Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 15]

Aandenkens
door Vrouwkje Tuinman

Zodra ik de cijfers heb ingetoetst, weet ik dat ik de koffer van iemand anders heb meegenomen. Ik sluit de mijne altijd af met het cijferslot. De code is de geboortedatum van mijn vader, maar dan achterstevoren. Niet te kraken. Maar vanavond werkt hij niet. De koffer is ook net iets donkerder dan de mijne. Ik zie het duidelijk nu ik beter kijk dan daarnet aan de lopende band. Ik probeer 00000. Het slot klikt open.

Op internet vraag ik een vermissingformulier aan voor mijn bagage. De bijlage die me wordt gemaild, bevat een lijst met veelvoorkomende koffers. Veelvoorkomend en ook veel vermist. De mijne staat in de top drie. Donkerblauw van een tint waar je niets op ziet. Middelgroot. Lichtgewicht kunststof, stevig maar flexibel. Handvaten boven en aan de zijkant, en een trolleyhendel. Het merkje, uiterst beschaafd, is bijna onzichtbaar: Adventure. Je moet er een naam aan geven.

Deze koffer heet Leisure. Vrije tijd. Iemand heeft zojuist een week, twee weken, vrije tijd gehad. Aan de inhoud te zien eerder korter dan langer. Slechts twee paar schoenen liggen bovenin de koffer. Sandaaltjes met dunne gouden bandjes, en hooggehakte uitgaansschoenen. Deze vrouw heeft per dag misschien enkele honderden meters gelopen. Naar het strand. Plof, plof, daar vallen de sandaaltjes naast het ligbed in het zand. Vele uren later terug naar het appartement, en dan 's avonds trippelend naar een restaurant. Hoewel, trippelend, de hakken zijn mij zeker twee maten te groot. Ik wankel door de kamer. Even wennen.

Misschien heb ik mijn vakantie in hetzelfde complex doorgebracht als zij. Een minibusje reed ons van het vliegveld naar het vakantiepark. Een stuk of zes witte, slaperige hoofden rolden hun koffers naar de receptie. Daar kregen we de sleutel van wat tijdelijk ons huis zou zijn. Er lagen witte tegels op de vloer; je kon precies horen wie er boven en naast je thuis waren. Er stonden twee eenpersoonsbedden, drie stoelen en een tafel. Er waren twee pannen en een waterkoker, en voor drie mensen elk een vork, een mes en een lepel. Ik stelde me voor hoe moeders met kinderen van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat bezig zouden zijn met afwassen en opruimen. Zelf deed ik de hele week met de keukenvoorraad. Als de schoonmaaksters geweest waren, stond de vaat verwijtend op de kookplaat. Toch heb ik pas de laatste ochtend afgewassen.

Deze vrouw was niet alleen. In een plastic zak vind ik bikini's en twee keurig opgevouwen herenzwembroeken, maat L. Ik spreid ze uit over de bank. Elke soort kleding zit apart in een eigen plastic zak: luchtige zomerbroeken, jurkjes, ondergoed, vestjes voor als het 's avonds kouder wordt, sjaals, shirtjes en hemdjes. Twee nachthemden met kantjes aan de boorden had ze bij zich. Ondanks de grote schoenen hebben we ongeveer dezelfde maat. Ik pas een jurkje aan en voel me plotseling minder zwaar, bruiner dan ik ben geworden. De verwarming kan best een paar graden hoger. Ik loop naar de thermostaat.

[p. 16]

Elke ochtend haalde ik harde Duitse broodjes bij de supermarkt aan het eind van de straat. Een voor het ontbijt, een voor de lunch. Ik at op dezelfde tijden als thuis. 's Ochtends las ik boeken op mijn balkon. In de middag ging ik wandelen in de bergen. Na het eten keek ik televisie. De laatste avond ben ik uit eten gegaan. Er was behalve mij niemand in het restaurant. De ober vroeg me iedere vijf minuten of alles naar wens was. Buiten werd het langzaamaan vloed. Pas bij mijn tweede koffie kwamen er andere mensen binnen.

De onbekende vrouw van de net iets donkerder koffer heeft aandenkens bewaard van haar reis. Bonnetjes van het huren van een strandbed, rekeningen van restaurants (Indiaas, vis, Italiaans), niet-verstuurde ansichtkaarten, een foldertje van een zeeaquarium en wat schelpen. In een doosje zitten een paar grote donkerrode zaden en een stekje van een cactus. Zorgvuldig is de wond verpakt in vochtige watten. Ik moet nog ergens tuinaarde hebben.

Op het formulier vul ik in wat er in mijn verdwenen koffer zit. Boeken. In deze zitten er maar twee, felgekleurde pockets van populaire schrijvers. Ze is niet ver gekomen: in een van de titels komen de vette zonnebrandvingers maar tot pagina 45. Zelf had ik zes boeken ingepakt. Allemaal uit. Het zwaarste, dikste exemplaar had ik gereserveerd voor in het vliegtuig, dat zit nog in mijn handbagage. Ik vul de aankoopbedragen van de boeken in. Gelukkig bewaar ik altijd alle bonnetjes. Ik weet precies wat mijn wandelschoenen waard zijn, de pyjama's, mijn korte broek en zonnebril. Lastiger wordt het bij de toiletspullen, het aantekenboek met gedachten over het landschap, de lokale thee die ik als souvenir kocht. Wat zijn die waard?

In de Leisure-koffer vind ik een grote fles met de naam Hypnôse erop. Zelf draag ik nooit parfum. Voorzichtig spuit ik een wolkje in de lucht. Ik ruik het luchtje van de truitjes en sjaals, maar dan net een beetje anders, minder broeierig. Vanille. Iets oosters. De zon. Ik spuit nog een keer, op beide polsen. De natte plekjes druk ik achter mijn oren, in mijn hals. Het past wel bij me. Beter dan bij haar.

De wasmachine draait als ik een dagboek vind. Er is nog niet veel in geschreven. Het ronde handschrift gaat tot de datum van gisteren. Die ochtend vertelt het over een romantische avond met urenlang dansen. Over spijt dat de vakantie alweer voorbij is, over de hoop dat het thuis zo heerlijk zal blijven tussen haar en Peter. Die Peter zal wel op de fotorolletjes staan die als laatste uit de koffer tevoorschijn komen.

Het formulier vraagt me waarom ik niet direct op de luchthaven mijn vermissing heb gemeld. Ik aarzel, vul dan in dat ik een afspraak had om afgehaald te worden en dus geen tijd. Ik onderteken en lik de envelop dicht. De droger maakt pufgeluiden terwijl ik mijn haar was, douche, mijn nagels knip, het bed opmaak. Mijn nieuwe nachtpon zit als gegoten. Voor het slapen gaan lees ik hoe mijn vakantie is verlopen.