Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 40]

Overname
door Hans Hogenkamp

Het rookverbod bracht Herman en Lieke in de pauze bij elkaar. Ze zaten aan een betonnen picknicktafel voor de ingang van het schoolgebouw in Amsterdam-Noord, waar het loi op zaterdag enkele lokalen huurde. De rest van de groep zat binnen.

‘Hoe heet je ook alweer?’ vroeg ze.

‘Herman.’

‘Ja, sorry hoor, ik ben nooit zo goed in namen. Wel in gezichten.’

Herman zei dat hij ook nooit zo goed was in namen, maar dat was onzin. Ze hadden zojuist een voorstelrondje gedaan en hij had van alle twaalf cursisten de namen onthouden.

‘Wat vond je ervan?’ vroeg hij.

‘Interessant.’

‘Wat vond je interessant?’

‘Gewoon. Dat eigenlijk alles een merk is. Zo moet je denken. Alles is een merk.’

Lieke keek een rookwolkje na. Haar haar was kort en net zo zwart als haar trui.

‘En waarom doe jij deze cursus?’ vroeg hij.

‘Ik ben te oud voor de studiefinanciering.’

‘O. Ik werk in een callcenter.’ Herman stak een tweede sigaret op. ‘In mijn werk heb ik vooral te maken met de toegepaste kant van marketing. Vandaar dat ik de cursus doe. Om het theoretisch kader wat meer uit te diepen.’

Omdat het begon te regenen gingen ze binnen in de hal staan, waar het roken kennelijk werd gedoogd want er stond een cilindervormige prullenbak waarvan de bovenkant een asbak vormde. Herman keek naar het gewapende glas in de deur, waarop een geplastificeerd A4-tje hing met de tekst ‘geen koffiebekers naar buiten!!!’.

‘Er is weinig veranderd,’ zei hij dromerig.

Hij had verwacht dat Lieke zou vragen wat hij bedoelde, maar ze zweeg.

‘Ik bedoel vergeleken met de tijd dat ik op de middelbare school zat. Het is grappig, om ineens weer in de schoolbanken te zitten, toch?’

‘Heb je hier op school gezeten?’

‘Nee. Maar wel op net zoiets. Ik denk dat alle scholen wel ongeveer hetzelfde zijn. En bovendien hetzelfde als de scholen van vijftien jaar geleden.’

Herman had willen zeggen dat hij zich in dit decor weer jong voelde, dat het hem deed denken aan klassenavonden, kalverliefdes en schoorvoetende tongzoenen. Dat schoorvoetende was het enige dat resteerde.

‘Dát hadden wij vroeger niet,’ zei Lieke, wijzend op een rijtje kolossale frisdrank- en snoepautomaten verderop in de gang.

‘Tja. Misschien krijgen ze tegenwoordig wel marketing op school.’

Op dat moment zagen ze de rest van de groep naar het lokaal lopen en Lieke drukte haar shaggie uit onder haar hak. Haar benen waren gehuld in een zwarte panty en haar zwarte rokje was versierd met gele en oranje bloemen.

[p. 41]

Na afloop van de les frunnikte Herman een halve minuut aan de knoop van zijn stropdas, zodat hij tegelijk met Lieke het lokaal uit liep. Er schoot hem echter niets leuks te binnen wat hij zou kunnen zeggen.

‘Waar woon jij?’ vroeg hij ten slotte. Bah, wat klonk dat afgezaagd. Hoorde hij haar zuchten?

‘Bij een vriendin.’

‘Aha. Leuk.’ Dus niet bij een vriend, dacht hij.

‘'t Is maar tijdelijk,’ voegde ze eraan toe. ‘Ik zoek nog een huis, dus als je nog wat weet...’

‘Tja,’ zei Herman, ‘huizen zoeken. Het is eigenlijk niets anders dan aan alles en iedereen vertellen dat je een huis zoekt.’ Ai, dat klonk weer alsof hij haar wilde bespotten.

‘Zoek je een huis voor jou alleen?’ vroeg hij snel.

‘Ja hoor,’ zei ze opgewekt. ‘Just me!’

Er trok een gloed door Hermans lichaam van zijn buik naar zijn hoofd, als een smal glas dat zich razendsnel vult met warm, bruisend water. Hij keek haar na terwijl ze naar de bushalte liep. Nog voor ze plaats had genomen op het metalen bankje onder de abri, had zich in zijn hoofd een plan gevormd.

Met de fiets aan zijn hand stond Herman op het IJ-veer. Hij neuriede zachtjes. Veel te vrij, wat moet ik met een meisje zoals jij?

Hij dacht aan zijn bovenbuurman. Ron Kaasvink was een primitief schepsel uit de laagste sociale klasse, iemand die niet eens wist wat marketing inhield. Tot voor kort was Ron brugwachter geweest. Hij was ontslagen nadat hij de Nieuwe Amstelbrug een keer te vroeg had laten neerkomen. Het bootje dat hij over het hoofd had gezien, kon het neerwaarts kantelende wegdek niet meer ontwijken. De kajuit was total loss en het was een wonder dat de opvarenden ongedeerd waren. Ron bleek stomdronken te zijn geweest. Het was een van die ochtenden waarop Herman had gehoord dat Ron vlak voor zessen even thuis was gekomen, kennelijk alleen om z'n kroegtenue te vervangen door het blauwe uniform van de Dienst Binnenwaterbeheer.

Ook had Herman een keer rond die tijd het alarmnummer moeten bellen omdat hij een brandlucht rook. Ron had tijdens het omkleden een eitje willen bakken maar was vervolgens in slaap gevallen. Zijn fornuis stond in lichterlaaie toen de brandweer arriveerde. Omdat hij niet reageerde op bonzen en schreeuwen hadden ze uiteindelijk de deur opengebroken.

Twee weken geleden had Ron hem in het trappenhuis aangesproken, op het moment dat Herman zijn woning wilde binnengaan.

‘Hé, jongen,’ riep Ron toen vanachter zijn drankkegel. ‘Krijg jij wel eens bezoek?’

Herman deinsde terug maar kon geen kant uit.

‘Je moet wel goed kijken wie je binnenlaat,’ zei Ron. ‘Dus eerst kijken wie er voor de deur staat voordat je opendoet, oké?’ Hij wees met een flesje bier naar Hermans borstkas.

‘Oké,’ zei Herman. ‘Maar hoezo eigenlijk?’

Ron keek hem lodderig aan.

‘Kijk, iedereen heb wel 's ruzie, nietwaar? Ik heb nu ruzie met wat gasten die we beter niet over de vloer kunnen hebben, oké?’

‘O, op die manier. Nee, tuurlijk, ik zal goed opletten.’

‘Ik heb een van die gasten met een handzaag bewerkt, en nu kan hij van z'n

[p. 42]

leven niet meer rukken en dat vindt ie niet leuk.’ Ron nam een slok en bleef hem recht aankijken.

‘Waarschijnlijk ben ik trouwens toch binnenkort weg,’ vervolgde hij. ‘Je ziet wel 's van die advertenties waarin ze een beloning geven voor woonruimte. Kan ik goed gebruiken.’

Herman mompelde dat dat mooi was, een beloning.

‘Ik mag jou wel,’ zei Ron en gaf Herman een klap op z'n schouder. ‘Je bent een goeie vent.’

Toen Herman thuiskwam van de marketingcursus klopte hij bij Ron aan. Er werd niet opengedaan, ook niet nadat hij had geroepen dat hij het maar was, Herman. Maar aan het begin van de avond hoorde hij dat de huisdeur boven op slot werd gedraaid en liep hij snel het trappenhuis in om Ron te onderscheppen.

Het bleek zijn moeder. Ze had een sleutelbos in haar hand en een stapeltje post.

‘Neem me niet kwalijk,’ zei hij, ‘ik dacht dat Ron het was.’

Mevrouw Kaasvink trok haar wenkbrauwen op. Een wratachtig gezwel op haar voorhoofd verplaatste zich richting iets dat ooit een haargrens geweest moest zijn.

‘En wie is u?’ vroeg ze.

Hij zei dat Ron hem onlangs had verteld over zijn verhuisplannen en dat hij waarschijnlijk wel iemand wist die geïnteresseerd was. Iemand die bereid was een passende overnamesom te betalen. Haar ogen werden een fractie groter toen ze dat hoorde.

‘Ik zal het hem doorgeven,’ zei ze. ‘Hij kan hier toch niet blijven. Zelfs de politie heeft hem aangeraden om onder te duiken. Zo gaat dat in dit land. Geen bescherming, welnee, zoek het maar uit. Duik maar onder bij je oude moeder.’

Mevrouw Kaasvink keek naar beneden. Haar onderlip trilde een beetje.

‘Het is een lieve jongen,’ zei ze zacht. ‘Altijd al geweest. Maar ja, als ie gedronken heeft, hè...’

Ik moet nu iets aardigs zeggen, dacht Herman, kom op, zeg iets aardigs.

‘Ik bel u van de week nog wel op,’ zei mevrouw Kaasvink met hervonden stem.

Ze belde nog diezelfde avond en vroeg tweeduizend euro. Dat viel Herman behoorlijk tegen, maar mevrouw Kaasvink vond het een genereus aanbod. ‘Omdat Ron u graag mag,’ zei ze. Voor dat bedrag waren ze zelfs bereid het gasfornuis te laten staan en de gordijnen te laten hangen. Die had mevrouw Kaasvink zelf gemaakt en ze waren volgens haar van uitzonderlijk zware kwaliteit. De belangstellende was zaterdagmiddag welkom om te komen kijken.

Herman haalde de groepslijst van de cursus uit zijn rugzak. De telefoonnummers van alle cursisten stonden erop, zodat ze elkaar konden bellen als de docent ziek was. Bij Lieke stond er alleen een 06-nummer. Het was tien over halftien. Kon je dan nog iemand bellen? Over die vraag dacht hij na tot halfelf. Nu kan het zeker niet meer, dacht hij.

Tot diep in de nacht dronk Herman bier terwijl hij naar onzinnige films op commerciële zenders keek. Toen hij in slaap viel dacht hij aan de gele en oranje bloemen op haar zwarte rokje.

De volgende ochtend dubde hij verder over wat de ideale tijd was haar te bellen. Hij had besloten zich te introduceren met ‘Hé hoi, met Herman, van de

[p. 43]

paard in boom

marketingcursus’. Toen hij de telefoon ter hand nam voelde hij zijn hartslag omhoog gaan. Kom op, het is maar een telefoontje, zei hij tegen zichzelf. Op je werk bel je dagelijks met tientallen mensen. Dan bellen zij jou, oké, dat is een verschil. Maar jij komt niet met klachten, grieven en gezeur maar met goed nieuws. Wat voor moed is daar nu voor vereist?

Hij toetste haar nummer in maar legde halverwege de hoorn op de haak. Hij herinnerde zich de training van het callcenter. ‘Hang niet in je stoel,’ had de instructeur gezegd, ‘want de persoon aan de andere kant van de lijn hóórt hoe jij erbij zit.’

Herman wachtte tot halfvijf in de middag en nam toen een douche, trok zijn hippe Italiaanse broek aan en een strak wit T-shirt en ontkurkte een fles witte wijn. Het was een aangename septemberdag. Hij installeerde zich op zijn balkon en legde zijn blote voeten op de balustrade. Hij dronk een glas, schonk een twee-

[p. 44]

de in en pakte de telefoon. Zonder aarzelen toetste hij alle tien cijfers in. Als ze niet op zou nemen, hoefde hij zich niets te verwijten. Dan had hij zijn best gedaan en hoefde hij het pas morgenavond opnieuw te proberen.

‘Met Lieke.’

‘Ja, hé, hoi, hallo, met Herman, je weet wel, van de marketingcursus.’

‘Hallo,’ klonk het neutraal.

Nu moest hij het zo snel mogelijk zeggen.

‘Waar ik je voor bel, een huis, jij zocht nog een huis nietwaar? En wat denk je? Misschien weet ik wel wat voor je.’

‘Echt waar?’ Ze klonk direct enthousiast. Ze spraken af dat ze zaterdag na de les met hem mee zou gaan om te komen kijken.

Na het gesprek dronk Herman de fles leeg en met elke slok groeide de overtuiging dat zijn plan zou werken. Zie je wel, mompelde hij tegen zichzelf, zie je wel.

Lieke maakte haar fiets vast aan de zijne. Hij was opgelucht dat ze eindelijk bij zijn huis waren gearriveerd. Conversatie maken was al niet zijn sterkste punt, maar fietsend door de stad was het pas echt een ramp. Steeds inhouden, weer langszij komen, en vervolgens je zinloze zinnen boven het verkeer uitschreeuwen.

Hij had zijn woning gestofzuigd en opgeruimd. Op tafel stonden verse bloemen en een schaaltje aardbeien. Hij bood haar thee aan.

‘Hebben we daar nog wel tijd voor?’ vroeg ze.

‘Ja hoor. Ze is er nog niet.’ Hij had expres wat later met mevrouw Kaasvink afgesproken. Maar toen Herman de thee inschonk klopte mevrouw Kaasvink op zijn deur. Ze wilde meteen met de rondleiding beginnen.

De helft van de tijd besteedde ze aan de gordijnen, die stonken naar zware shag. Het plafond was bruin van de rook. Op het moment dat ze de keukendeur opendeed hoorde Herman muizen vluchten. Lappen afgebladderd stucwerk lagen op de vloer. De muur naast het fornuis was zwartgeblakerd vanwege het in brand gevlogen omeletje.

‘Nou, wat vindt u ervan?’ vroeg mevrouw Kaasvink opgewekt.

Lieke zei dat ze het huis graag wilde hebben. Een beetje viezigheid kon haar niks schelen. Ze was vuilnisvrouw, vertelde ze, één van de vijf vuilnisvrouwen in heel Amsterdam, tegenover honderdzestien vuilnismannen.

‘Dat lijkt me een nuttig beroep,’ zei mevrouw Kaasvink.

‘We noemen het altijd het op één na oudste beroep ter wereld.’

‘U weet dat de overname tweeduizend euro bedraagt?’

Nee, dat wist ze niet. Dat had Herman haar nog niet verteld.

‘Tweeduizend euro. Dat kan ik nooit betalen.’

Lieke was ingegaan op zijn uitnodiging om het gesprek met mevrouw Kaasvink bij hem thuis te evalueren. Dat was hoopgevend. Ze had ook direct naar huis kunnen gaan.

Ze zat op zijn bank en dronk thee uit zijn Garfield-mok. Er bleef een beetje lippenstift achter op de mok.

‘Wat zou je maximaal kunnen ophoesten,’ vroeg hij. Ophoesten, wat een woord.

‘Misschien kan ik een paar honderd lenen van mijn vader. Maar dan nog haal ik hooguit de helft. Meer gaat me nooit lukken.’

[p. 45]

zwarte hoofden

Het was even stil. Haar thee was bijna op en de cd met René Froger liep af, maar hij durfde de cd niet opnieuw aan te zetten. Ze kon nu elk moment opstaan en zeggen ‘Nou, dan ga ik er maar 's vandoor.’

Hij hoorde mevrouw Kaasvink op de etage boven hen de deur afsluiten.

‘Wacht even,’ zei hij tegen Lieke. Hij liep snel het trappenhuis in om mevrouw Kaasvink te onderscheppen. Toen hij haar aansprak keek ze hem argwanend aan. Hij begon al een beetje te wennen aan het gezwel op haar voorhoofd. Het lukte hem steeds beter er niet naar te kijken.

‘U heeft al besloten?’ vroeg mevrouw Kaasvink. Herman vond dat ze bekakt praatte voor de moeder van een brugwachter. Ze zag er ook netjes uit. Eigenlijk was mevrouw Kaasvink een echte dame. Een dame van volkse komaf. Bij haar viel niets te pingelen. In de wereld van mevrouw Kaasvink waren de gordijnen van zware kwaliteit en was tweeduizend euro tweeduizend euro.

[p. 46]

‘Eh, ja,’ zei hij. ‘We zijn akkoord. Tweeduizend euro is goed.’

Hij had het over ‘we’. Misschien dacht mevrouw Kaasvink wel dat Lieke zijn vriendin was. Ze lachte vriendelijk. Volgende week kwam ze weer. Als ze het geld dan hadden, kreeg Lieke de sleutel.

Lieke had haar jas al aan toen hij zijn huiskamer binnenkwam. Ze had de laatste aardbei gepakt.

‘Goed nieuws!’ riep hij blij. ‘Ze is akkoord met de helft. Duizend. Duizend is oké!’

Lieke keek blij verrast.

‘Jeetje, hoe heb je dat zo snel voor elkaar gekregen?’

‘Ach, gewoon een kwestie van onderhandelen.’

‘Jeetje. Geweldig.’ Ze tikte met haar vuist tegen zijn schouder. ‘Worden we buren!’

Hermans oren werden warm.

‘Wil je nog een glaasje wijn? Om het te vieren.’

Ze twijfelde geen moment. ‘Nee sorry, ik moet nu echt gaan. Maar wel ontzettend bedankt. Ik vind het helemaal geweldig.’

In het begin had hij nog medelijden gehad met de mensen die hij aan de telefoon kreeg. Maar in de loop der tijd was hij ze gaan haten. Met uiterst gedisciplineerde beleefdheid dreef hij ze tot wanhoop. Hij beschouwde het als een overwinning als ze hun zelfbeheersing verloren en begonnen te schelden. Dan had hij volgens de voorschriften het recht de verbinding te verbreken. ‘Nog een prettige dag verder’, zei hij dan. Hij wist dat ze voor twintig cent per minuut opnieuw in de wacht moesten staan en vervolgens bij een van zijn collega's van voren af aan konden beginnen.

Bedrijven huurden het callcenter in ter bescherming tegen klachten en ander gezeur, een firewall die dankzij een 0900-nummer nog winstgevend was ook. Maar Herman wilde pro-actief communiceren met klanten in plaats van altijd in de verdediging te opereren. Hij wilde folders, commercials en advertenties maken. Daarmee kon je pas geld verdienen.

Tussen de telefoongesprekken door, en soms ook tijdens, brak hij zich het hoofd hoe de duizend euro voor Lieke bij elkaar te schrapen. Zijn laatste spaargeld had hij geïnvesteerd in de marketingcursus.

Op donderdag zag hij nog maar één mogelijkheid. Aan het eind van de middag begaf hij zich met zijn videorecorder naar een tweedehandswinkel in de Gerard Doustraat. De winkelier keek nauwelijks op van zijn Nieuwe Revu en bood dertig euro voor het apparaat. Herman liep nog twee keer op en neer om ook zijn stereo en zijn televisie op te halen. Zijn broer leende hem de rest van het geld. Herman was dankbaar dat hij niet vroeg waarvoor hij het nodig had.

Lieke verhuisde op de eerste vrijdag van oktober. De financiële afwikkeling was soepel gegaan. Lieke gaf hem haar geld in de pauze van de cursus. Thuis voegde hij zijn eigen duizend euro erbij en diezelfde middag gaf hij alles aan mevrouw Kaasvink. Hij had het geld discreet in een groene giro-envelop gedaan, maar mevrouw Kaasvink maakte de envelop open, likte aan haar wijsvinger en telde het bedrag na waar hij bij stond.

Herman had een dag vrij genomen om Lieke te helpen met verhuizen. De rest van de ploeg bestond uit haar broer en drie vuilnismannen. Ongepolijste ma-

[p. 47]

cho's waren het, maar ondanks de pesterijen aan zijn adres en het zware werk was het een heerlijke dag. De zon scheen, ze dronken bier op straat en hesen Liekes huisraad met touw en blok naar boven. Toeristen bleven staan om foto's te maken.

Om vier uur waren ze klaar. Het werd tijd voor bravoure. De vuilnismannen gebruikten het touw en blok om elkáár joelend omhoog te takelen. Om de beurt gingen ze in het net naar boven. Op straat vormde zich een oploopje. Herman zag dat Lieke het prachtig vond. Een van de mannen vroeg of hij ook naar boven wilde.

Herman nam plaats in het verhuisnet, controleerde zelf of de vier lussen aan de hoeken van het net goed in de haak zaten en stak zijn duim op naar de drie vuilnismannen die het touw vasthielden. Als een bezetene begonnen ze te hijsen. Hij zag ze snel kleiner worden. Liekes broer hield een tweede touw vast dat onderaan het net was vastgemaakt. Het was zijn taak te voorkomen dat hij tegen de gevel aanslingerde. Het was zijn schuld dat het misging.

Om Herman te plagen gaf de broer een paar forse rukken aan zijn touw. Als een netje sinaasappels slingerde Herman heen en weer, en toen hij zijn hoofd omdraaide zag hij de muur razendsnel op zich afkomen. In een reflex maakte hij een afwerend gebaar met zijn hand, die in het net haakte een van de vier lussen uit de haak tilde. Hij bonkte met zijn hoofd tegen de muur en gleed uit het net, greep zich eraan vast en bleef hangen. Lieke gilde. Hij maakte een trappende beweging, een ruit ging aan diggelen. Zijn schreeuw galmde door de straat. Het net sneed in zijn handen toen ze hem eindelijk een stukje lieten zakken. Hij keek naar beneden. De vuilnismannen gierden van de lach.

Later zaten ze in Liekes nieuwe woonkamer rond een kratje bier, temidden van de verhuisdozen. Mevrouw Kaasvinks gordijnen van extra zware kwaliteit hingen loom aan weerszijden van de ramen. Langzaam verdween de adrenaline uit Hermans lichaam, maar zijn hoofd deed nog zeer. Misschien had hij een lichte hersenschudding, maar nu het gezellig werd wilde hij natuurlijk niet weggaan.

Plotseling stond Ron Kaasvink in de kamer.

‘Hoi. Ik kom nog even mijn fornuis halen.’

Herman voelde het bloed naar zijn gezicht stijgen en stond op.

‘Eh, Lieke, mag ik je even voorstellen, dit is Ron, de vorige bewoner,’ zei hij.

‘Jouw fornuis?’ zei Lieke verbaasd. ‘Het fornuis zat toch bij de overname?’

‘Nou, daar weet ik anders niks van.’ Ron stapte de keuken binnen en begon met een waterpomptang het fornuis los te koppelen. Lieke en Herman liepen hem achterna.

‘Wacht eens even! Ik heb duizend euro betaald, voor het huis, de gordijnen en het fornuis!’ Lieke bloosde van verontwaardiging.

‘Duizend?’ zei Ron. ‘Heb je maar duizend betaald? Het was toch tweeduizend? Wacht even, want anders hebben we echt een probleem.’

Plotseling keken ze allebei naar Herman. Shit, nu kwam het erop aan. Lieke mocht niet weten dat hij duizend euro voor haar had betaald, alleen omdat hij wilde dat ze buren zouden worden.

‘Het is míjn fornuis,’ zei hij rustig.

Het bleef even stil. Hij zag dat Lieke en Ron er nu allebei niets meer van snapten. Dat was zijn voordeel; mensen die snakken naar uitleg kon je alles wijsmaken.

‘Ron, ik heb je moeder tweeduizend euro gegeven voor de overname van het

[p. 48]

huis, inclusief de gordijnen en het fornuis. Maar Lieke kon maar duizend betalen, en toen heb ik de rest bijgelegd. Voor het fornuis. Sorry, Lieke, dat was ik vergeten te zeggen, dat ik dat fornuis graag wilde hebben. Maar ja, ik dacht dat jij al een fornuis had, dus toen dacht ik...’

‘Jij betaalt duizend euro voor een zwartgeblakerd fornuis van veertig jaar oud?’ vroeg Lieke.

‘Eh, ja,’ zei Herman, ‘het is een heel bijzonder fornuis. Ik spaar fornuizen.’

‘Jij spaart fornuizen?’

‘Nou, ik niet persoonlijk, het is voor een oom van mij. Een oom van mij spaart fornuizen.’

Twee vuilnismannen kwamen de keuken binnen.

‘Problemen?’ vroeg de een gretig.

‘Nee hoor, geen problemen,’ zei Herman opgewekt. ‘Laten we nog even rustig met z'n allen een biertje drinken, dan komen we er wel uit.’

‘Ja, lekker,’ zei Ron.

‘Nou, dan hebben we toch nog een probleem, want het bier is op,’ zei de andere vuilnisman.

‘Ik ga wel even wat halen,’ zei Herman. ‘Ik loop wel even naar de snackbar.’

‘We hebben het vanochtend over de vier p's gehad,’ zei ze. ‘Ken je die?’

Hermans schudde zijn hoofd, dat nog steeds pijn deed. De cursus had hij die ochtend noodgedwongen laten schieten.

Lieke zat bij hem op de bank en dronk thee uit zijn Garfield-beker. De namiddagzon scheen door de ramen. Behalve door het middelste. Dat was het raam dat hij gisteren had ingetrapt terwijl hij in het verhuisnet bungelde. Met bruine tape had Ron een platgevouwen verhuisdoos voor het gat geplakt. Herman had al gebeld met de firma Ruiten Boer maar gezien de kosten had hij de reparatie moeten uitstellen. Gelukkig was het zijn eigen raam, want meer financiële tegenvallers kon hij nu niet gebruiken.

‘Hier zijn mijn aantekeningen,’ zei Lieke. ‘En ik heb nóg wat voor je.’ Ze haalde een rode envelop uit haar tas en gaf die aan Herman. Het was een beterschapskaart van het merk Hallmark. Aan de binnenkant stonden, schots en scheef en in verschillende tinten blauwe inkt, de namen van de deelnemers aan de marketingcursus.

Lieke keek hem aan en straalde. Ze droeg weer het rokje met de gele en oranje bloemen.

‘Ik ben je zo dankbaar,’ zei ze. ‘Een nieuw huis en een nieuwe vriend, wat wil je nog meer.’

Ze zette haar beker op het gasfornuis. Het fornuis stond midden in zijn kamer en deed dienst als salontafel. Hij had het fornuis mogen hebben, hij had er tenslotte voor betaald. Morgen kwam de man van het tweedehandswinkeltje in de Gerard Doustraat, die voor Hermans fornuizen verzamelende oom moest doorgaan, zijn verzamelobject halen. Als Herman het ding was komen brengen, had hij er nog tien euro voor gegeven, nu mocht hij ‘blij zijn dat hij geen geld toe hoefde te geven’.

‘Die mooie krullen...’ zuchtte Lieke. ‘En Ron is zo... zo natural. Gewoon helemaal zichzelf. Een echte man.’