Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 12]

Ingmar Heytze

Dorian

Niemand, enkele doden uitgezonderd,
werkt zo hard aan zijn afwezigheid als ik.
Ik morrel aan mijn grenzen tot ze sluiten
als één grote scheepswand. Hier en daar
zit melkglas. Er hangen dertien periscopen,

ieder jaar komt er een bij, hoewel ik
weinig zin heb om te kijken - de wand
vergt koortsig onderhoud, de druk stijgt
elke dag en niemand weet hoeveel hij
nog verdraagt. Ik stut maar wat ik

stutten kan, er is een wereld te verliezen
waar de klok heeft stilgestaan en wie weet
wat er gebeurt wanneer hij weer gaat lopen;
in dromen scheurt de scheepshuid open
en verdrink ik in een zee van tijd.

[p. 13]

Margriet

‘Ze is hier nieuw, ze is genoemd naar een prinses’ spinvis, Wespen op de appeltaart

Ik ben genoemd naar een prinses maar dat is onzin want
hoe kun je dat al weten met zes pond verfrommeld leven
aan je borst. Misschien was het een opdracht van mijn
ouders, om prinses te worden. Dan heb ik gefaald.

Ik heers alleen over mijn eigen vel en slapen op een erwt
gaat prima denk ik maar ik slaap al lang niet meer. Er is iets
met mij afgesproken toen ik klein was en daar sta ik op te
wachten naast mijn bed. Er is gezegd dat het zal komen

in de nacht, het is al bijna hier, dat kan ik horen aan
een liedje op de gang. Er is een jongen die me aankijkt.
Hij moet weten wie ik ben. Ik hoor hier niet, daar ben ik

zeker van, want ik verlies steeds meer gewicht. Dat is goed
want als ik licht genoeg ben word ik pas gered. Ik weet nog
niet waar ik op wacht maar dat weet niemand die ik ken.

[p. 14]

De jongen die mijn nummer heeft

Op een dag - het regende, mijn verleden was
al dagen bezig met het sturen van berichten
die ik niet wou lezen en er belden steeds
bejaarden om te vragen hoe laat de korendag
begon - nam ik een ander nummer.

Ik dacht er niet aan dat het oude nummer
zou reïncarneren in de telefoon van iemand
anders. Het schijnt een aardige jongen te zijn,
zeggen mensen die hem aan de lijn hebben
gekregen. De vraag is: hoe lang blijft dat zo?

Wanneer zegt hij: jawel, daar spreekt u mee,
natuurlijk treed ik op in uw café, geef ik
een interview aan twee knappe studentes,
sta ik open voor een rendez-vous in...
wélk hotel zei u precies?

Ooit gaat mijn telefoon en ik zal weten,
zonder op te nemen, wie het is. Dan wordt
er op de deur gebonsd. Ik hoor een helikopter
en gekraak van portofoons. Een blikkerige
stem schalt dat verzet geen zin heeft,

dat het voor iedereen beter is als ik
naar buiten kom met mijn armen omhoog,
de telefoon zichtbaar in mijn rechterhand,
en stop met liegen over mijn identiteit.
Zo doen we dat met leugenaars.