Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 6]

Slaapwandelaars romance
Federico García Lorca vertaling: L.Th. Lehmann

Groen wat houd ik van je groen.
Groene takken. Groene vlagen.
De bark varend over zee,
het paard in de bergen dravend.
Met de schaduw om haar middel
ligt zij op 't balkon te slapen,
groen het vlees en groene haren
met haar ogen koud als zilver.
Groen wat houd ik van je groen
Onder de zigeunermaan, en
dingen staan naar haar te kijken
en zij kan ze niet ontwaren.

Groen wat houd ik van je groen.
Grote rijpplaneten nad'ren,
komend met de vis der schaduw
die de weg wijst naar het dagen.
De vijgenboom laat zijn wind langs
schuurpapieren takken schaven,
en het woud, een kat op roof uit
strekt zijn puntige agaven.
Maar wie komt er? En van waar?
Droomt zij aan de balustrade,
groen het vlees en groene haren,
van de zee, het bitt're water.

Kameraad, 'k wil met je ruilen
voor je huis krijg je mijn paard terug,
voor mijn deken geef'k mijn mes,
voor je spiegel geef'k mijn zadel.
Kameraad, van de paden van Cabra
heb ik een bloedspoor gelaten.
Als ik het maar kon, mijn jongen
zou 'k dat aan je overlaten.
Maar ik ben mezelf niet meer,
en ik heb mijn huis verlaten.
Kameraad, ik wil fatsoenlijk
sterven in mijn bed, een stalen.

[p. 7]

 

En als het moog'lijk is

 

met goede Hollandse lakens.

 

Zie je niet dat ik een wond heb,

 

is van borst tot keel geslagen?

 

Driehonderd donk're rozen

 

zie 'k je witte halsdoek dragen.

 

Je bloed is gedruppeld en geurt

 

rondom jouw gordel nog na, maar

 

mijn huis is nu niet meer míjn huis,

 

ik ben uit mijzelf gevaren.

 

Laat me dan toch boven komen

 

naar de hoge balustrade

 

Laat me boven komen, laat me

 

naar de groene balustrade.

 

Drempels van het maanlicht, dreunend

 

van de weerklank van het water

 

 

 

Reeds gingen de twee kameraden

 

Naar de hoge balustraden.

 

Zij lieten een spoor van bloed.

 

Zij lieten een spoor van tranen.

 

Kleine lantarens beefden

 

onder dunne blikken daken

 

Duizend glazen tamboerijnen

 

deden aan de morgen schaden

 

 

 

Groen, wat houd ik van je groen,

 

groene takken, groene vlagen.

 

De twee kameraden stegen.

 

De wind heeft in brede vlagen

 

in de mond een vreemde smaak van

 

Gal, basiel en munt gelaten.

 

Kameraad, waar is je meisje?

 

De bitt're, waar is zij, verhaal me

 

hoe vaak wachtte z' op je, hoe vaak

 

zul je haar nog wachten laten?

 

Fris gezicht en zwarte haren

 

aan die groene balustrade.

[p. 8]

 

De zigeunerin wiegt over

 

het gezicht in 'n trog met water

 

Groen het vlees en groene haren

 

met haar ogen koud als zilver.

 

Een ijspegel van de maan

 

houdt haar nog boven het water.

 

En de nacht werd zo intiem

 

als een heel klein binnenplaatsje.

 

Dronken guardia civiles

 

hebben op de deur geslagen

 

Groen wat houd ik van je groen,

 

groene takken, groene vlagen.

 

Het paard dat op de bergen staat.

 

En de bark de zee bevarend.

‘Romance Sonámbulo’, uit de bundel Romancero Gitano, 1928.