Hollands Maandblad. Jaargang 2008 (722-733)

[p. 38]

Kwijt
door Thijs de Boer

De jongen was zijn kleine zusje kwijt.

En daarna stopte de moeder met ontbijt maken.

Het was pas toen de eerste sneeuw viel, dat de jongen alle hoop verloor.

Ze waren verstoppertje aan het spelen, en, nou, zij had gewonnen. Hij had het zelfs geroepen in de grotten achter de oude schuren. Zelfs een week nadat ze kwijt was, toen hij stiekem het huis uitging om haar te zoeken, riep hij: ‘Je hebt gewonnen! Kom maar naar buiten! Je hebt gewonnen!’

Het was zijn fout, zoveel wist de jongen wel.

Het was zijn fout, want hij was ouder.

Hij had overal naar haar gezocht voordat hij het de ouders had verteld. Hij had gezocht in het hoge graan. Waar zij zichzelf bijna altijd verstopte. Haar sporen in het graan maakten het altijd makkelijk om haar te vinden. Hij had gezocht in de oude schuren, waar ze eigenlijk niet mochten komen. Hij had gezocht in de grotten. Maar slechts een paar daarvan, en alleen tot zijn ogen niets meer konden zien.

Hij hield er altijd van hoe ze lachte wanneer hij haar vond. Het lachen met het kleine hoge gekrijs erin. En achter elke hoek of steen hoopte hij haar lachen te horen.

Maar nooit kwam er lachen.

In het begin waren er veel mensen in het huis. Mannen kwamen met touwen en zaklampen, en met de vader gingen ze weg op de wagens. De meeste keren gingen ze naar de grotten. Vrouwen bleven bij de moeder en de jongen, en niemand sprak ooit over het kleine meisje, behalve soms, wanneer de moeder begon te huilen.

Ze zeiden altijd dingen tegen haar wanneer ze huilde. Maar de jongen hoorde het nooit, omdat hij altijd de kamer uit moest.

Het was zijn fout, zoveel wist de jongen wel. En dat niemand zei dat het zijn fout was, maakte het alleen maar erger.

Het zoeken duurde dagen, weken zelfs, totdat de storm kwam. Voordat de storm kwam, werd het aantal mannen en vrouwen dat langskwam al minder en minder. Maar de storm zorgde ervoor dat iedereen definitief ophield met zoeken en dat iedereen begon met het herbouwen van hun huizen. De mannen van het dorp gingen nog wel steeds weg op hun wagens, maar nu kwamen ze steeds terug met hout, in plaats van het kleine zusje van de jongen.

Het huis waarin zij woonden, was ook van hout, maar dankzij de vier dikke stalen kabels die elke hoek van het huis verankerden aan de grond was het een van de weinige huizen die nog stonden.

[p. 39]

Wanneer er vroeger harde wind was buiten, kwam het zusje vaak naar de slaapkamer van de jongen en kroop bij hem in bed. En samen luisterden zij dan naar de stalen kabels buiten, die hetzelfde geluid maakten als het treinspoor in het dorp net voordat er een trein langskwam.

De jongen had nog nooit een trein zien stoppen in het dorp.

De jongen dacht dat misschien de stalen kabels moesten breken om ervoor te zorgen dat het kleine zusje terug zou komen. Dat misschien iedereen een even groot deel leed in zijn leven heeft, en dat op een of andere manier het staande huis ervoor zorgde dat het meisje niet terug kwam.

[p. 40]

Na de storm en nadat de mannen en vrouwen wegbleven, bleef de moeder in bed liggen. De jongen begon 's ochtend zijn eigen ontbijt te maken. En de vader ging nog steeds elke dag naar buiten om te zoeken. Soms kwamen er mensen langs om eten te brengen. Maar ze bleven nooit lang. En altijd praatten ze over het weer of over zichzelf. Nooit meer over het meisje.

Een dag voor de sneeuw ging de vader het dorp in, in plaats van te zoeken naar het kleine zusje. Veel later, met de donkerte buiten, maakte hij de jongen wakker toen hij thuiskwam en door het huis riep dat God niet bestond. God bestond een paar uur niet. En daarna werd het huis weer stil.

De volgende dag, met de moeder in bed en de vader liggend met zijn hoofd op de keukentafel en een glas bruin spul naast zijn hoofd, stond de jongen vroeg op. Nu, was hij de enige die nog over was.

De grotten waren zwarte gaten in de heuvels. In de aarde. Kleine plekken nacht gedurende de dag. Maar zonder de maan en de sterren die je de weg wezen. De jongen had het touw en de zaklamp meegenomen. Want touwen en zaklampen betekende dat je naar de grotten ging.

De grotten waren zelfs meer verboden dan de oude schuren. Ze zeiden dat de grotten allemaal met elkaar verbonden waren, en dat er in de grotten diepe gaten zaten. Ze zeiden dat de grotten nooit ophielden. Maar de jongen had nooit begrepen hoe iets niet kon ophouden.

Dag veranderde snel in nacht en de zaklamp liet de jongen alleen steen zien. In het begin waren er voetafdrukken in het zand. Voetafdrukken van de mannen of van zijn vader. De grotten gingen op en neer. En er waren gaten waar het net leek alsof de zaklamp niet werkte, waarbinnen zich geen steen bevond.

De jongen riep nooit naar zijn kleine zusje. De donkere stilte na het roepen was te pijnlijk voor de jongen om te verdragen.

De jongen liep door de grotten. Hij liep totdat hij geen voetafdrukken meer zag. Totdat de zaklamp hem geen steen meer wilde laten zien.

En zelfs daarna bleef de jongen lopen.

In het donker met alleen gedachten verliest de tijd zijn ritme.

Het vallen kon slechts een seconde hebben geduurd. Het kon ook een half uur zijn geweest. Maar de jongen lag daar en voelde overal pijn.

Hij keek naar een plek dat voelde alsof hij omhoog keek en kleine sterren schenen door een klein gat ver weg. Daar liggend dacht de jongen dat misschien dingen die kwijt zijn in een andere wereld zijn en dat je ze alleen kan vinden als jij zelf ook kwijt bent.

Hij lag daar, kijkend naar de sterren. En toen kwamen de wolken en daarna vielen de eerste sneeuwvlokken door het kleine gat.

Hij lag daar, wetende dat hij snel weer zijn kleine zusje zou zien. En hij kon niet wachten om haar te vinden en om haar gelach te horen met het kleine hoge gekrijs erin. En om tegen haar te zeggen dat, het nu haar beurt was. Dat zij nu hem moest gaan zoeken.