Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 8]

De parkeerplaats
door Robbert Welagen

Mijn slaapkamer is hier niet ver vandaan. Hij staat aan de andere kant van de snelweg. Het is de cabine van mijn vaders vrachtwagen. Die staat op de parkeerplaats, bij de andere vrachtwagens. Ik kan hem tussen de bomen door gemakkelijk herkennen. Het zeil van de laadruimte is rood en de cabine is donkerblauw. Aan beide kanten zijn de deuren versierd met witte paarden die boven een berg vliegen. We hebben die paarden samen uitgezocht en op de deuren laten spuiten.

Over de snelweg rijden auto's voorbij. De meeste hebben hun koplampen al ontstoken. Er rijden elke dag zo veel auto's voorbij, ik hoor ze niet meer.

Het is avond en ik zit op een grasveldje. Daar ben ik heen gelopen omdat er een beekje langs stroomt. Nu de zon weg is, koelt het snel af. Ik heb een korte broek en de grote jas van mijn vader aan. De gladde binnenstof van de jas glijdt over mijn armen.

De hele dag heb ik in de vrachtwagen gezeten. Op de zwarte stoel naast mijn vader. In de cabine heb ik altijd blote voeten. Ik had een handdoek over het skai gelegd. Dan brandde het minder. De zonneklep was naar beneden geklapt en ik keek naar buiten. De bomen dichterbij gingen sneller voorbij dan de bomen ver weg.

In een vrachtwagen zit je hoog. Je kijkt op de bovenkant van de auto's. Door het raam kun je op de benen van de mensen kijken. In sommige auto's ligt overal rommel. In andere auto's ligt alleen maar een bekertje koffie, een krant of een kledingstuk. In sommige auto's wordt druk gepraat met handgebaren. In andere auto's wordt veel minder gezegd. Een enkel woord, omgeven door snelweggeruis. Ik kan nooit horen war ze zeggen. Ik kijk ernaar en ondertussen halen ze ons in.

Soms is het overdag te warm om te rijden. Omdat deze dagen de heetste dagen van de zomer zijn. De radio praat erover, mijn vader zwijgt erover en de horizon laat het zien. Dan slapen we overdag en rijden 's nachts. In het donker. Langs de lantaarnpalen die oranje licht naar binnen schijnen. Elke keer voor heel even.

Dichtbij of verder weg liggen steden waar we niet heen gaan. Het blijft een lichtgloed met gebouwen eronder, ergens in het landschap.

Ik sta op van het gras en rek me uit. Naast me staan drie glazen potjes. Daarmee heb ik gespeeld in het beekje. Ik vulde een potje met water en gooide het daarna weer leeg.

Met de potjes onder mijn arm loop ik naar de vangrail en klim eroverheen. Op de vluchtstrook kijk ik naar links en rechts. De snelweg is vier banen breed. Er komen auto's van twee kanten. Mijn haren bewegen door de wind. In een vrij moment steek ik de weg over. Een paar auto's toeteren. Op de vluchtstrook aan de andere kant kijk ik om. De auto's die toeterden zijn alweer een stuk verder.

Ik ben nu op de parkeerplaats. De vrachtwagens staan een stuk verderop in de vakken. Rechts is een houten wc-gebouwtje. Boven de deur hangt een lamp.

[p. 9]

Wit licht schijnt op vuilnisbakken die tot de rand gevuld zijn. Ze verspreiden een zure lucht. Ik loop ernaartoe en zet de potjes boven op de deksels. Daar komen ze ook vandaan.

Ik ga tegen de houten wand van het wc-gebouwtje zitten. Een vrachtwagen komt de parkeerplaats opgereden. Hij rijdt een rondje en stopt voor het wc-gebouwtje. Een man met een pet en snor, net als mijn vader, komt uit de cabine gestapt. Hij loopt op me af en opent de deur naast me. Ik kijk hem na voordat de deur dichtvalt. Een zure lucht blaast in mijn gezicht. Ik sta op en ga ook naar binnen.

Aan de muur hangen urinoirs. Een wasbak. De man staat achterin met zijn gezicht naar de muur toe. Zijn benen uit elkaar. Hij reageert niet op de dichtvallende deur. Ik loop naar hem toe en ga achter hem staan. Ik loop zonder geluid, ik loop altijd zonder geluid.

Ik sta achter hem en ruik de geur van plas. Mijn schouders gaan omhoog als ik diep inadem en mijn ogen sluit. De man draait zich om en kijkt me aan. Dat zie ik als ik mijn ogen weer open. Hij zegt niets en loopt naar de wasbak. Hij

[p. 10]

wast zijn handen vluchtig en kijkt me met tussenpozen aan. Als hij naar de deur loopt, kijkt hij nog een keer om. De deur valt achter hem dicht.

Ik kijk in het urinoir waarin de man geplast heeft. Het water is helder. Niet geel. Hij heeft doorgespoeld. Ik kijk in de wasbak. Er liggen druppels naast de kraan.

Drie toiletdeuren, alle drie zilverkleurig. Ik neem de klink van de middelste deur in mijn hand. De klink gaat naar beneden maar de deur gaat niet open. Ik probeer de deur ernaast, maar die is ook op slot. De deuren zijn van ijzer. Je hoort het geluid van de klink in de deur galmen. Ik loop naar buiten en pak de potjes weer van de vuilnisbakken af.

Bij de vrachtwagen van mijn vader gekomen zie ik de witte paarden op de deur. De berg. Ik klem de potjes harder tussen mijn buik en arm. Met mijn vrije hand maak ik de deur open. Via het trappetje klim ik naar binnen. Het trappetje is van ijzer met rondjes leeg.

Ik sta in de cabine, met de achterkant van mijn benen tegen de stoel. Het skai is niet meer warm. De potjes zet ik tegen de voorruit. Tussen mijn roze zonnebril, een plattegrond en wat formulieren. Op de buitenkant van de ruit zitten insecten. Ik stap uit de cabine. Tussen de vrachtwagens hangt de warmte van motoren die de hele dag hebben gedraaid.

De lantaarns zouden elk moment aan kunnen gaan. Ik ga op een muurtje zitten en wacht op dat moment. Mijn voeten bungelen boven de grond en mijn hakken vallen tegen de stenen.

Verderop staat een restaurant. Op een heuveltje. Waarschijnlijk is het heuveltje gemaakt in een fabriek waar ze heuveltjes maken. Het gras is groen gespoten en netjes gemaaid, met een paadje in het midden om overheen te lopen. De deur van het restaurant gaat automatisch open en families, die uit personenauto's tevoorschijn komen, verdwijnen achter dat spiegelende glas.

Ze zijn aangesprongen. Het is nu echt avond. De lantaarns wiebelen een beetje heen en weer in de wind. Sommige lantaarns staan vrij. Andere zijn verborgen tussen de bomen.

Er komt een vrachtwagen langs gereden. Zijn koplampen beschijnen de geparkeerde vrachtwagens. De gordijnen in de cabines zijn allemaal dichtgeschoven. Er liggen mensen te slapen. Mijn vader ligt er ook te slapen. Ik ben wakker gebleven. Ik ben altijd wakker. Als hij ook wakker wordt, gaan we weer rijden.