Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 36]

Vanuit de mist
door Robbert Welagen

Er zijn beelden die ik haarscherp voor me zie.

Mijn moeder die op een tuinfeest thuis naar een nieuwe cd zoekt om in de cd-speler te doen. Ze heeft een glas in haar hand en een sigaret in haar mond. In die tijd had ze geblondeerd haar. Ze spreidde de cd's uit over de vloer en ging er met haar hakschoenen op dansen. Tientallen cd's braken en de plastic hoesjes lagen als glassplinters op de houten vloer.

Mijn vader die op een wintermorgen met Charlotte op de oprijlaan staat. Er komen wolkjes uit hun monden en ze staan ongemakkelijk dicht bij elkaar. Er ligt een blauw zeil over het zwembad. Dan geen wolkjes meer. Ze kussen elkaar en fluisteren.

Waarom denken ouders dat zij recht voor je neus iets kunnen verbergen? Omdat je twaalf jaar bent en je handen in je mouwen gestopt hebt omdat het zo koud is?

Ik wist het al toen mijn moeder om vier uur in de middag zei dat ze naar oma ging. Zij was ziek en moest verzorgd worden. ‘Ik ben met etenstijd thuis,’ zei mijn moeder en kuste me. Ik rook haar parfum en zag haar jas. Ze maakt zich nooit zo op als ze naar oma gaat.

Om zes uur kwam ze niet thuis. Om acht uur ook niet. Ik belde oma. Ze zei: ‘Hoe is het lieve jongen?’ en ‘Je moeder? Die is hier niet geweest.’

Om halftien belde ik mijn vader in de fotostudio, waar hij aan het werk was. Hij zei: ‘Ik los het wel op. Maak je maar geen zorgen.’

Een paar minuten later belde hij terug. ‘Je moeder,’ zei hij, ‘komt zo naar huis toe.’

Mijn broer lag al te slapen. Hij was zonder eten in bed gaan liggen. Ik zag hem op zijn rug, in zijn paarse pyjama. Zijn lichaam weet zich nog net los te rukken van de schemering.

Ik hoorde de zachtgele Saab 96 de oprijlaan oprijden en in de garage verdwijnen. Remlichten en uitlaatgassen die rood oplichten. Ik liep naar beneden. Mijn moeder die met een bos bloemen in haar handen boos op mij werd. Waarom moest ik oma bellen? En mijn vader? Blijkbaar was ze vergeten dat het behalve mijn vader ook haar man was. Ze liep langs me heen de keuken binnen en gooide haar jas uit. Ik durfde niet meer in haar aanwezigheid te zijn en ging naar boven.

In bed dacht ik aan mijn fiets. Ik zat op mijn fiets en reed over de stoep. Bladeren en straattekeningen. Als je verder fietst kom je bij de bergen... Daar staan houten huisjes en als je daarvan de deur opent, ligt er sneeuw buiten. In die huizen is het warm.

In de laatste maand van het jaar vroeg Monique: ‘Fiets je nog vaak?’

Ze zat achterop. We fietsten 's avonds in het donker naar het station van Den Bosch. Ik had bij haar gegeten, we hadden elkaar een sinterklaascadeau gegeven en we hadden naar de film ‘Before Sunrise’ op video gekeken.

[p. 37]

Ik antwoordde: ‘Nee, niet zo vaak meer.’

Na de film, om elf uur, was ze moe. Ik zei dat ik naar huis ging. Ze bood aan om me weg te brengen, op de fiets. Ik zei dat ze beter binnen kon blijven en naar bed kon gaan. Buiten was het alleen maar koud. ‘Ik loop wel,’ zei ik. Maar ze hield vol en leek even een beetje geïrriteerd dat ik haar vertelde wat te doen.

Ze pakte haar jas en doofde de lampen in de kamer. In het halletje, bij de lange rij deurbellen met naambordjes er naast, wachtte ik tot ze met haar fiets uit een deur kwam, die hard achter haar dicht viel.

We liepen eerst een stukje. Toen ging zij op de fiets zitten en ik achterop. Maar daarbij voelde ik me ongemakkelijk. Ik stelde voor dat ik zou fietsen en dat zij achterop ging zitten. Ik ging op het zadel zitten en pakte het meisjesstuur vast. Een onwerkelijk gevoel... Het deed me denken aan een kinderstuur. In de verte hoorde ik het kraken van bladeren.

Monique zei: ‘Je moet je rugzak even afdoen.’

Ik deed mijn rugzak af en gaf hem aan haar. Ze deed mijn rugzak op haar rug. De hengsels waren veel te groot.

Ze was achterop gaan zitten en had mijn middel vastgehouden. Ze deed het zo licht dat het leek alsof ze het eigenlijk niet durfde.

Er hing mist boven de weg. Ik moest me erg concentreren. De oranje lampen verloren hun scherpe contouren. Er reden bijna geen auto's.

Net voordat we het station bereikten, vroeg Monique: ‘Fiets je nog vaak?’

‘Nee,’ zei ik, ‘niet zo vaak meer.’

Was het de herinnering aan Dordrecht die maakte dat ik lijkbleek zag toen ik afstapte? Of was het de mist om ons heen en boven de straten, waarin wij leken te verdwijnen, alsof wij schoolkinderen waren op heel dun ijs?

Ze keek naar de voorkant van het station en vroeg: ‘Hangen die lampen daar altijd?’

Het waren neonlampen in de vorm van mensen. Ze knipperden en veranderden van kleur.

‘Ik denk het wel,’ zei ik. ‘Maar ik zie ze nu voor het eerst.’

Ik ging op de stoep staan en zij bleef met haar fiets op de weg staan, een rotonde waar vooral taxi's geparkeerd stonden. Ik had mijn rugzak op mijn rug, maar ik herinner me niet dat ik hem van haar heb aangepakt.

‘Dank je wel voor de cadeaus,’ zei ik.

‘Ja, jij ook bedankt voor jouw cadeaus. Het was leuk.’

‘Een fijne week.’

‘Ja, jij ook.’

Ik draaide me om en liep naar de roltrap toe. Monique stapte op haar fiets. Op de roltrap keek ik om. Ik zag haar wegfietsen. Haar donkergroene jas loste op in de mist. Had mijn moeder al een minnaar gehad toen ze op de cd's danste of kwam dat pas toen we verhuisd waren?

Ik moest denken aan wat Monique had verteld. Dat haar tante had gebeld. Die woonde in Bern in Zwitserland. Er was veel sneeuw gevallen en je kon door de stad langlaufen.

Iedereen heeft wel iets goeds te zeggen. Maar Monique vertelde de waarheid.

Als je verder fietst, kom je bij de bergen.