Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 26]

Geluk in zicht
door Flip Willemsen

Haar gezicht is een apenkont. Vuurrood. Zo is ze geboren. Met de schaamte op de kaken. Haar vader had het ook. Zijn rode haar heeft ze ook.

‘Apenkont.’

Ze weten niet beter. De buurkinderen op de galerij, sektelulletjes zijn het. Hebben het op haar gemunt. Ze heeft geen hekel aan kinderen, juist niet, ze had ze zelf willen hebben. Negenendertig is ze. Ze denkt aan Gijs. Ze waren jong en studeerden. Hij is dood. Ze heeft het gehoord.

Gisteren zag ze hem voor de geldautomaat aan de overkant staan. Hij had zijn versleten spijkerbroek en dunne leren zomerjasje aan, dat op zijn rug was vervilt, alsof de poes hem als krabpaal had gebruikt. Vijf minuten later stond hij er weer, toen in zijn suède winterjack waarvan de kraag, de mouwen en de rits met schapenwol waren afgezet. Een in model getrimde poedel.

Elke keer als ze in de supermarkt de munt voor het wagentje uit haar portemonnee opdiepte, kwam zijn foto mee naar boven. Voordat ze hem terugschoof, keek ze altijd even. Nu kijkt ze ook. Lang. Ze kijkt naar zijn haar dat boven zijn oor uitsteekt als een richtingaanwijzer, zijn scheve mond, zijn wenkbrauwen alsof zijn snor twee keer is weggewaaid, zijn lange nek. Ze kijkt totdat ze zijn lippen ziet bewegen. ‘Kom je nog?’ zegt hij. ‘Het kussengevecht gaat zo beginnen.’

‘Apenkont.’ Schreeuwen ze op de galerij. De kinderen worden gestuurd. Pionnen zijn het.

Soms scheldt ze naar het plafond, niet hard, want de bovenburen kunnen alles horen. En een tijdje geleden had ze theelichtjes tegen het raam van de overbuurman gegooid, ook bij hem aangebeld en een stapeltje boeken van de sekte voor zijn deur gelegd. Voor hem om te hebben. Hij had de buurtregisseur gewaarschuwd. Die maakt nu praatjes met haar op straat, of komt langs.

Op een dag stelde hij haar voor aan mevrouw Cynthia Schaap van de GG en GD.

‘Bent u sektedeskundige?’ had ze aan mevrouw Schaap gevraagd. Die had van nee geschud.

Niemand gelooft haar. Dat is precies wat die sektelui willen bereiken, dat iedereen denkt dat ze gek is. Zo nu en dan is ze een beetje duizelig, okay. Wie is dat niet in deze tijd? Nee, ze hoeft geen medicijnen. Ook dat willen ze. Dat ze medicijnen slikt. Maar ze is niet ziek.

Mevrouw Schaap had met huisuitzetting gedreigd. Omdat ze niet geholpen wilde worden.

‘Maar ik heb niks! Ik ben niet ziek.’

‘Gaat u een winkeltje beginnen?’ vroeg Schaap toen ze uit de wc kwam en de voorraad flessen shampoo en badschuim op de plank in de badkamer had zien staan.

Daar had ze zo gauw geen antwoord op. Ze had gelezen dat vrouwen tussen de dertig en veertig goed zijn voor de helft van de verkoop van gezicht- en handcrèmes, lipsticks en badproducten. Ze zijn een doelgroep. Daar hoort ze bij.

[p. 27]

droom in droom

Daarom koopt ze elke week een fles shampoo en doucheschuim, zoals elke vrouw uit de doelgroep. Anders hoort ze er niet bij.

Ze hoort de stratenmakers lachen. Het geklop van hun hamers klink sneller en vrolijker dan gisteren en eergisteren, zoals het vorige week vrijdag klonk met het weekend voor de boeg. Maar het is vandaag pas woensdag. En waarom werken ze in de regen?

Ze doet de gordijnen open. Het regent niet. Het zijn de plastic vlaggetjes, die ter gelegenheid van de Europacup zijn opgehangen, hoog boven de straat aan witte koorden. Ze wapperen en kletteren in de wind en klinken als een stortbui. Voetbal vanavond, iedereen verheugt zich erop. Vandaag dragen de stratenmakers hun oranje jacks met trots.

‘Apenkont, apenkont.’

[p. 28]

Op het dakterras schuin tegenover haar mediteert de jongen met rastahaar. Dat doet hij elke dag. Hij heeft een ketting om met grote gekleurde kralen die op reddingsboeien lijken. Gisteren stond hij op zijn hoofd met zijn benen tegen de muur, maar meestal zit hij in de lotushouding en wijst met gestrekte arm naar de zon. Als het regent is hij er niet. Dan komen er vochtplekken op de muur, die steeds donkerder worden en groeien in alle richtingen, alsof de muur allergisch is. Regen of niet, er staat een zwarte ingeklapte parasol in de hoek, als een magere monnik in pij.

‘Apenkont.’ Door de brievenbus schreeuwen ze naar haar.

Gijs en zij, meer mensen bestonden er niet. Dagen lagen ze in bed. Ze deden verstoppertje en tikkertje en hielden kussengevechten. Ze hadden een douchecabine met een crèmekleurig doorzichtig gordijn eromheen. Als ze daarin stond, was het net alsof ze een bruidsjapon aanhad, helemaal als ze voor het opendraaien van de kraan het gordijn een eindje optilde en over de rand van de cabine drapeerde.

Terwijl het water stroomde, dacht ze aan de Semsiberg, zoals ze deed toen ze tien was en met sop een kroontje op haar hoofd maakte. Het was een sprookjesberg die openspleet als je drie keer ‘Semsiberg ga open’ riep. Je moest de berg achter je dicht doen, anders mocht je niet verder lopen. Pas dan ging er een deur open en stond je midden tussen de edelstenen. Het geluk voor het oprapen.

‘Semsiberg ga open,’ zei ze. Ze zei het drie keer en hij ging open. Geluk in overvloed. Ze zocht een kind uit, een jongen, daarna een meisje, en nog een, totdat Gijs op de deur bonkte.

‘Kom je nog?’ riep hij. ‘Het kussengevecht gaat zo beginnen.’

‘Apenkont.’

Ze wrijft met haar hand over de zijkant van haar hoofd. Haar hart slaat over. ‘Semsiberg ga open,’ zegt ze zacht.

Ze bonken op de deur.

Het dreunt na in haar hoofd, dat met haar hart een etude voor twee pauken speelt.

‘Gijs?’

Sektezeikerds zijn het, ze weten van geen ophouden. En waarom? Wat heeft ze gedaan? Op straat vallen ze haar ook lastig. Ineens staan ze voor haar, verkleed als haar moeder, of haar vriendin, of Gijs. Om te laten zien dat het hun schuld is. Maar haar moeder kan er niets aan doen. Gijs wel, die ging met die zwartjurken mee. En nu is hij dood. In elk geval voor haar.

‘Apenkont, apenkont.’

Weer gebonk.

‘Kom je nog? Het kussengevecht gaat zo beginnen.’

Ze lacht.

Ze loopt naar het raam, doet het open. Tussen de daken rijdt een huis voorbij. Het is een cruiseschip op het IJ waar ze het water niet van kan zien. Geluk in zicht.

De kinderen schelden niet meer.

‘Eindelijk zomer,’ zegt ze. Ze spreidt haar armen, zuigt de lucht op. De voetbalvlaggetjes liegen niet. Waarom zouden ze?

Zo blijft ze staan. Hoe lang weet ze niet, heel lang. Totdat de zon ondergaat.