Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 37]

Zo gebeurd
door Moniek Tinnemans

Alles is hier grijs, niet wit, zoals je zou verwachten. Ook de kuipjes in de wachtruimte zijn van donkergrijs formica. Op de lage tafel liggen automagazines en roddelbladen, een enkele Donald Duck.

Ik zak in een stoeltje en sla mijn krant open. Claudia komt naast me zitten en grijpt een blad met een zoenend paar op de voorkant. Ze heeft een rokje aan vandaag en ziet er feestelijk uit.

Af en toe komt er iemand door de automatische klapdeuren en met elk zoefje wiegt het bord aan het plafond zacht heen en weer. Centrale hal, Restaurant, Spoedeisende Hulp wijst het bord, maar wie vanaf de klapdeuren komt leest iets anders. Poliklinische Verrichtingen staat er dan, met een pijltje rechtdoor.

Ik sla mijn benen over elkaar. No big deal. Als het niet te lang duurt kunnen we straks nog naar deurkrukken gaan kijken.

‘Misschien kunnen we straks nog naar deurkrukken kijken,’ zeg ik, ‘als het niet te lang duurt.’

‘Goed idee.’ Claudia likt aan haar vingers en slaat de bladzijden om. ‘De kinderen gaan overblijven vandaag, dus we hebben zeeën van tijd.’

‘Als het niet uitloopt,’ zeg ik. ‘Maar dat zal wel niet, bij zo'n kleine ingreep.’

Ze buigt haar hoofd dichter naar de pagina. Er staan wazige foto's op, door een telelens gemaakt.

‘Je hoort weleens dat mensen hele dagen zitten te wachten,’ zeg ik, ‘omdat het uitloopt. Daaf laatst, die hamerteencorrectie.’ Ik krom mijn wijsvinger om de teen uit te beelden, maar ze kijkt niet. ‘Om half elf een afspraak en om drie uur geholpen.’

‘Mmmm.’ Ze bladert een pagina terug, leest, bladert weer vooruit naar de wazige foto.

‘Maar hier,’ zeg ik, ‘hapsnap, en je staat weer buiten. Routine.’

Ze kijkt op, ze glimlacht. Ik ben lief, dat ik dit voor haar doe.

Er is een assistente verschenen uit één van de deuren en ik mag aan de balie komen. Een leuke jonge meid, strak, nog geen kinderen waarschijnlijk. Ze vraagt of ik de voorlichtingsfolder heb gelezen, en of ik de instructies heb gevolgd.

‘U heeft onthaard?’

Ik knik. Mijn schouderbladen trekken naar achteren bij de gedachte aan de koude gel, ‘speciaal voor gevoelige lichaamsdelen’. Claudia las de gebruiksaanwijzing hardop voor. Daarna smeerde ze het spul met een spateltje uit en zette de wekker op tien minuten.

De assistente schrijft wat op een formulier. Ze knikt naar me, klein momentje nog, dan gaat ze een deur door waarnaast een rood lampje brandt. Ik kan niet stil blijven staan. Terwijl ik met de krant tegen mijn dijbeen roffel, slenter ik een stukje de gang in en weer terug. Ik merk dat ik achtjes draai, luipaard uit Artis in te kleine kooi.

‘Hou eens op met dat zenuwengedoe,’ zegt mijn vrouw. En dan: ‘Gaat het?’ Ze legt het blad neer en komt naar me toe, neemt mijn hoofd in haar handen.

[p. 38]

‘Hee, John. Gaat het wel? Je ziet zo wit.’

‘Ik ben wat duizelig,’ zeg ik, ‘te weinig gegeten vanmorgen.’

‘Zal ik wat voor je meenemen uit het restaurant zo meteen?’ Ze pakt haar handtas en kijkt me aan.

Restaurant?

Met haar vingers haalt ze haar panty wat omhoog. ‘Ik dacht: ik ga zolang koffie drinken. Je weet hoe ik ben. Met bloed.’ Ze huivert. Dan legt ze een hand op mijn arm. ‘Tenzij jij natuurlijk...’

‘Nee joh,’ zeg ik snel, ‘zo gebeurd, no big deal.’ Ik wijs naar het bordje en de automatische deuren. ‘Ik vind je wel.’

‘Nee, ik haal jou op.’ Ze pakt mijn hand en streelt de duim die hobbelig is van een timmerongelukje. ‘In de folder stond twintig minuten, half uurtje. Zorg ik dat ik er dan weer ben.’

‘Goed,’ zeg ik. ‘Maar het kan dus zijn...’

Ze haalt haar schouders op. ‘Dan wacht ik.’

We knikken naar elkaar. Ze zoent me. Ze wenst me succes.

‘Meneer Zemeckis?’ De jonge assistente is terug. ‘U mag meekomen.’

Haar stem klinkt ver weg. Ik heb het koud ineens. Als ik me uitkleed, ben ik me vaag bewust van het gerinkel van mijn broekriem, van de sokken die ik automatisch in een bolletje stroop. Ik heb kippenvel. De dokter heeft de vorige avond een feestje gehad en is nog wat brak. Een naald breekt af. De verdoving is te snel uitgewerkt. De mesjes blijken niet steriel. De operateur die schuldbewust zijn handschoenen uittrekt, hoofdschuddende zusters boven mijn zieltogende geslacht, Claudia die meewarig tegen het verschrompelde vanillestokje tikt.

‘Keurig op tijd,’ zegt ze, ‘helemaal volgens het boekje.’ Ze staat op en zoent me. ‘Knappe man.’ Alsof ik mijn zwemdiploma heb gehaald.

Van de assistente krijg ik een potje met een blauw deksel.

‘Over drie maanden wordt het ejaculaat gecontroleerd,’ zegt ze. ‘Tot die tijd moet u voorbehoedsmiddelen blijven gebruiken.’

Ik denk aan Vin en Liana. De enige kinderen die ik ooit zal hebben. Ze zijn prachtig, volmaakt, daar niet van. En Claudia heeft lang genoeg die pil geslikt. Daar heeft ze gelijk in.

De assistente heeft het over strakke onderbroeken, hechtingen, infecties. Met haar pen wijst ze dingen aan op een stencil. Ze ruikt lekker. Dat heb ik daarnet niet gemerkt. Mooie huid ook, gebruind, fluwelig. Ik wil een geestige opmerking maken, zien hoe ze naar me lacht, maar voordat ik iets heb kunnen bedenken, trekt er een vlijmende pijnscheut door mijn ballen. Ik klap voorover en kan me nog net staande houden aan de balie.

‘Staat uw auto ver weg?’ vraagt de assistente aan mijn vrouw. ‘Anders regel ik even een rolstoel. De verdoving begint uit te werken.’

Ik houd me vast aan het dak als ik voorzichtig instap. Claudia's handen zweven om me heen, klaar om me te grijpen als het niet gaat. Met hetzelfde behulpzame gebaar rende ze achter Vincent aan toen die leerde fietsen, en liet hem prompt in de vijver rijden.

Het potje met het blauwe deksel legt ze op mijn schoot. En een gevulde koek. Ik zie haar met de rolstoel teruglopen naar de poli-ingang, dansend haar, opgewekte tred. Duits reclamefilmpje voor schoonmaakmiddelen.

Ze gaat achter het stuur zitten en strijkt over mijn dijbeen. ‘Gaat het?’ Ze trekt het cellofaan van de koek en stopt hem in mijn hand.

[p. 39]

‘Kun je nog naar deurkrukken kijken?’ vraagt ze terwijl ze de auto start. Ze rijdt hem moeiteloos achteruit, keert, grijpt in het dashboardkastje naar haar zonnebril.

‘Weet je trouwens dat ik meer dan twintig jaar de pil heb geslikt? Heb ik net in het restaurant zitten uitrekenen.’ Ze schudt haar hoofd. Ik bijt in mijn koek.

‘Rij maar naar Grever,’ zeg ik. ‘Die is wel duur, maar heeft goed spul. En dat zie je er aan af.’

‘Ja,’ zegt ze, ‘weet ik.’

Het gaat tussen Milaan en Berlijn. Berlijn is de strakste, maar Milaan ligt lekkerder in de hand. Mijn vrouw probeert ze om beurten, met links, met rechts. Ze doet een stap naar achteren, weer naar voren.

Mijn ballen doen nu behoorlijk pijn, ik wil naar huis, nu, zitten op mijn eigen bank, liggen in mijn eigen bed. Ik zwijg en hoop dat ze het subtiele verlangen hoort.

‘Zeg jij het dan, John.’ Ze klinkt geïrriteerd.

‘Berlijn,’ zeg ik, om ervan af te zijn. Naar huis, nu. Zitten. Liggen.

‘Niet te strak?’ vraagt ze.

‘Dat wou je juist!’

Ze doet weer een stap naar achteren. ‘Maar die bolling heeft ook wel wat.’

‘Weet je,’ zeg ik, ‘ik ga vast in de auto zitten. Denk jij nog even na. Mij maakt het niet uit.’

Ik houd mijn hand op en ze geeft me de sleutels. Als ik naar de uitgang schuifel, komt er een meisje binnen van een jaar of vijfentwintig. Mijn hart begint te bonzen. Shit, ze lijkt op Katia, ook al heeft ze een ringetje door haar

[p. 40]

neusvleugel en zwart, opgestoken haar. Katia, niet aan denken. Dat is verleden tijd. Afgelopen. Toch blijf ik naar het meisje loeren. Bij een stelling met gereedschap is ze blijven staan en pakt aarzelend een beitel. Kort jack, heupbroek met brede riem, daar tussenin een bloot stuk buik. Ik zou haar nu moeten neuken in het plantsoentje hier tegenover, terwijl Claudia bij de auto om zich heen staat te kijken, zes dubbele klinken en twee greepjes in een tasje, en hopelijk wel de goede schroeven erbij.

Ik recht mijn rug en loop zo mannelijk mogelijk naar de deur.

In de auto haal ik hem eruit. Eerst een stukje, dan helemaal. Ik wrijf met mijn duim over de huid, til hem op en controleer de onderkant op tekenen van afstervend weefsel. Maar hij ziet er nog hetzelfde uit als vanmorgen, toen ik uit voorzorg afscheid van hem nam. Het enige bewijs zijn de korte, zwarte draadjes die uit mijn zak steken. En prikken.

‘Geen paniek jongen,’ zeg ik zachtjes, ‘het is in orde. Niks gebeurd. Wij kunnen nog best lol hebben.’ Ik heb hem niet verraden, hij is gewoon zichzelf gebleven en ik ook. Ik houd hem in mijn handpalm en aai hem met mijn wijsvinger.

Als ik opkijk zie ik dat er naast me een bus staat te wachten voor een rood stoplicht. Voor het raampje dat uitkijkt op mijn auto dobberen een paar vrouwenhoofden, lachend, wijzend, sommigen verstard. Eén van de vrouwen maakt het gebaar van rukken, ze steekt haar tong uit. Ik steek een middelvinger op en leg mijn hand daarna zo nonchalant mogelijk op mijn kruis. Recht vooruit kijkend wacht ik tot ik de bus hoor optrekken. Dan rits ik snel mijn gulp dicht.

‘Nou, je ziet er al een stuk beter uit,’ zegt Claudia als ze instapt en het plastic tasje van Grever aan mijn voeten legt. ‘Je hebt tenminste weer wat kleur op je wangen.’

‘Welke heb je genomen?’ vraag ik.

Ze start de auto. ‘Eigenlijk had je een overhemd aan moeten trekken naar het ziekenhuis,’ zegt ze, ‘en niet dat T-shirt. Toen je door die deur ging dacht ik nog: wat loopt hij er onverzorgd bij.’

Ik probeer te bukken naar het tasje op de vloer, maar het lukt niet, en ik vloek van de pijn.

‘Doe dat dan ook niet,’ zegt ze. ‘Er mocht toch geen druk op komen? Dat zei ze nog.’

‘Heb je wel schroeven?’ vraag ik. ‘Passende schroeven?’

‘Ik zou even gaan liggen,’ zegt ze, ‘als we thuis zijn. Die klinken kun je morgen ook doen. Want je gaat voorlopig toch niet werken.’

Voorlopig? Overmorgen ben ik op de zaak, ik ben toch geen watje. Bovendien, Daaf rekent op me.

‘Daaf rekent op me,’ zeg ik.

‘Daaf en Katia kunnen best even zonder je.’ Ze zet het knipperlicht aan, en neemt een ruwe bocht.

‘Oslo, trouwens,’ zegt ze dan.

‘Wat?’

‘Ik heb de Oslo genomen. Die was mooier dan Milaan of Berlijn.’

‘O,’ zeg ik.

We rijden onze straat in, het is warm en nog niet eens middag. Mijn vrouw zegt dat ik maar vast moet uitstappen, dan gaat zij een parkeerplek zoeken.