Meer dan uw ombudsman
Daan Schrijvers
episode 23 - Waarin Daan Schrijvers geheel ongevraagd begint aan zijn tweede jeugd, journalistiek gesproken dan.
Daar stond het glas, tot de rand toe gevuld, het was niet mijn eerste vandaag. En hier stond ik dan, ik arme dwaas, niets wijzer dan ik was, helaas. Ik was altijd gewoon maar journalist geweest, droeg een beduimelde regenjas bovendien, en hield nu al zo'n decennium of drie misschien, bij hoog en laag, van vroeg tot laat, al mijn lezers aan de praat - in het besef niets te kunnen weten, en vooral dat heeft zich in mijn hart gevreten! Och, wel ben ik wijzer dan al die blagen, die almaar aan mijn stoelpoot zagen. Tot nu toe had ik nergens geld of goed, en is er niemand die mij met eerbied groet. Geen hond die zo zou willen leven. Dát heeft mij tot het hogere gedreven. En daarom stond daar nu mijn glas, tot de rand toe gevuld, alsof het vandaag mijn eerste was.
Ik had dan ook iets te vieren. Zojuist had ik nog gewankeld ik, ik kon niet anders. De bureaustoel waarop ik feestelijk was geplaatst, werd in euforie rondgedraaid door mijn nieuwe, oude vrienden, de voltallige redactie van het nieuwbakken prachtblad waar ik zo-even geheel onverwacht emplooi had gevonden - dit was de mallemolen van het medialeven, and I loved it.
Het was wederom een turbulente nacht geweest. Even had ik zelfs gevreesd voor het rendement van mijn 31-jarige prepensioenopbouw, maar de ontwikkelingen hadden zich razendsnel ten goede gekeerd. Nauwelijks was mij op vanouds ronkende toon de wacht aangezegd door de Columniste Met Het Rode Haar (‘Na 700 enerverende episodes is het nu welletjes, kameraad!’), of het bleek al dat zij in feite een hartverwarmende kwinkslag in mijn richting had gemaakt. ‘Mister Apax gaat iets nieuws beginnen, Daan, en wij mogen meedoen. Wij allemaal!’ Waarna ze met een triomfantelijk gebaar wees op de voorbij paraderende vrienden uit de columnistencorner. Hè gezellig, iedereen was er weer, minus dan de enkeling die het hoogste offer had gebracht voor het vrije woord.
‘Euhhh... iets nieuws? Zo vlak voor ons welverdiende prepensioen,’ had ik aarzelend geïnformeerd, temidden van het aanzwellend feestgedruis.
‘Ja, iets nieuws, Daan! Is dat een bezwaar?’ klonk het kort aangebonden vanachter de bar, waar mijn trouwe vriend Walter Decheiver zich probeerde op te richten tussen een ordeloze stapel leeggewrongen flessen Fameuze Korhoen. ‘Ik heb je toch altijd gezegd dat Mister Apax als durfkapitalist pur sang het beste met ons voor heeft? En moet jij eens raden van wie hij het passend en geboden achtte hem tot topman te benoemen van dit nieuwe hoofdstuk in de lange traditie van kapitale kwaliteitsjournalistiek der Lage Landen?’
Even was het stil. ‘Euh...’ probeerde ik, ‘jij, Walter?’
‘FOUT!!!!!!!’ bulderde Walter gekscherend. ‘Die Daan! Ik zou zulks natuurlijk nimmer kunnen combineren met mijn uitdagende job als uitgever, directeur én grootaandeelhouder van jouw nieuwe periodiek. Nee, Daan, jij gaat de kar uit de modder trekken.’
‘Ikke,’ stotterde ik perplex, met een onheilspellend gevoel van déjà-vu. ‘Hoofdredacteur! Moi? Maar dat ben ik al een keer geweest, van dat glansblad, weet je nog?’
‘Juist, we zochten inderdaad iemand met ervaring. Je bent geknipt voor deze investering die de Pers Media Combinatie moet redden! Jij bent onze man, Daan.’
‘Ja, een investering!’ joelden al mijn oude, nieuwe vrienden rondom mij even unisono als welgemeend. ‘Dat is pas chique journalistiek!’
Even leek het alsof er iets knaagde aan mijn inborst. Dat moest mijn geweten zijn. Maar rondom mij tuimelde de werkelijkheid onverdroten voort. Met een triomfantelijk gebaar schoof Walter het nulnummer over de bar mijn richting uit. Het tabloidformaat straalde mij tegemoet, en op de cover stonden foto's van al mijn oude, nieuwe vrienden. Boven hun grijze kruinen galmde het in kapitale krulletters: ‘AOW.Nxt - lijfblad voor de '68+ generatie.’
‘Welkom, Daan - in de ongezouten werkelijkheid die onze wereld heet,’ sprak Walter gewichtig. ‘Mister Apax alsmede gedegen marketingonderzoek hebben duidelijk gemaakt dat dít het blad voor de krantenlezer van de toekomst is. Wij surfen mee op de grijze golf! Ons target is 80.000 abonnees binnen drie jaar. En dat ga jij voor elkaar boksen, oude reus.’
Daantje, Daantje, dacht ik, terwijl ik door het nulnummer bladerde en mijn oog bleef haken bij de nostalgische reisbijlage Jemig! Jemen! dit draait uit op deksels domme dingen. Daarom stond mijn glas daar, tot de rand toe gevuld, het was vast niet mijn laatste vandaag.
(wordt vervolgd)
Bespaar Daan zijn tweede jeugd! daanschrijvers@hotmail.com
Auteursrechtelijk beschermd