Hollands Maandblad. Jaargang 2005 (686-697)

[p. 32]

Huisvrouw (II)
door Vrouwkje Tuinman

In een vorig huis word ik wakker van geklots en geraas, een felle centimeter licht onder mijn deur. Als ik de volgende ochtend de keuken in loop, ruikt het er zoals in de tunnel naar het station. Plasjes bij het aanrecht, gele spetters tot boven mijn hoofd. De emmer van de man in de kamer naast mij was vol en is nu weer leeg. Na drie weken en drie keer schoonmaken vertel ik hem over de gezamenlijke wc, beneden. Hij begrijpt mijn probleem niet, hij heeft het prima zo. Met de vloer als asbak, het hoofdkussen een krant op tafel, de behoeften op de emmer - alleen, hij heeft er maar één, vandaar.

Wij wonen hier samen.

Ik mag gerust naar de wc blijven gaan.

Als ik ons gezamenlijke huis binnenkom en op de derde tree van de onderste trap mijn adem inhoud, haal ik het net. De overloop, de lange trap op, de bocht om, de keuken door, mijn kamer in, deur dicht. Het klapraam staat al open en ik hap naar lucht.

*

Waar ik ook woon, achtervolgen mij graafmachines. De eerste maanden is alles nog stil. Op een dag rijd ik de straat in en moet ik het laatste stukje door het zand. Later komt er roestbruin sputterwater uit de kraan en word ik iedere ochtend gewekt door heipalen. Pas als ik mijn spullen weer inpak, is alles klaar. Ik fiets achter de verhuiswagen aan over een blinkend nieuwe straat met daarlangs babyboompjes, die zich vasthouden aan een paal.

*

Als ik uit de berging kom, staat er een man met een halfvolle emmer latex. Hij wil van mij weten waar hij die moet laten. Ik vraag of hij hier net is komen wonen en krijg geen antwoord. Het is vuilnisophaaldag, maar ik vind niet dat een emmer met verf zo, zonder deksel, bij de zakken kan. Dat zeg ik en hij begint onverstaanbaar te morren. Ik loop naar boven. Daarna zie ik hem maanden niet meer, tot ik op een dag thuis kom met mijn boodschappen en hij tegen de muur van mijn flat gedrukt staat. Hij gluurt om de hoek. Ik zeg niks. Boven op mijn balkon zie ik waar hij naar kijkt: drie lachende taxichauffeurs die hier ook al niet wonen.

*

Ik woon drie hoog. Alle spullen gingen met een lift naar binnen, behalve de planten, die droeg ik zelf de drempel over. Later schroefde ik een bordje op de voordeur. Voortaan zag ik bij binnenkomst wie er woonde en wat die deed. Nog later verscheen er een lege plek. Ik moet ontelbare keren mijn sleutel in en uit het slot hebben gedaan voor ik merkte dat ik verdwenen was.

*

[p. 33]

Een vreemde extra plant groeit in de pot op mijn balkon. Ooit heb ik daar gezaaid, bemest en bevloeid, de loten bond ik op. Nog voor de bloei verscheen een kleine extra steel. De bladen waren ronder dan bedoeld en donzig genoeg om mijn schaar te doen stokken. Nu is de ongevraagde tweede groter dan plant nummer één. Met zijn brede groene schermen behoedt hij de pot voor regen. Voortaan heeft mijn gekoesterde langetermijnproject dorst. Als ik een paar uur te lang van huis ben, hangen zijn schaarse blaadjes slap. Afgevallen bloempjes liggen op de triomfantelijk wuivende handen van de nieuwkomer.

*

Het huis schuin beneden verzorgt de soundtrack voor de buurt. Elke ochtend vanaf elf uur begint een tropisch feest. Vandaag schijnt ook echt de zon, en staat de voordeur open. Zes agenten leunen over de balustrade, hun as valt naar beneden. Niemand gaat naar binnen, niemand komt buiten. Wat heb ik gemist?

Sindsdien al dagen niks. De deur is weer dicht, twee ramen staan wijdopen. Aan de ene kant hangt aan een spijker een verkleurd windjack te wapperen. Het gordijn ernaast is in een grote knoop gelegd. Ik heb vrij zicht op de groen-geel-rood-gestreepte muur.

Het blijft stil.

*

Oordoppen indoen voordat je iets hebt gehoord, werkt beter dan wachten tot het kletsen, lachen, stofzuigen al is begonnen. Anders probeer ik steeds mijn best te doen om door de wasbollen heen, langs het stromen van mijn bloed, iets op te merken. Ik kan niet slapen als ik niks hoor, ik kan niet slapen als ik iets hoor, ik kan niet slapen als ik niet weet wat ik misschien in de verte hoor. De plakkerig warme bollen trek ik tot een lange draad, met een plop komen ze los. Synchroon poetsende tandenborstels dringen mijn hoofd binnen en iemand zegt dat het bedtijd is.

*

Andere mensen in mijn huis mogen in de gang, de wc en de woonkamer komen. Eventueel ook in de keuken, als er handen gewassen moeten worden. De badkamer en de slaapkamerdeur zijn dicht, de werkkamer lopen we snel voorbij. Het bezoek mag zitten op de bank of op de eettafelstoel, degene die uitkijkt op het raam. Ik zit dan daar tegenover. Jassen moeten aan de kapstok. Vooraf maak ik een of twee haakjes vrij. Sommige mensen hangen hun jas dan toch over de mijne. Dan ga ik zogenaamd naar de wc, verhang hun jas en trek door.