Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 33]

Mijn schaduw is weg
door Maja Vlaming

Mij overkomt het niet. Ik ben onkwetsbaar. Ik ben sterk als Artemis, de heldin van mijn jeugddromen. Mijn pijlen doorboren elke vijand. Niet dus. Stom wijf. Slappe trut!

Vanachter het raam zie ik dat de straat leeg is. Precies als zonet. Of komt er nu iemand de hoek om? Shit, het is een kat: een ordinaire, volkomen ongevaarlijke huispoes met een hangbuik. Een weerloos suf beest. Net als ik.

Het is warm binnen en de condens op het raam trekt snel weer dicht zodat er niets meer te zien is. Mijn oksels en voorhoofd zijn plakkerig van de vochtige hitte in mijn kamer. Buiten slaat de wind ordeloos met de regen heen en weer. Dat is goed, dan hangt er niemand op straat.

Als het droog wordt, dwing ik mezelf om te gaan. De deur valt in het slot. Mijn hand trilt als ik controleer of hij echt dicht zit. Alsof ik nu nog een insluiper krijg! Alex heeft prima sloten voor me gemonteerd, meteen de dag erna. Als hij wat voor me deed, voelde hij zich minder schuldig. Maar het is alweer een tijd geleden en Alex denkt dat ik ‘erover heen ben’. Ik zou het ook geloven als ik hem was. ‘Daar kan ik me wel overheen zetten,’ verklaarde ik vroeger altijd. Ik zat hoog op mijn troon, onaantastbaar, onaanraakbaar. M'n zus kon dat niet en liep jaren over het minste te huilebalken.

Zou slachtofferschap in de familie zitten? Dat we feromonen uitscheiden die ongedierte aantrekken?

Ik loop de straat uit, zo snel als mogelijk is zonder op te vallen. Mijn bewegingen zijn onbeholpen, als van een lang pubermeisje dat met zichzelf geen raad weet. Zodra ik dit doorkrijg, stop ik en adem ik langzaam uit. Mijn schouders zakken en ik voel de spanning wegvloeien. Ik ben nog altijd een atleet en ken mijn lichaam. Elk spiertje kan ik spannen en ontspannen wanneer ik wil. Ik voel hoe mijn bloed krachtig door mijn aderen gepompt wordt.

Mijn auto staat één straat verder. Ik kom alleen een oude vrouw tegen die een keffend hondje in haar armen klemt. Het mormel is dik en lelijk maar de vrouw praat er onophoudelijk tegen, haar stem schor van genegenheid en sigaretten. Ze klinkt gelukkig en helemaal niet bang, ook al kan ze vast niet eens rennen, laat staan van zich afslaan. Maar haar moeten ze niet hebben! Nou ja... dat leren tasje misschien. Het hangt voor het grijpen aan haar schouder. Misschien zal het hondje blaffen en schopt de tasjesrover hem tot moes. Eén goeie trap en hij is weg. In gedachten zie ik het zwarte hoopje vacht door de lucht vliegen en tegen het bushokje aansmakken. Waardeloos, zo'n klein kuthondje. Ik heb iets anders in gedachten.

Ik leg de routebeschrijving naast me in de auto. Het is even buiten Zutphen. Jezus, Zutphen waar ligt dat... Ik reis de hele wereld over voor m'n wedstrijden, maar in Nederland ken ik niets buiten de Randstad. Dat moet veranderen. Ik ben geen harteloos wijf, dus voortaan zal ik dagelijks in het Amsterdamse Bos te vinden zijn. Elke ochtend, want zo'n monster heeft de ruimte nodig.

[p. 34]

In de krant las ik dat er een stuk tuig rondwaart in het bos. Een exhibitionist. Vroeger zou ik om zo'n zielenpoot alleen hebben gelachen. Maar nu is alles anders, één verkeerd woord doet het angstzweet bij me uitbreken. Ik baal ervan dat ik niet meer kan uitgaan. In clubs is het overal om je heen: ‘Hé lekker wijf, wil je koffie of thee bij 't ontbijt?’ Het rolt uit hun mond terwijl hun ogen een mengsel van begeerte, verkeerde grappigheid en angst voor afwijzing uitstralen. Vroeger was ik trots op alle aandacht die ik heerlijk hooghartig negeerde. Vroeger. Dat het fout zou gaan, was onmogelijk.

Ik schakel en kijk naar mijn onderarm die zich spant. Een ader zwelt op en loopt als een vertakte boomwortel naar mijn hand. Ik ben langer en sterker dan de meeste mannen. Dat besef doet de schaamte oplaaien. Het woekert in mijn hersenen en lijkt mijn hoofd in brand te zetten. Ik kan er niet meer tegen! Het liefst zou ik mijn schedel openrukken om het gevoel eruit te laten. Het moet weg!

Maar het gaat niet weg. Het wordt eerder meer dan minder. Eerst was het alleen 's nachts, nu wil het gebonk in mijn kop ook overdag mijn aandacht.

Op het laatste moment ben ik weer helder en stamp op de rem. Mijn voorganger heb ik niet geraakt, maar hij is zo dichtbij dat er geen muntstuk tussen mijn bumper en de zijne past. Ik blaas en hijg als een vrouw op zwangerschapsgymnastiek. Godverdomme, dat gaat een keer fout! Shit, misschien had ik toch naar dat mens van slachtofferhulp moeten luisteren. Alex vond het een goed idee, hulp krijgen.

Hij begrijpt het niet. Het kan me geen fuck schelen: die smerige stijve pik van die klootzak, mijn rauwe kut na afloop. Dat heb ik vaker gehad. Ik heb geen hulp nodig. Ik ben woest! Op mezelf. Hij heeft me in een paar seconden blootgesteld aan de waarheid. Ik ben een slappeling. Als een godvergeten zandkasteel stortte ik in elkaar: weg zelfverzekerdheid, pleite persoonlijkheid, voorbij het geloof dat ik alles kon. Niets is meer zeker. Ik heb nondeju geen stuiver prijzengeld meer binnengehaald. Zonder wildcard zou ik niet eens mee mogen doen aan het toernooi volgende maand. Als ik dit niet oplos voor die tijd verlies ik alles, mijn titel en mijn laatste zelfrespect.

Ik draai de snelweg op en accelereer. De auto schiet de linkerbaan op. Ik kan niet langer wachten en het interesseert me niet dat ik twee keer geflitst word. Nog even en ik heb haar, mijn lieve Nemesis!

Bij hondencentrum ‘Beau Bordeaux’ zeiden ze dat het zo'n twee weken zou duren, maar zij is nu al waaks. Alleen Alex laat ze bij me in de buurt komen - met tegenzin - en hem ziet ze dagelijks. Ik aai haar zachte, gerimpelde kop en glimlach om het kwijl dat uit haar bek druipt. Wat een beul! Haar glanzende, roodgele vacht valt soepel over haar gespierde lijf. Bloeddoorlopen ogen kijken liefdevol naar me op. Haar adoratie doet korsten groeien op mijn wonden. In haar ogen ben ik een almachtige godin. Toch ben ik slechts Lachesis, de verdeelster, ik bepaal de lengte van de levensdraad, niet meer dan dat. Maar zij, zij die alles voor mij wil doen, zij is mijn Atropos, mijn zuster die de draad doorknipt als ik dat wil.

‘Kom maar Nemesis, snoezepoes van me!’ koer ik zachtjes. Haar kwispelende staart stoot m'n halfvolle glas van tafel. Het spat op de plavuizen uiteen. Geeft niets. Ik gesp de met ijzeren noppen versierde halsband om haar kop. Alleen de grootste maat past. Ik grijns. Hij heeft geen schijn van kans! Ik hoef alleen maar

[p. 35]

de handelingen af te werken die ik zo vaak heb gerepeteerd sinds de dag dat het gebeurde.

Ik lijn haar aan en ga naar buiten. Zelfverzekerd nu. Geen spoortje angst bestaat naast Nemesis. Ze volgt keurig achter mijn linkerbeen. Gedwee. Gereed. Op straat maak ik mijn hoofd leeg. Mijn geest ligt op het parelwitte strand van mijn dromen. Ergens in de buurt van Hawaï. De zachte bries koelt mijn gebronsde lichaam. De branding fluistert aanmoedigingen op de achtergrond. Ik adem vijf tellen in en acht tellen uit, precies zoals hij het me leerde. Ik ontspan volkomen en zweef. Zonder mijn bewustzijn te hoeven belasten, loop ik de route naar zijn woning. Ik doe het tuinhekje open en als in een wazige droom loop ik langs de bloemenperkjes naar de deur. Mijn hand sluit zich om de deurknop, ik weet dat de deur open is. Hij verwacht me, denkt dat we het ‘uit gaan praten’. De sukkel.

Binnen laat ik alles gebeuren zoals ik het heb gerepeteerd, en geef me over aan de gevoelens van geluk die door me heen gaan. Mijn geest is volmaakt: transcendent en open. Alleen dit lang verwachte moment bestaat, verleden en toekomst zijn verdwenen.

Ik schrik op van een hard, onherkenbaar geluid. Het strand en de zon zijn weg en ik land keihard op de natte straat. Ze hebben mijn arm op mijn rug gedraaid en ik voel dat mijn polsen muurvast zitten. Mijn T-shirt plakt aan mijn lijf van het zweet en de bloedspetters, maar toch voel ik me voor het eerst sinds lange tijd

[p. 36]

niet vies. Ik hoor mensen roepen en haastige voetstappen om me heen. Terwijl ik ruw de auto met blauw zwaailicht in word geduwd, zie ik nog net iets vreemds op straat liggen, het lijkt wel een stuk afgereten vlees.

Als mijn hoofd helder wordt, denk ik het eerste aan haar. Waar is ze? Mijn liefje. Paniek slaat toe. ‘Nemesis!’ Maar er is geen vertrouwd gehijg en geen neus die tegen m'n dij duwt. ‘Nemesis!’ schreeuw ik uit alle macht. Maar mijn schaduw is weg. Ik druk mijn hoofd tegen de ruit en kijk naar buiten. We rijden de straat van m'n trainer uit. Vreemd... Maar het maakt niet uit, één bange gedachte overheerst. Ze zou me nooit zo maar alleen laten!

‘Mijn hond! Wat hebben jullie met mijn hond gedaan?!’ roep ik kwaad. En nog eens.

Ze negeren me. De auto rijdt snel en hoekig. Iets gilt op de achtergrond. Ik schreeuw het nog een keer tegen hun dove achterhoofden. Dan begin ik te schelden.

Ik ben weer thuis. Net als vroeger durf ik niet naar buiten, maar mijn advocaat is zo vriendelijk om langs te komen. Hij schudt enthousiast mijn hand en als hij tegenover me zit, telt hij mijn voordelen af op zijn worstvingers: geen strafblad, voorbeeldig burger, afgestudeerd in de klassieke talen - klinkt uitermate onschuldig! Een sportheldin getraumatiseerd door het slachtoffer, klinkt nog veel beter... En hij? Hij heeft z'n vertrouwensrelatie schandelijk misbruikt en is al een keer eerder aangeklaagd voor aanranding van een pupil! Dat meisje wil voor mij getuigen en een weerwoord, dat kan het slachtoffer toch niet meer geven.

Hij gaat verder terwijl ik mijn blik op zijn lelijke stippendas gericht houd. Waarom hebben advocaten altijd verkeerde dassen aan? Hij verzekert me dat ik met fluwelen handschoenen aangepakt zal worden, hoogstens voorwaardelijk en verplichte therapie. Ik knik lusteloos en wacht tot hij klaar is. Dan geeft hij eindelijk antwoord op mijn brandende vraag.

Ik kauw op mijn onderlip tot de deur achter hem in het slot valt. Tranen stromen over mijn wangen. Zij heeft slechts gedaan wat ik van haar verlangde! Wat heb ik haar aangedaan? Uit schaamte kan ik niet naar de foto in mijn handen kijken. Nemesis is afgemaakt.