Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 13]

Miami Beach
door Geert van der Kolk

Ze gooiden me eruit op de 25ste.

‘Over een week komt mijn cheque,’ zei ik. ‘Het is nog niet eens een hele week.’

‘Kom dan volgende week terug,’ zeiden ze. ‘Misschien hebben we dan een kamer vrij.’

Even wilde ik een grote mond opzetten of iets sarcastisch zeggen. Toen zei ik: ‘Ik ben iets vergeten in mijn kamer. Mag ik de sleutel nog even?’

Ik liet mijn koffer in de hal staan en liep terug naar boven. In de kamer trok ik de lakens van het bed, pakte mijn mes en sneed grote kerven in het matras. Toen maakte ik het bed weer op.

In de hal pakte ik mijn koffer en mijn weekendtas en liep naar het buisstation. Ik stopte de koffer in een bagagekluis. Toen ging ik naar het strand. Het was mooi en helder weer en ik had nog een halve fles Popov's. Ik zat de hele middag rustig met mijn wodka onder een palmboom. Toen het donker werd deed ik de fles in mijn tas. Ik had nog geen honger, dus ik liep gelijk naar de parkeerplaats achter het oude Art Deco museum. Daar lig je uit de wind en als het regent kan je schuilen onder een afdak bij wat vroeger een dienstingang en een soort laadplatform was. Je ligt er goed, maar nooit alleen, dus je moet je drank in de gaten houden, en je geld ook, als je dat nog hebt.

Ik bleef aan het strand tot de eerste van de maand. Toen liep ik over de brug en door de binnenstad naar het postkantoor in Little Havana. Mijn cheque was er, en ook een waarschuwing omdat ik achter was met de huur van mijn postbus. Ik verzilverde de cheque en ging naar de Burger King, maar ik haalde eerst even een klein flesje met rum, die ik de in de koffie goot.

's Middags nam ik de bus terug naar Miami Beach. Ik haalde mijn koffer uit de kluis en liep Collins Avenue op. Ik ging naar het Tropics Hotel. Het is geen haar beter dan Clay's, waar ik vorige maand was, maar bij Clay's kwam ik voorlopig niet meer binnen. In de hal van het Tropics moest ik even wachten. Aan de balie stond een vrouw die ook een kamer wilde. Ze was van mijn leeftijd en lekker mollig. Toen ze zich ingeschreven en betaald had, pakte ze snel haar handtas en boog voorover om haar koffer op te tillen. Ze liep al naar de trap voor ze goed en wel weer overeind stond en botste tegen mij op. Ik kon even een van haar borsten aanraken.

‘Neem me niet kwalijk,’ zei ze.

‘Geeft niet,’ zei ik.

Ik wees op haar tas.

‘Die moet je niet zo open laten hangen,’ zei ik. ‘Je bent hier in Miami, niet in Peoria, Illinois.’

‘Ik kom uit New Orleans,’ zei ze. ‘Maar evengoed bedankt.’

Ze knipte de tas dicht en liep weg. De man achter de balie sprak mij aan in het Spaans. Ik heb daar zo'n hekel aan dat ik even boos wilde worden. Mensen kijken mij aan en gaan er onmiddellijk van uit dat ik Cubaan ben. Dat ben ik ook wel, maar ik spreek nauwelijks Spaans. Toen ik dat rechtgezet had, vroeg de man hoe lang ik wilde blijven.

‘Dat hangt van de service af,’ zei ik.

[p. 14]

's Avonds zat de vrouw alleen op de binnenplaats achter het hotel. Het was helder weer en de maan scheen door de palmen en de casuarina's.

‘Bezwaar als ik rook?’ vroeg ik. ‘In de hal mag het niet meer.’

‘Ga je gang,’ zei ze.

‘Ook een sigaret?’

‘Nee, dank je.’

Het was even stil. Je hoorde alleen op de achtergrond het verkeer en het getoeter van de taxi's op Collins Avenue.

‘Leuke stad, New Orleans,’ zei ik.

‘Hoezo?’

‘Je komt toch uit New Orleans?’

‘Daar kom ik nu vandaan.’

‘Ik dacht dat je er woonde.’

‘Ik was er vanwege mijn werk.’

‘Maar het is toch een leuke stad, of niet?’

‘Ben je er wel eens geweest?’

‘Nee.’

‘Kom je uit Cuba?’

‘Daar ben ik geboren, maar ik ben hier opgegroeid.’

‘In Miami?’

‘Ja.’

‘Ik ben hier voor het South Beach Festival,’ zei ze. ‘Het begint volgende week. Ik schilder kinderen. Hun gezichten, bedoel ik.’

‘Op straat?’

‘Ja. Er zijn bij zulke festivals altijd allerlei activiteiten op straat. Dat hoop ik tenminste. Dit is de eerste keer dat ik South Beach probeer.’

Mijn sigaret was op. Toen ik hem uittrapte, keek ik tersluiks naar haar borsten en haar dijen. Ze was echt lekker mollig, maar ik wilde ook terug naar mijn kamer. Daar bewaarde ik mijn fles Popov's. Als je er mee gaat rondlopen, moet je altijd delen.

‘Ik moet terug naar boven,’ zei ik. ‘Ik verwacht een telefoontje.’

‘Nou, tot ziens, dan.’

‘Tot ziens. Hoe heet je?’

‘Cora. En jij?’

‘Mike.’

‘Dat is geen Cubaanse naam. Het is vast Miguel.’

‘Mike. Ik was nog maar klein toen we weggingen. Ik herinner me niets meer.’

Een paar dagen later kwam ik op het strand een kennis tegen, Frank Chambers. Hij komt elke winter naar Florida en ligt meestal op de parkeerplaats achter het Art Deco Museum.

‘Kennen ze jou bij Century Pawn?’ vroeg hij.

‘Nee,’ zei ik. ‘Ik weet niet eens waar het is.’

‘13th & Alton. Kan jij hier iets mee?’

Hij liet me een klein fototoestel en een iPod zien.

‘Ik heb het op het moment erg druk,’ zei ik, ‘maar ik kan er morgen wel even langslopen. Hoeveel schat je?’

‘Ze zijn allebei praktisch nieuw. De camera is digitaal met een full-size viewer.’

‘Hoeveel schat je?’

‘Zeker honderdvijftig.’

[p. 15]

‘Ach, kom.’

‘Honderdtwintig.’

‘Wees even serieus, Frank.’

‘Wil je ze kopen?’

‘Nee. Geef ze maar mee. Ik zal mijn best doen.’

‘Leen me een tientje, oké?’

Century Pawn was een gewone lommerd, vol horloges, ringen en sieraden, elektronica, muziekinstrumenten en vuurwapens. Een grote, harteloze man zat in een loket van kogelvrij glas. Hij sprak mij aan in het Spaans.

‘Sorry, no speak Spanish,’ zei ik en legde de camera en de iPod in de la.

‘Van jou?’ vroeg de man.

Ik keek over mijn schouder.

‘Ik zie niemand anders hier.’

De man trok de la naar zich toe, pakte de camera en keek op de viewer.

‘Aardige kinderen,’ zei hij. ‘En dit is zeker je vrouw?’

‘Leuk geprobeerd,’ zei ik.

Ik had alle foto's natuurlijk gewist.

‘Als je ze in de krant zet of op eBay verkoopt, krijg je er meer voor,’ zei de man.

‘Ben je een politieagent of een zakenman?’

‘Veertig dollar, tenzij je een reçu wilt.’

Ik kocht een nieuwe fles Popov's, liep terug naar het hotel en genoot van mijn siësta. 's Avonds kwam ik Cora tegen in de hal.

‘Hallo, Mike,’ zei ze opgewekt.

‘Hallo,’ zei ik. ‘Is het festival begonnen? Hoe is het gegaan?’

‘Heel goed. Het was de eerste dag, dus het was enorm druk. Zo druk dat ik geen tijd had om te eten.’

‘Honger?’

‘Nou! Weet jij hier iets waar je kunt eten zonder failliet te gaan?’

‘Ik ga meestal naar een Cubaanse tent op de hoek van Collins & 15th.’

‘Mag ik mee?’

Ze glimlachte.

‘Ik betaal zelf, hoor.’

We zaten buiten El Rincon en aten zwarte bonensoep met plantaan.

‘Herinner jij je echt niets meer van Cuba?’ vroeg Cora.

‘Nee,’ zei ik. ‘Alleen de morgen dat het schieten begon in de Varkensbaai. We woonden daar vlakbij.’

‘De mislukte invasie?’

‘Niet mislukt. Verraden. Mijn vader was erbij. Hij was al eerder weggegaan. Hij was een van de eersten die landden op het strand, hoewel ik dat toen natuurlijk niet wist. Ik hoorde alleen het schieten.’

‘Goh.’

‘Hij was kolonel. Vóór de revolutie. Vandaar.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Vandaar dat ik ook een militaire loopbaan heb gekozen.’

‘Veteraan?’

‘Ja, maar ik wil er niet over praten.’

‘Krijg je daar je cheque van?’

‘Ja.’

Cora glimlachte.

‘Ik krijg mijn cheque van de levensverzekering van mijn man,’ zei ze. ‘En het

[p. 16]

mooie is dat we al gescheiden waren. Van tafel en bed in ieder geval. En een week voor de scheiding officieel werd, ging hij ineens dood. Wat een toeval, hè?’

Ze wachtte even en bleef glimlachen.

‘Zomaar ineens. En ze konden niets vinden. Zijn hart was er gewoon mee opgehouden. Ze kwamen natuurlijk naar mij toe en vroegen me de oren van het hoofd, maar ik was heel ergens anders toen het gebeurde.’

‘Wat dachten ze dan? Dat je hem had vergiftigd of zoiets?’

‘Natuurlijk. Maar ik zei dat ik niet eens wist dat hij een levensverzekering had.’

‘Wist je dat echt niet?’

‘Kom nou, Mike. Een vrouw heeft recht op een paar geheimen.’

Aan het eind van die week liep ik over het strand naar South Beach. Bij het huisje van de strandwacht kwam ik Frank Chambers tegen. Hij stond te graven in een vuilnisbak. Er stond een hele troep meeuwen om hem heen.

‘Waar was jij verstopt?’ vroeg hij.

‘Nergens,’ zei ik. ‘Hoezo?’

Hij hield zijn hand op.

‘Pech,’ zei ik. ‘Die iPod was kapot. Zat een of ander virus in. En voor de camera gaf hij maar twintig.’

‘Dat kan niet.’

‘Ga maar vragen.’

‘Je liegt.’

Ik draag mijn mes op mijn rug, in een schede aan de binnenkant van mijn broekriem.

‘Ik lieg niet, Frank.’

Ik trok het mes.

‘Ik was bij de commando's,’ zei ik. ‘Commando's liegen niet, en ze kunnen hier goed mee omgaan.’

Ik liet hem het mes zien. Hij stapte achteruit.

‘Ik krijg nog een tientje van je,’ zei ik. ‘Dus we staan precies quitte.’

South Beach is de laatste jaren erg veranderd. Grote appartementengebouwen, echte wolkenkrabbers, staan pal aan het water. Maar Government Cut is nog steeds hetzelfde. Je kan nog steeds op de pier zitten en naar de schepen kijken en aan de overkant van het water liggen Fisher Island en in de verte Key Biscayne.

Het festival was in het park bij de pier en aan het begin van Collins Avenue, waar al de dure winkels zijn. Er was overal muziek, hot dogs en barbecue, clowns en goochelaars, Mickey Mouse, en op de hoek van 2nd Street zat Cora. Ze zat op een klapstoeltje. Naast haar, op een standaard, stond een schilderskist. In het openstaande deksel had ze foto's met voorbeelden geplakt. Ze zwaaide toen ze mij zag, en haar borsten zwaaiden mee.

‘Hallo, Mike,’ riep ze. ‘Zal ik je gezicht schilderen?’

‘Nee, dank je.’

‘Ik kan een indiaan van je maken,’ zei Cora en ze wees naar de voorbeelden. ‘Of een clown met een zonnetje op je wang. Of een tijger.’

‘Echt niet.’

‘Het is je laatste kans.’

‘Hoezo? Ga je weg?’

‘Het festival is bijna afgelopen.’

[p. 17]

‘Waar ga je naartoe?’

‘Naar Georgia. Er is komend weekend een straatfestival in Savannah.’

Er kwam een man aan met een kind dat per se een zebra wilde worden. Cora ging aan het werk. Ik liep over Collins Avenue terug naar het hotel. Ik ging op mijn bed liggen en dacht nog een tijd aan haar zwaaiende borsten.

's Avonds klopte ik op haar kamerdeur.

‘Hallo,’ zei ze. ‘Wou je toch een tijger worden?’

‘Nee,’ zei ik lachend. ‘Ga je echt weg?’

‘Ja. Ik denk morgen.’

‘Naar Georgia?’

‘Ja.’

‘Ik heb nog een telefoonkaart van Bell Atlantic,’ zei ik. ‘Neem die maar mee. Ik heb er hier toch niets aan.’

Ik gaf haar de kaart.

‘Oh, wat aardig,’ zei ze. ‘Dank je wel.’

‘Er zit nog heel wat op.’

‘Wat ontzettend aardig. Kom toch binnen. Wil je iets drinken? Ik heb alleen wijn uit een pak.’

[p. 18]

Ik keek haar kamer rond. Hij was even klein en benauwd als de mijne. Cora's boedel paste in een koffer, een rugzak, en het schilderskistje. Ik liep naar het raam.

‘Jij hebt tenminste nog uitzicht,’ zei ik. ‘Ik kijk uit op de muur van de buren.’

Ze kwam naar me toe en hield me een koffiebeker met rode wijn voor. Ze glimlachte en zei: ‘Je zou best een mooie tijger zijn, hoor.’

Ik stak mijn hand uit, maar pakte niet de wijn. Ik pakte haar borst.

‘Hé,’ zei ze en stapte achteruit. ‘Je bent toch niet scheel?’

Ze hield me met uitgestrekte arm de wijn voor.

‘Sorry?’

Ik zei niets. Ik pakte de wijn aan, zette de beker snel op de vloer en sloeg mijn ene arm om haar schouders en mijn andere om haar billen.

‘Mike! Stop!’

Ik duwde haar naar het bed. Ze sloeg tegen mijn borst en mijn hals en was sterker dan ik had gedacht. Ik liet haar los, stak mijn hand achter mijn rug en pakte het heft van mijn mes.

‘Eruit!’ riep ze en wees naar de deur. ‘Je bent helemaal aan het verkeerde adres.’

Ik trok het mes, maar hield het achter mijn rug. Cora stapte opzij.

‘Ben je vergeten wat ik je over mijn echtgenoot heb verteld?’ zei ze.

Ze trok ineens de deur open.

‘En gillen kan ik ook. Eruit, jij!’

Ze vertrok de volgende morgen. Dat neem ik tenminste aan. Ik heb haar niet meer gezien. Ik bleef nog een week, tot mijn geld opraakte. Toen ging ik weer naar de parkeerplaats achter het Art Deco museum om het einde van de maand af te wachten. Soms schrok ik ineens als ik op straat of op de boardwalk een vrouw zag. Dan dacht ik even dat het Cora was. Niet dat ik geloofde dat ze haar ex echt van kant had gemaakt. Dat was gewoon een sterk verhaal. Daar zijn mensen zonder geld in gespecialiseerd. Ik ben ook geen echte veteraan, tenzij je een veteraan van de bijstand kunt zijn. Zelfs de telefoonkaart die ik aan Cora had gegeven was al lang leeg. Hoe dan ook, ik heb haar nooit meer gezien. Dus ik was niet bang, maar ik had wel een raar gevoel. Een soort verlamming. Niet van mijn benen of zo. Ik kon gewoon lopen. Een verlamming van de wil, daar leek het nog het meeste op.

De laatste paar dagen, toen mijn drank op was, kreeg ik honger. Aan het eind van de middag, als het stil werd, ging ik naar het strand. Ik zocht in de vuilnisbakken en de meeuwen vlogen met mij mee tot het donker werd.