fokking pimpelpaars. Als je tags zet, moet je weten hoe mensen kijken. Hoe kleuren werken. Je moet je bek houden als je dat niet begrijpt. Je moet het zeker niet beter willen weten. Beter dan ik, bedoel ik.

‘Waarom gaan we niet gewoon terug?’

Zycs blijft zeiken. Ik buig me over hem heen, smijt zijn portier open en voor hij met zijn zatte kop beseft wat hem overkomt, trap ik hem met mijn blote voeten naar buiten. Hij gilt als het varken dat hij is, zijn blikje zeilt door de lucht, zijn handen grijpen iets dat er niet is en dan is hij weg. Ik kijk door de achterruit. Om en om rolt hij, tot zijn lijf tegen een grote steen aanklapt en blijft liggen.

Banden gieren. Rino kijkt met een ruk om. De auto schiet de andere weghelft op. Ik verlies mijn evenwicht, schuif over de achterbak naar het open gat. Tering, Rino probeert mij te lozen, die kankerimbeciel. Hij gilt van alles.

‘Bitch! Je bent achterin gaan zitten om Zycs eruit te lazeren!’

‘Sturen, idioot! Je rijdt ons te pletter! Zycs moet met zijn gore poten van mijn tieten afblijven.’

Ik ram het portier dicht, tijger over de voorstoel en laat me naast hem zaksken. Rino heeft het asfalt weer gevonden.

[p. 4]

Ik hou m'n bek. De weg verdwijnt rechtlijnig in een soort van niets. Alles gaat zoals het gaat. Dit is een landschap om nergens aan te denken.

Ruimte, leegte, stervend gras. Eeltige heuvels in de verte. Het niets bevalt me niet. Af en toe passeren we een pick-up met een lokale boer. Rode schilferige koppen, loerende varkensoogjes. Biggenboeren, net zo gewelddadig als ze achterlijk zijn. Allesnaaiers. Voor ons uit rijdt er een, de wind slaat onder het dekzeil dat de laadruimte afdekt.

Ik geef Rino een peut. ‘Jezus, volgens mij ligt die bak vol met kinderlijken. Man, als die mongolen door hun geiten heen zijn, neuken ze hun eigen kroost aan flarden.’

De benzinemeter licht rood op.

Rino kijkt me aan. ‘Wat wordt het, bier of benzine?’

‘Bier,’ zeg ik.

Bouwsels langs de weg. Loodsen, verveloze houten woonhuizen, een kerkje, een verlopen motel. De bewoonde wereld. Godverdomme geen kroeg, geen teken van leven, geen tag, niets. Nog geen dode hond. Wel een benzinestation. Half weggerot, net als de rest. We rijden onder het afdak. Stoppen voor een pomp. Zand stuift tegen de voorruit, de motor tikt van de hitte, achter een raam beweegt een gestalte. We wachten.

De wind blaast een prikkeldraadstruik over de weg. Tussen het benzinestation en een paal aan de overkant schommelt een lamp aan een verroeste kabel. Een slechte kopie van een b-film, dit gat.

Niemand komt naar buiten.

‘Selfservice,’ zeg ik. Er knarst iets tussen mijn tanden.

‘Nog plannen?’

‘Ik reken op medewerking van de pompboer.’

We stappen uit. Zweetdruppels op mijn rug. Smerige larven die mijn bilspleet in glibberen. De man achter de toonbank is schriel en oud. Half dood. Zijn blik glijdt af naar de tepels onder mijn t-shirt. Half dood, maar bloed geil. ‘Een heel goede middag,’ slijmt hij. ‘Op doorreis?’

Ik zet twee gekoelde sixpacks voor zijn neus. Achter zijn brilletje tranen zijn ogen. Over zijn gok lopen rode riviertjes. Zo - die weet wat innemen is.

‘We komen van de kust,’ zeg ik. ‘Hoe ver is het naar de stad?’

Hij fronst. ‘Honderd kilometer, als ze niets hebben verplaatst.’

‘Dan moeten we tanken. Doen we zelf wel even. Eerst dit afrekenen.’

Ik betaal, het wisselgeld mag hij houden - nee, geen dank - dan lopen Rino en ik naar buiten en ik gooi de tank vol. Achter het portier laat Rino nog wat sixpacks vanonder zijn jack op de voorstoel vallen. Achter het raam loert de man. Ik zwaai, hang de slang terug en spring in de auto. ‘Klaar,’ zeg ik.

In het spiegeltje zie ik hoe de man naar buiten struikelt, iets op zijn hand krabbelt. Een handtag - je moet klein beginnen.

Easy, onopvallend, totally Cressida, cruisen we terug, langs de dode huizen met hun uitgeroeide bewoners en ik vraag me af hoe het is om hier te leven. Of je psychopaat wordt, seriemoordenaar of alcoholist, of je op een dag je kalashnikov uitprobeert op een kleuterschool, of je juist tot priester laat wijden, domweg als daad tegen het niets.

Ik trek een blikje open voor Rino. Zweet op zijn voorhoofd, zijn neus, het lijkt wel vet, hij braadt in zichzelf Cressida's haat hij. Benzies en spange tanga's, pooierkarren en strakke konten, daar geilt hij op. Zijn worstenvingers roffelen

[p. 5]

op het stuur. Losbreken wil hij. Ontsnappen. Veel langer verdaagt hij mij niet. Straks mag ik kiezen; een mes in mijn rug of een rinolul in mijn reet.

We passeren de laatste huizen, ik wijs op een verzakte loods.

We parkeren erachter, tussen een verschroeide boom en het geraamte van een landbouwapparaat. Een kindervilmachine, aan de messen te zien.

‘En nu?’

‘Wachten op een interliner,’ zeg ik terwijl ik mijn voeten tegen het dashboard zet. Alles moet uit, mijn lijf krioelt van de vieze beestjes, ik zweet meer dan ik erin gooi.

‘Rijden hier dan interliners?’

Ik heb zin hem op zijn bek te slaan. In plaats daarvan stap ik uit, open de kofferbak en kies drie bussen: zwart, zilver, bloedrood - mijn kleuren. Terwijl ik de kogels losschud, loop ik naar de voorkant van de loods. Golfplaten, ik spuug tussen twee ribbels. Sissend schuim, een donkere vlek, dan niets meer.

Showtime. Steeds als een auto langsrijdt, schuil ik achter een olievat. Van voren gezien spuit ik strak, als ik opzij stap, lijkt het of een neuroot is losgelaten.

[p. 6]

Langs de bolling van de ribbels lopen rode druipers naar beneden - over bloedrivieren gesproken - aan de zijkant komt nauwelijks verf.

Kutkanker! Een rag moet cool zijn, een fucking strak contrast hebben, letters moeten dezelfde shithoek maken, als er ook maar iets niet klopt, maak je crap en dat zuigt. Niet het zuigen van loverlippen, nee, het zuigen van een ongeschoren mongool die je klit fijnkauwt en dan vraagt of het lekker is. Met bloed aan mijn klauwen werk ik verder. Ver weg klinkt het dreunen van een zware motor.

Ik sprint naar de auto.

‘Rijen,’ zeg ik. ‘Die rode oplegger met boomstammen. Links ernaast blijven. Tegenliggers kunnen de tering krijgen.’

Afgeschermd door de oplegger rijden we weer langs de huizen, het benzinestation, pas dan halen we in. Hoog achter zijn cabineraam voert de chauffeur een vis-hapt-luchtact op, steekt zijn middelvinger omhoog en drukt zijn claxon in. Een door alles heen dringend, verwijtend loeien achtervolgt ons.

‘Ik maak hem af,’ zegt Rino en mindert vaart, juist als ik achterom kijk.

‘Gas!’ gil ik. ‘Godverdomme, gas!’ Mijn stem slaat over. Dit gaat lukken.

‘Chill zeikwijf doe normaal.’

‘Rino,’ zeg ik en grijp zijn arm, ‘Rino, in de cabine, shit - het is hem.’

‘Lul niet. Wie is hem?’

‘Zycs. Ik zweer het - daar zit Zycs.’

‘Zycs? Lazer op, je zit me te dissen, man.’

Rino loert in de spiegel. We zijn een eind uitgelopen, stof belemmert het zicht. Hij knijpt met zijn ogen, perst zijn vette kankerkop in het spiegeltje. Weer laat hij de auto slingeren. De claxon van de vrachtwagen maakt me gek.

‘Hoor je dat?’ schreeuw ik. ‘Het is een fucking jachthoorn - wij zijn het konijn. Jij hebt niet gezien hoe hij keek. Die rijdt dwars door ons heen, ik zweer het je.’

Ineens is het stil.

‘Tering, door al dat stof zie ik geen reet.’

‘Rino,’ zeg ik. ‘Let godverdomme op de weg.’

We passeren een bord.

‘Wat stond daar?’

‘Waar?’

‘Op dat bord! Wat stond daarop?’

‘Shit, moet ik dat weten? Wat heb je met dat kutbord? Laat me los.’

‘Straks blazen ze met dynamiet de hele kankerzooi op of eindigt deze weg in een ravijn, worden we genaaid met een of ander mijnenveld, idioot.’

De weg splitst zich. Tweebaans wordt twee enkele rijstroken. Heuvels van grijze steentjes aan weerszijden. De berm is verdwenen, de steentjes zijn tot in het midden van de weg uitgereden, het hagelt onder de banden. Een fucking fuik. We rijden er regelrecht in. Op het bord stond natuurlijk welke imbeciel de boel heeft verneukt en hoe lang dit stuk is.

‘Rino,’ zeg ik, ‘er moet niet toevallig een of andere mongool ergens voor ons pech krijgen. Zycs plet ons geheid.’

Alles is wat het is, en dit is de dag van de gierende banden. Mijn kop knalt tegen de voorruit. Spuitend bier, mijn blikje vliegt uit mijn handen. Het stof van het remspoor waait over ons heen. Ik haal mijn vingers langs mijn voorhoofd. Bloed.

‘Godvergeten klootzak!’ gil ik.

[p. 7]

‘Dat gefok van jou ben ik zat,’ sist hij. Ik heb je door. Eerst Zycs lozen, nu ben ik aan de beurt. Zycs in de cabine van die truck, ik geloof er geen fuck van, we rijden geen meter meer, forget it.’

Hij trekt het sleuteltje uit het contact, steekt zijn vinger door de sleutelring en slingert de sleutel vlak voor mijn ogen heen en weer. Mijn kop barst. Ik grijp mis.

‘Teringhoer.’ De sleutel verdwijnt in zijn vuist, een vuist die ik van mijn leven niet open krijg. Ik draai me om. In de verte nadert de truck.

Rino rukt een nieuw blikje open. Bier bruist langs zijn hals omlaag. Hij priemt in mijn tiet.

‘Ik ken jou. Jij denkt dat ik imbeciel ben, maar zolang jij in de auto blijft, weet ik dat Zycs niet in die wagen zit. Jij hoopt dat ik 'm split. No way bitch - als het Zycs is, blijf jij hier echt niet op je dikke reet zitten afwachten.’

Hij draait zich van mij af en leunt met zijn rug tegen het stuur.

‘Rino,’ zeg ik. ‘Nooit heb ik gezegd dat je een imbeciel bent.’

‘Dan dacht je het.’

‘Als je me nu de sleutel geeft, mag je me neuken.’

[p. 8]

‘Kankerbitch, jij denkt echt dat ik achterlijk ben.’

Ik kan beter mijn bek houden. Nog steeds waait zand de auto in, de vrachtwagen nadert idioot snel. Maanden heb ik die vetkwab laten zien wat strak spuiten is en nu dit. Jezus. Man, hij had thuis moeten blijven, letterneuker moeten worden, hersendood achter zijn pc lettertjes verbuigen. Ik zet mijn tag nog op de rand van een ravijn als ik aan één hand boven de afgrond hang en het bloed door mijn vingers heen naar buiten spuit. Een ravijn of een aanstormende vrachtwagen, dat maakt mij geen fuck uit.

Er begint me iets te dagen. Iets wezenlijks. Dat geklooi daarstraks, bij die loods: als ik over mijn top ben, moet ik me nu aan flarden laten rijden. Alleen al uit legendeoogpunt. Neem die oude Haring. Nog geen dertig toen hij de pijp uitging. Verkeerde lul in zijn reet laten rammen. Bye, Bye, Keith. Shit nagelaten; puur omdat hij zo jong de pijp uitging werden zijn stompzinnige poppetjes goud waard. Tags in een museum. Moet je een kaartje kopen - lachen, man! Shit, hoe weet ik of ik op mijn top ben? Kan ik nou iets of gaat dat nog een teringtijd duren? En dan nog. Mijn werk in een fokking museum - no way.

De truck heeft de wegversmalling bereikt. Een hoge, zilverkleurige radiator. de rode lak is ral 3020, of ik moet me sterk vergissen. Een Mack, het kan ook een Freightliner zijn. Niet opgelet, ben ik nou net zo'n blinde kut als de rest? Nu is de afstand nog te groot. Kleur herken je eerder dan vorm. Ik stel me voor wat er met de spuitbussen gebeurt als hij zich in de kofferbak boort. De grootste tag ever. Spetterend, in elk geval.

Ik heb gelijk, het is een Mack. Een 400. Met dubbele koplampen en een staande uitlaat die eruit ziet als een lek geschoten orgelpijp. De verstralers op zijn bumper flitsen aan, oogjes open, hij heeft ons in het vizier. Daar hebben we de jachthoorn weer. Die is niet van plan te stoppen.

Ik beef niet, het is de Cressida, nee, het is de grond.

‘Meneer De Sousa,’ zeg ik, ‘als u weet welke tag u op uw kist wenst, hoor ik het wel. Vuile doorgefokte kankerimbeciel.’

Ik stap meteen uit, heb de portierhandle nog in mijn hand als hij zich razendsnel omdraait, de sleutel in het contact propt, start en wegscheurt. Ik zie nog hoe hij zich opzij buigt, het portier dichtrost, dan dendert op nog geen meter de truck voorbij. Een brullende claxon en een zandstorm razen over me heen, minutenlang zie ik niets. Als ik weer kan kijken, is de vrachtwagen al ver weg. De konten van de boomstammen kunnen net zo goed opblaasbillen zijn. De Cressida moet er ergens voor rijden, is onzichtbaar geworden, daar is het een Cressida voor. Van mij mag het ijzerdraad nu breken.

De zon staat laag. Ik strompel maar een eind weg, van mijn voeten is niets over. Mijn t-shirt heb ik om mijn hoofd geknoopt, mijn tieten zijn van schuurpapier. Bij elke auto duik ik weg. Als ik een bus met ral 3020 had, zou ik op de weg een vlek met bloedrivieren spuiten en daar bloot in gaan liggen. Reken maar dat ze op de rem zouden staan. Mond-op-mond, daar geilen die mongolen op. Als ik niet zeker wist dat ze me met nog meer plezier aan flarden zouden rijden, lag ik al voor ze klaar.