Uw ombudsman
Daan Schrijvers
episode 15 - Waarin Daan Schrijvers noodgedwongen moet kiezen tussen de Oude Wereld en de gehele wereld.
Wij zaten met z'n vieren bij Zandvoort in 't fijne witte zand aan de voet van 't duin en keken naar zee. Walter was er niet bij. 't Was in het 't laatst van juli. Om zeven uur stond de zon nog hoog boven de zee, maakte, alweer, ik kan 't niet helpen, 't is God zelf die steeds in herhalingen vervalt, maakte alweer een lange gouden streep op 't water en scheen op onze gelaten. Hier zaten wij, we wilden niet anders. Poes Pasternak, hond Heidegger en ik, alsmede de blije geit die u vast nog kent uit episode 8. Och ja, misschien was alleen de geit hier liever niet geweest nu hij zo knisperend ronddraaide aan het spit boven onze barbecue.
Ik wachtte hier op verdere instructies. In mijn hand hield ik de brief die mij per expresse was toegezonden vanuit Brussel, die kolkende hoofdstad van ons kruiend continent, en was ondertekend door de voltallige Europese Raad van Hoeders, zoals benoemd door de verenigde vergadering van de nationale Hoogheemraadschappen der Hoofdredacteuren. De inhoud van het schrijven liet geen ruimte voor misverstand.
‘Geachte heer Schrijvers - Dit is geen crisis, Daan, dit is een diepe crisis. Europa heeft nu zijn Ombudsman nodig. Hard nodig. Verdere instructies volgen.’ Was getekend, namens de Europese Raad van Hoeders: Walter Decheiver, ‘je beminnelijke vriend en je gelouterde collega, wiens inspirerende greep op de werkelijkheid je de afgelopen weken zo node hebt gemist’.
‘Walter,’ had ik gemompeld, ‘jij weer!’ Ditmaal had hij gesigneerd met ‘Decheiver Equity Ratio Konsultancy (derk), onderdeel van de Decheiver Group Inc, the transnational advice and tax services organisation, including Decheiver associated offices worldwide: Berlin, Brussels, London, Madrid, Paris, Rome, Utrecht, Vienna, Zurich, Aberdeen, Amsterdam, Arnhem, Beijing, Belgrade, Bucharest, Budapest, Buenos Aires, Casablanca, Dresden, Dusseldorf, Edinburgh, Frankfurt, Hamburg, Hilversum, Hong Kong, Leipzig, Marbella, Milan, Montevideo, Moscow, Munich, New York, Prague, Sao Paulo, Seville, Shanghai, Sofia, Strasbourg, Warsaw, Zagreb en Zandvoort.
Even was ik stil geweest. Walter had de route naar de hogere salarisschalen weten te vinden, zoveel was duidelijk. Maar, moest ik daar onmiddellijk aan toevoegen, frappant was het wel dat hij 's Werelds Ombudsman - wiens Diepgravende Diagnose onlangs nog in 2300 stuks was verdwenen op de stoep van de Oude Raad van Hoeders zonder dat de trouwe abonnees hun exemplaar ooit hadden ontvangen - die 's Werelds Ombudsman dus, had weten te vinden voor deze cruciale klus om ons continent te redden. Maar moest ik daarvoor de hele planeet in de steek laten? Ging Europa dan voor Moeder Aarde? Was het werkelijk zo dat de Oude Wereld meer was dan de gehele wereld?
Peinzend staarde ik in de gloeiende kooltjes. O nee, het waren de verwijtende ogen van de blije geit die mij doordringend aanstaarden.
Het was alsof hij mompelde: ‘Ja, voor de aarde zelf is de zaak eenvoudig genoeg. Die draait maar om z'n as en vervolgt z'n baan om de zon en heeft er geen weet van. Maar de mensen in Europa tobben met moeite en zorg en veel verdriet door de rijstebrijberg van opinies, religies en subsidies dienaangaande, alsof 't zonder die moeite, die zorg en dat verdriet geen oudjaar zal worden. Enfin, mijn taak in het ondermaanse zit er nu op. Maar die van jou begint pas. Veel succes en wijsheid, Daan. Je zult 't nodig hebben.’
Ik had hem nog willen bedanken voor zijn opbeurende woorden. Maar het was al te laat. Hond Heidegger en poes Pasternak hadden zich reeds gestort op deze goudgeel geroosterde geit uit den vreemde, wiens eloquentie helaas voor hem niet had gestrookt met onze telefonische taaltoets.
Veel tijd voor contemplatie had ik niet. Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe een reclamevliegtuig laag kwam aanscheren over het drukbevolkte strand. Het bleek een rode driedekker Fokker Albatros, en erachter hing een buitenmatig spandoek met overdreven grote letters: geheime boodschap voor daan - morgen wacht europa-dokter enzensberger op jou in bahnhof zoo. mondje dicht, w.!
Terwijl het vliegtuigje nogmaals laag overscheerde, zag ik iemand vanuit de cockpit vrolijk wuiven. Ondanks zijn wapperende sjaal en vliegenierskap herkende ik de piloot moeiteloos. Het was niemand minder dan Walter Decheiver, mijn gelouterde vriend en collega, thans opgestegen naar de salarisschalen van Decheiver Equity Ratio Konsultancy, en voorzitter van de Europese Raad van Hoeders bovendien.
En zo kwam het dat ik morgen naar Duitsland zou gaan. Naar Herr Doktor Enzensberger, op Bahnhof Zoo.
(Wordt vervolgd)
daanschrijvers@hotmail.com - ook voor uw strandbarbecues!
Auteursrechtelijk beschermd