Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 12]

Mes
door Gerry van der Linden

Voorzichtig trekt Tris het touwtje om het pakje los. Haar vingers hangen even in de lucht. Dan schuift ze de stoel naar achteren en staat op. Ze grist het postpakket van tafel, wipt haar jas van de haak en slaat de deur achter zich dicht. Olaf telt af. Tien, negen, acht, zeven, zes, vijf...

‘Hier blijven,’ zeg ik, maar hij rent al naar de balkondeur. De gordijnen bollen naar binnen. Op straat draait Tris zich om.

‘Donder op!’ schreeuwt ze.

De kraag van haar jas slaat tegen haar dunne nek. Wanneer Olaf over de balustrade buigt alsof hij hangt te drogen, ontploft Tris. Haar haren branden van woede. Het bruine pakpapier waait op de grond. Ze weegt het mes in haar hand, maar gooit niet.

Mink draait aan haar oorbel en wiegt haar heupen naar een hoek van de kamer. In de andere hoek staat de cello, heel stil. Er is geen plaats voor een cello. Als er muziek klinkt, is er nergens plaats voor. Voor mij niet, voor Olaf niet en niet voor Tris. We moeten de zaak draaiend houden, zegt Mink. We mogen God op onze blote knieën danken dat we de zaak draaiend kunnen houden. Pak je jas, zegt ze, het is koud. Dinsdag, woensdag, donderdag. Knopen aan je jas. Ze gooit munten in de lucht. Jullie moeten toch eten?

De straat is leeg. Tris is nergens meer te zien. Olaf is de hoek omgerend, maar ook daar is ze niet. Hij bonkt tegen me aan.

‘Ik val om,’ zegt hij, ‘kijk!’

Als een zak aardappelen valt hij voor mijn voeten. Ik trek hem op aan de kraag van zijn jas.

‘Ga naar school,’ zeg ik, ‘zie je later.’

In café De Loper zit Tris aan een tafeltje bij het raam. Haar kleine handen houden een dampende kop voor haar gezicht. Mag ik het zien? Ze schudt van nee. Mijn hand duikt naar haar jaszak. Ze slaat hem weg en steekt haar vingers in haar mond. Ik geef haar een duw. Nog een. Maar Tris zet de stoel weer op zijn poten en recht haar rug.

‘Waarom denk je,’ zegt ze op dreigende toon, ‘waarom denk je dat ik het mes heb gekregen en niet jij? Nou?!’

Als een generaal staat ze naast de stoel. De zon schiet naar binnen, stofdeeltjes zweven om haar heen.

‘Doe normaal!’ zeg ik. ‘Ga zitten.’

Tris blaast weer in haar kopje en kijkt naar de deuropening. Een kleine, magere jongen grijnst haar toe, de ochtendlucht hangt grauw in zijn gezicht. Een mobiel glinstert in zijn hand. In de zak van zijn leren jas gaat nog een telefoon. Tris neemt vlug een slokje.

‘Lekker?’ vraagt hij aan haar. ‘Lekker?’

Zijn ogen gloeien. Hij steekt zijn hand in zijn broekzak en haalt wat flappen tevoorschijn die hij op tafel werpt. De ogen van Tris kleven aan het geld.

[p. 13]

Mink heeft wasgoed opgehangen. Een broek van Olaf drupt een plasje op de vloer. In de koelkast ligt een wit truitje. Mink neuriet zachtjes. Ga maar, zegt ze, terwijl mijn hand op de deurklink zit. Ze wuift en trekt haar muts over haar oren. Haar mond plooit roze en haar benen dragen haar naar het bed dat bij het raam wacht. Sommige oren willen niet horen, had Mink gezegd toen het huis en de cello in brand stonden.

De kleine, magere jongen die in De Loper voor de ogen van Tris geld op tafel gooide, staat in de hal van de bibliotheek. Hij hangt tegen de koffieautomaat en krabt in zijn haar. Zijn oogleden zijn dik van het roken, zijn ogen glippen weg. Zijn vinger wijst naar mijn boekentas.

‘Je hebt aan één boek genoeg. De koran, man.’

Hij slentert naar de leestafel, pakt een krant en snuift geërgerd.

‘Waar is Tris?’ zegt hij, terwijl hij de krant loslaat en opkijkt. Een lachje vouwt om zijn lippen. Met zijn handen tekent hij haar lichaamsvormen in de lucht. Zijn vingers vallen keihard neer op het tafelblad.

‘Gaat je niks aan,’ zeg ik.

Hij lacht voluit en slaat op mijn schouder. Zijn hand knijpt zacht in mijn bovenarm. Ik schud zijn hand van me af en stop hem in mijn broekzak. Wanneer Tris lacht, is haar mond niet meer te stoppen. Ze lacht wit en roze. Tris heeft plannen, net als ik. Maar het mes is van mij.

‘Kom op, man,’ zegt hij, ‘zit niet te fucken. Ik heb een klus voor je.’

‘Hoeveel?’

Hij trekt zijn ogen tot spleetjes.

‘Wat hoeveel?’

‘Hoeveel krijg ik?’

‘Niks, man, ze willen je testen. Ze testen iedereen eerst.’

‘Om te kijken of je een bange hond bent.’

‘Wie is hier bang? Ben jij bang?’

‘Ik niet, man.’

‘Niemand is bang,’ zegt de jongen.

Olaf zit aan tafel, zijn rug zegt niets. Een lepel zweeft in de lucht en laat een druppel vallen. Hij houdt zijn hoofd heel stil. Alsof hij verwacht dat ik met mijn vingers knip en hij weer bewegen kan. Aan zijn voeten ligt een open geritste rugzak. Gekreukelde schriften, een half opgegeten banaan, zilverpapiertjes.

‘What's up?’

‘Ze slaapt,’ fluistert hij, terwijl hij de lepel op tafel legt.

Mink ligt opgerold op het bed aan het raam. De gordijnen zijn dicht. Haar oogleden lijken transparant, de brandwond trekt een waaier over haar gezicht. Voorzichtig pak ik haar hand. Haar vingers voelen koud. Dan zie ik het rood.