Hollands Maandblad. Jaargang 2005 (686-697)

[p. 20]

Lof der Zeevaart
Frank Ligtvoet

Een verzameling van woorden, vergeten
of nooit geweten, drijft daar teruggevonden
in verhalen, lofdichten en naslagwerken:
kruiszwichting, schalken, labberkoelte en
stampstag. Niet te achterhalen is de angst
van de man die in een boomstam een weg
ziet naar elders, zijn hemd als zeil voelt
en die weggaat, om niet terug te keren -
niet zijn angst en evenmin zijn vreugde.

*

De diepte reken je van vingertop naar
vingertop met uitgestrekte armen. Geen
zeeman die wil zwemmen: spartelen is
erger nog dan gewoon maar weg te zinken
en ademlooos de vadems op te meten tot
de bodem. - Afstand gaat in mijlen, droge
steeds weer andere mijlen die feilloos
fout het schip verleggen. Je rekent je een
kust, maar vindt slechts zee. Of andersom.

[p. 21]

 

Water laat geen sporen na en toch wordt

 

een reis op zee niet vergeten. Een kust,

 

bezocht of gezien, wordt bemeten en met

 

beelden bezet. Hervindbaar na eeuwen. Wie

 

er woont die berge zich! Geen naam blijft

 

bestaan. Een woordenstrijd eerst over

 

baaien, rivieren en kreken. Zeereis wordt

 

veldtocht, water wordt vuur en een doop

 

wordt een brandmerk, voor altijd onblusbaar.

 

 

 

*

 

 

 

‘Ik wil de dood omzeilen en, zandbanken en

 

koraalriffen vermijdend, steeds de diepte onder

 

me weten en op de golven meedeinen. Ik wil de

 

vuige gast zijn, de stramme admiraal. De zoetheid

 

van ijsbergen proeven in het zuidelijkste zuiden

 

en de walvissen volgen. Langs de kusten wil ik

 

gaan en de schipbreukelingen der eeuwen bergen.

 

Aan land gaan zal ik pas als de gebroken ogen van

 

wie ik ooit was zich in de mijne dof weerspiegelen.’