Hollands Maandblad. Jaargang 2005 (686-697)

[p. 36]

Verliefd
door Maria Staal

Ik heb niets in de gaten. Het kantoor ziet er uit als elke maandag. Geen vuiltje aan de lucht. Alle transporten verlopen probleemloos. De wapens zijn onderweg naar tevreden klanten.

Jimmy komt mijn kamer binnen. Hij brengt mij koffie. Drie secretaresses lopen hem verschrikt achterna. Hij wuift hen weg. Hij lacht.

Ik zie het al. Jimmy Liu is verliefd. Weer. Ik vraag of ik een dokter moet bellen, maar zijn humeur is niet kapot te krijgen.

Hij zegt: ‘Vandaag komt onze nieuwe kantoorassistent.’

Dit hebben we eerder beleefd. Toen duurde het een maand.

Ik vraag vriendelijk wat hij bedoelt. Wie hij bedoelt.

‘Hij heet Victor. Hij krijgt de kamer hiernaast. Maria, zorg jij dat alles werkt? En stel hem op zijn gemak.’

Een uur later beklaagt een jongen van amper twintig zich over zijn kantoor, over zijn uitzicht, over zijn computer, over zijn meubilair, over de koffie en over mij. Zijn ogen zijn rood, zijn neus loopt, hij stuitert als een tennisbal om me heen, strak van de coke, schat ik. Hij draagt een kostuum van Corneliani, schoenen van Berluti, stropdas van Oger, alles PC Hooft, alles mis. Jezus, bij welke escortservice heeft Jimmy hem in godsnaam opgepikt?

Ik heb zin om dit ettertje op zijn smoel te timmeren, maar zeg dat ik zijn klachten serieus neem en zal kijken wat ik kan doen. Victor druipt af. De verdere dag bezorgt hij geen last meer. Ik hoor hem bellen met duizend en één vriendjes en vriendinnetjes. Jimmy laat zich niet zien.

Ons kantoor is de bovenste etage van een gebouw tegenover het Casino. Het uitzicht is adembenemend en de huurprijs navenant. Jimmy heeft nog vijf van deze kantoren. In Hong Kong, in Beijing, in Harare, in Karachi en in Ontario.

Jimmy en ik zijn hier zelden. Wij reizen. Naar China, Afrika en Pakistan. Daar wacht ons geld. Nu ja, mijn geld en Jimmy's leven. Boekhouder Mark weet niet alles van Jimmy's zaken. Ik weet niet alles van Jimmy's zaken. Er is een bank in Zwitserland. Er is een bank in Luxemburg. En er is de China International Trust and Investment Corporation in Beijing. Daar is Jimmy's broer Chairman of the Board. En zijn neef grootaandeelhouder. Jimmy controleert en beheerst een aparte geldstroom waar wij nooit naar vragen. Waarom zouden we?

Mark en ik, wij kennen Jimmy al erg lang. En we beseffen meteen dat Victor niet van plan is snel op te stappen. Hij bespeelt Jimmy. Al zien we hen nooit samen. Van intimiteiten merken we niets. Maar er verschijnen kringen onder Jimmy's ogen. Hij belt elke dag dat hij wat later komt.

‘Hóé laat?’ Ik raak steeds geïrriteerder.

‘Twelvish...’

Gelukkig blijft Victor dan ook weg.

Op een dag vertelt Mark me wat er de afgelopen maand is uitgegeven. Hij heeft een staat met overboekingen van een van de bedrijfsrekeningen naar Jimmy's privé. Ik schrik van de bedragen. Ook zijn er kasopnames. Soms haalt Jimmy op het plein

[p. 37]

‘pocketmoney’ om 's avonds aan de overkant te vergokken. Zakgeld is voor Jimmy minimaal dertigduizend dollar per opname.

Aan het eind van de dag weet ik dat Victor sinds vorige week een Lotus Esprit Turbo se bezit en een Maserati Bi Turbo Spider. Totale kosten: vier ton. Verder is er een appartement in Londen aangeschaft, een speedboot bij Nice en een cocktailbar in Thailand. Jimmy blijkt bereid voor een aars van fluweel zeven miljoen neer te tellen. Morgen spreek ik hem.

‘Onder vier ogen’, zeg ik.

Hij stuurt Victor weg.

Ik kies mijn woorden zorgvuldig. Ik wil hem geen gezichtsverlies bezorgen, maar mijn aversie tegen Victor kan ik niet verhullen.

Eerst reageert hij niet. Dan zegt hij: ‘Volgende week vliegen we naar Beijing. Jij, Victor en ik. We gaan praten met Sung Mah, van Planeco. Als alles goed gaat, hoef jij je om mijn uitgaven nooit meer zorgen te maken.’

Hij lacht. Ik zeg niets.

Zaken doen in China vereist historisch besef. Alle zakelijke activiteiten vallen onder het leger, de People's Liberation Army. Ooit verleende de Partij aan de pla toestemming handel te drijven om de levensstandaard van de militairen te verhogen. Deze concessie werd een ontembaar monster. Na acht jaar controleerde de pla-top de totale handel in wapens, drugs, onroerend goed en consumptiegoederen, en tevens de infrastructuur en telecommunicatie van het land. De Chinese regering probeerde de afgelopen decennia tevergeefs hun generaals en officieren in te tomen. In 1993 werd veertig procent van de zakelijke activiteiten van de pla verboden, maar het enige effect was endemische corruptie. Sindsdien kijkt de Partij de andere kant op, de enige houding die rest.

Planeco is de ‘outlet-store’ van de pla. Het bedrijf verkoopt tweedehands Chinees defensiematerieel via tussenpersonen aan het buitenland. Erg lucratief. Jimmy is zo'n tussenpersoon. Sung Mah is directeur van Planeco. Hij heeft een reputatie. Sinds een grote wapensmokkel naar Californië, is hij Amerika's meest gezochte buitenlandse crimineel. De rest van zijn faam dankt hij aan handel in cocaïne en opium. Deze week heeft Mah negentig t-80 tanks in de aanbieding. Jimmy heeft de doorverkoop al rond met kolonel Mandua in Pakistan. Die heeft op de een of andere manier exact negentig t-80's nodig. Mah gaat ons de verkoop vast gunnen. Jimmy zal cashen. We praten over een commissie van dertig miljoen dollar.

‘Daarmee kan ik een Monet kopen en laten overschilderen in een andere kleur,’ pocht hij.

Ik vraag of ik echt mee moet naar Beijing. Ik zie het belang van mijn aanwezigheid niet, en heb vooral geen zin. Maar daar wil Jimmy niets van horen. Ik breng hem geluk, wat zeur ik nou, ik ben toch dol op Beijing?

Dat is waar. Overmorgen vertrekken we.

Aan de bagageband in Beijing blijkt de tas van Victor verdwenen. ‘Ongehoord klote,’ vindt hij. Het laatste waar ik behoefte aan heb, is zijn gezeik. Jimmy vertrekt onmiddellijk richting rokersruimte. Ik zeg Victor dat hij zijn kop moet houden en vul vervolgens dertig formulieren voor hem in. Ik kom te weten dat de inhoud van de tas bestaat uit toiletartikelen, een nagelgarnituur, twee halters van samen vijf kilo, een stripboek van Franka, eetbaar ondergoed (ik schrijf gewoon door), drop, een diskman en een föhn. De tas wordt pas in de loop van volgende week verwacht. Dan zijn we al weer weg. Mag hij dit zelf op Schiphol nog eens overdoen.

‘Waag het niet om je frustratie op mij af te reageren,’ zeg ik hem.

[p. 38]

In China moet je hoofd leeg zijn. Niet tegen de stroom in zwemmen; meedrijven. Jimmy kan dat. Hij drinkt Mao-tai en reptielenbloed, eet met stokjes sneller dan met mes en vork en doet zijn behoefte op rij met zeventien anderen in een openbare toiletgoot - zonder muren of deuren, keuvelende mannen en vrouwen door elkaar - zonder op zijn schoenen te poepen, zonder flauw te vallen van de stank. Hij beklom met mij de muur, samen aten we roerbakrat, vleermuis en aap.

Victor schrikt van het verkeer. Uitkijken voor je oversteekt is zinloos. Bidden en lopen.

Jimmy heeft er twee dagen van onderhandelen op zitten. Sung Mah is gekomen en heeft hem aangehoord, ze spreken Putonghua, de essentie van de gesprekken ontgaat me. Jimmy legt me alles pas na afloop uit. Het gaat goed. Sung Mah lijkt geïnteresseerd in Jimmy's voorstel. Ze zoeken contact met Kolonel Mandua in Pakistan en ook deze gesprekken verlopen voorspoedig.

Vanavond dineren we met z'n allen in het restaurant van het hotel. Victor heeft twee dagen mogen winkelen in Long Fu Shopping Centre, maar heeft niets gekocht omdat hij vindt dat er niets voor hem is. Vandaag zijn de laatste gesprekken tussen Mah en Jimmy. Ik neem Victor mee naar het Zomerpaleis. Het is warm. Ik maak foto's van de zon op het water, de jonk op het meer. Aan het eind van de middag lopen we terug naar het hotel. Ik slaap op de vijfde verdieping, Victor ook, Jimmy en Mah op de eerste. We komen samen op het dakterras waar we gaan dineren.

Mah is lang en slank en ook verder alles wat Jimmy niet is. Hij schuift mijn stoel aan en begint in accentloos Engels geanimeerd te converseren. Het draaiplateau van onze tafel komt vol te staan. Mah vertelt wat we eten en hoe het wordt bereid. Ik kijk naar Jimmy. Die broedt nog op iets, ik zie het, gek, maar kan niet bedenken wat. Ik neem een stukje karper aan van Sung Mah en glimlach. Na elven en mijn vierde Mao-tai raakt mijn Engels op. Ik vraag aan Jimmy of het een bezwaar is als ik hen alleen laat. Ik mag gaan. Mah staat op om mij een hand te geven.

Ik ken de weg, ik verdwaal niet, krijg ook geen ongeluk en word niet beroofd. Ik pak een boek van mijn kamer en ga in de lounge lezen. Airco en whisky. Na een uur en drie glazen wil ik slapen. Het is kwart voor een. De lift is leeg. Ik druk op de knop voor de vijfde. De lift stopt al na één etage. Victor stapt binnen. Nog voor ik mijn mond open voor een begroeting zie ik dat er iets mis is. Heel erg mis. Hij schuifelt bevend langs de liftwand zonder mij aan te kijken.

Ik denk: Godverdomme, waar heeft die lul zijn coke nu weer vandaan.

Ik vraag ‘Victor, ben je wel oké?’ en op dat moment zakt hij in elkaar. Hij ligt aan mijn voeten en ik zie bloed op het zitvlak van zijn Armani broek. Ik beef nu net zo erg als hij. Ik denk: We moeten hier weg. We moeten naar de vijfde, mijn kamer, hoe krijg ik hem daar.

Ik zit op mijn knieën. ‘Kun je lopen? Victor, wat heb je, ga staan...’ Ik trek aan zijn schouders. Het zweet breekt me uit. Zijn het de drugs of is het de verwonding waardoor hij niet reageert? We zijn op de vijfde, hij probeert op te krabbelen, ik steun hem. Na veel gehannes met het deurpasje raken we in mijn kamer. Ik laat hem in het gangetje staan en ga de badkamer in om het bad aan te zetten. Of moeten we aangifte doen? Niets wegwassen? Foto's laten maken? De kraan loopt.

Victor staat daar maar. Hij jankt.

Ik begin over een ziekenhuis, een arts, Jimmy waarschuwen...

Dan bedenk ik dat ik helemaal niet weet wat er aan de hand is. En hoe erg het is. Zijn broek moet uit. Ik loods hem de badkamer in.

‘Niet tegen Jimmy zeggen, Maria, asjeblieft.’ Hij jankt als een kind, met lange uithalen.

[p. 39]

‘Hou eens op met huilen. Doe die kleren maar uit.’ Ik klink zowaar moederlijk. Hij rilt, terwijl ik zijn pantalon en onderbroek in koud water gooi. Het kleurt roze. Plotseling begint het me te dagen wat er aan de hand is. Het is tijd voor een rectaal onderzoek. Van alle mensen waarvan ik het gezicht al niet kan zien is hij degene van wie ik nu de anus mag inspecteren. Er stroomt bloed langs zijn been. Het druppelt op mijn badkamervloer. Hij is ingescheurd, behoorlijk zelfs.

Ik zeg nog een keer dat we naar een ziekenhuis moeten.

‘Ik ga niet, Maria!’ snikt hij. Ik aarzel. Kan hem niet dwingen. Hij klimt het bad in.

Ik mompel dat ik niet begrijp waarom hij Jimmy heeft bedrogen.

Hij slaat zijn handen voor zijn gezicht. Zegt dat het niet zijn idee was. Dat Mah het wilde en dat Jimmy zei: ‘Please Victor, a regular blowjob... you can do that for me, for us.’

‘Jimmy liet ons alleen. Mah had coke. Ik pijpte hem. Dat duurde langer dan ik dacht. Net voor hij klaarkwam trok hij een pistool. Ik moest me omdraaien, op mijn knieën. Hij schreeuwde dat ik me wijd moest maken, dat ik moest opschieten... hij duwde de loop naar binnen... Ik kreeg geen tijd.’ Nu jankt hij weer, gierend.

Ik wil niets van zijn verschrikkelijke verhaal meer horen.

Ik help hem uit bad. Terwijl hij zich afdroogt, pak ik maandverband uit mijn koffer. Daarna haal ik oneetbaar herenondergoed beneden in de hotelwinkel. Daar plak ik mijn maandverband in. Ik geef hem jodiumzalf en paracetamol. Ik ga naar

[p. 40]

boven, naar het restaurant en vraag met een stalen gezicht om een glas slaolie. Dat laat ik hem opdrinken. Ik zeg dat ik morgen laxeermiddelen zal kopen. En dat hij naar zijn kamer terug moet. Met de rest van het maandverband in zijn hand schuifelt hij de gang op. Ik sluit de deur. Morgen die broek naar de wasserij. Kopen: laxeermiddel, maandverband, pijnstillers. Dan pak ik de telefoon. Ik bel Utrecht. Mijn lege huis. Om mijn stem op het antwoordapparaat te horen. Mijn gewone, kalme stem: ‘laat een boodschap achter’. Vier keer. Zes keer. Tot het genoeg is en ik rustig ben.

Ik ben vroeg in de ontbijtzaal. Jimmy godbetert ook. Ik hoop dat hij mij niet ziet, maar tot mijn afgrijzen schuift hij aan. Pas na vijf minuten krijgt hij in de gaten dat ik weinig terugzeg. Hij gooit er een grapje tegenaan: ‘Wat een ochtendhumeur, Maria! Is het de drank of word je ongesteld?’

Mijn gevoel voor verhouding laat me in de steek. Ik hoor mezelf zeggen: ‘Het laatste, Jimmy. En als je het niet erg vindt ga ik daarom even maandverband lenen bij Victor, als hij het missen kan, want hij bloedde nogal, vannacht. Dat kan zomaar, als iemand een pistool in je reet duwt.’

Als ik wegloop, besef ik dat ik te luid heb gepraat. En in het Engels. Mensen staren me na.

Ik zoek een apotheek. Een westerse. Géén gedroogde dieren en kruidendrankjes. Ik koop wat ik nodig heb. De Armani-pantalon geef ik af bij een wasserij.

Mah reist om elf uur af. Tot die tijd moet ik mezelf in de hand hebben. Op straat zie ik kinderen in uniform. Ze marcheren, zingen een of ander Roergangerlied. De stemmen waaieren over het plein. Er knakt iets. Ik wil niet meer. Niet tot elf uur, niet tot over vijf minuten.

Ik draai me om en loop terug naar de reiswinkel die ik net passeerde. Ik ben de enige klant. Ik trek mijn creditcard en vraag: ‘De eerste vlucht naar Amsterdam graag. En kan mijn bagage in het Grand Hotel worden opgehaald? En kunt u deze toilet-artikelen daar laten bezorgen?’

Het komt me op een schorsing van een maand te staan. Een formaliteit. Jimmy foetert vanuit Beijing, door de telefoon. Of ik dertig miljoen soms niet meer belangrijk vind. Dat Victor het zelf aanbood. Of ik soms ook van plan ben vanaf nu elke zondag naar de kerk te gaan en te bidden voor het zielenheil van alle handelaren, jongenshoeren en mezelf.

Ik laat hem uitrazen.

Ik besluit geen ontslag te nemen als Jimmy mij niet ontslaat. Na een week belt hij al. Ik schilder net de muren in de Aurorastraat roze. Ik laat hem twee dagen bungelen. Hij verschijnt in een spijkerbroek en met een kwast, rechtstreeks uit Londen.

Hij zegt: ‘Wel iets anders dan een Monet overschilderen.’

Victor heeft nooit geweten bij welke wasserij ik zijn pantalon heb afgegeven. Daar is hij nog steeds boos over, maar hij kan er met niemand over praten. Misschien met het personeel dat Jimmy hem bij zijn bar in Thailand kado heeft gedaan, want dat is waar hij nu zit.

Mah en Kolonel Mandua hielden zich niet aan hun woord, en de t-80 tanks zijn zonder Jimmy's bemiddeling in Pakistan terechtgekomen. Zo werd Victor alsnog te duur in het onderhoud. De Lotus mocht hij houden. De Maserati werd verkocht, net als de boot in Nice en het appartement in Parijs.

Eén jaar nog, zeg ik steeds tegen mezelf. Nog één jaar werken voor Jimmy. Dan stop ik.