Meer dan uw ombudsman
Walter Decheiver
episode 20 - Waarin Walter een close encounter heeft met Mister Apax die zijn Nieuwjaarsboodschap onthult.
Behalve de man die al zijn gehele leven een beduimelde regenjas droeg, dat attribuut bij uitstek van de ware journalist pur sang - ik bedoel natuurlijk mijn trouwe vriend en gewaardeerde collega Daan Schrijvers - heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan Mister Apax. De Mister Apax, die je achter je bureau vond met zijn zwartlederen handschoenen op jouw toetsenbord als je 's ochtends vroeg om half elf op kantoor kwam. Mister Apax, die je sigaren oprookte, en van je tabak stopte, en je steenkolen verstookte, en geld van je leende, en een jas van je aantrok als-ie in de regen naar huis moest. Mister Apax, die als een vorst jenever zat te drinken op 't terras van De Pels, maar dan wel op onze kosten, uit de kleine kas van het Hoogheemraad der Hoofdredacteuren zoals benoemd door de Raad van Hoeders, en met name van het borrelgeld voor het eminente erelid W. Decheiver, ikzelve. Die Mister Apax dus, tegen wie wij ons als laatste loopgraaf van het vrije woord nu onverwijld moesten gaan verdedigen.
Het was kwart voor elf, de ochtend na de vorige nacht. Daan, die trouwe Daan, och arm mijn enige echte vriend die ik had overgehouden aan onze dollemansrit in de mallemolen van het moderne medialeven, zou nu elk moment kunnen verschijnen. Ik had er alle vertrouwen in dat wij tezamen deze klus zouden gaan klaren, nu de wassende wateren des onheils zo schuimend over de boorden van de vaderlandse kapitale kwaliteitsjournalistiek kolkten. Dit was ons finest hour, ons chef-d'oeuvre, onze triomftocht door het Circus Maximus! Het vrije woord redden, en mijn opties bovendien!
Daar klonk een klop op de deur.
‘Je bent laat, Daan,’ ginnegapte ik op warme toon, dit keer. ‘Treed binnen, waarde vriend! Het is de hoogste tijd dat jij die malicieuze managers uit het perfide Albion eens de ongezouten waarheid gaat...’
Halverwege mijn eloquente aanvalsplan zwaaide de deur open en stapte mijn gast binnen. In plaats van tegen een beduimelde regenjas, dat attribuut bij uitstek van de ware journalist pur sang, staarde ik in een koel calculerend zwart streepjeskostuum, dat attribuut bij uitstek van de ware risicokapitalist pur sang.
Even bleef het stil. Slechts het klapwieken van de gieren boven de Wibautstraat was te horen.
‘Mister Apax! U hier?!’ sprak ik met trillende stem. ‘De nieuwjaarsreceptie is toch pas morgen?’
Zonder iets te zeggen kwam hij pal voor mij staan en legde zijn in zwartlederen handschoenen gehulde vingers op mijn toetsenbord. Snel tikte hij een wachtwoord in, en daar floepte in beeld: ‘Nieuwjaarsboodschap Mister Apax.’ Met daaronder in sierlijke krulletters: ‘Let's make things better - we'll do it quick and painless.’
Met priemende vinger wees hij naar de eerste alinea. ‘2006 is het jaar van de waarheid,’ stond er. ‘De redacties worden niet langer gevrijwaard van saneringsoperaties. We zullen op alle terreinen goedkoper moeten werken om ruimte te maken voor de nieuwe winstcijfers.’
‘Helemaal mee eens, Mister Apax,’ riep ik enthousiast. ‘U slaat de spijker op de kop.’
Met nog priemender vinger wees hij nu naar de tweede alinea. Het voelde plots alsof de Wibautstraat onder mijn voeten openscheurde, en dat was ook zo. Er stond; ‘Kapitale bezuiniging 1: sanering en opheffing alsmede ontbinding met terugwerkende kracht van het Hoogheemraadschap der Hoofdredacteuren, zoals abusievelijk benoemd door de Raad van Hoeders.’
‘Bijna helemaal mee eens, Mister Apax,’ riep ik al iets minder enthousiast. ‘Maar euhh... een en ander geldt toch zeker niet voor het eminente erelid van voornoemde instelling, de heer W. Decheiver, uw trouwe dienaar?’
Ik zag hoe de in zwartlederen handschoen gehulde vinger nu richting exit priemde. Boven de deur hing een bordje dat daar gisteren nog helemaal niet hing. Erop stond in sierlijke krulletters: ‘Let's make things better - we'll do it quick and painless.’
Ik begreep de strekking toen ik de zwarte laars van Mister Apax met enige aandrang op mijn door veertig jaar hoofdredactionele vergaderingen doorregen derrière voelde landen. Ongeloof! Verbijstering! Vervlogen opties! Waar was Daan nu ik hem nodig had?! Bij de exit keek ik nog een keer achterom naar de hoop scherven die ooit kapitale kwaliteitsjournalistiek in Nederland heette (in de goede tijd, let wel). En ik zag hoe Mr. Apax op mijn toetsenbord met zijn in zwartlederen handschoenen gehulde vingers tikte:
episode 21 - Waarin Mister Apax de bakens verzet omdat het tij is verlopen... (Wordt vervolgd)
Kapitalist op uw risico! MisterApax@hotmail.com
Auteursrechtelijk beschermd