Hollands Maandblad. Jaargang 2005 (686-697)

[p. 32]

Huisvrouw
door Vrouwkje Tuinman

Zwart op wit geluk valt door de brievenbus. Meester Dianhonba lost alles voor mij op. Bellen volstaat. Meester Diahonba beheerst het Engels en het Nederlands en dat allebei niet zo goed, maar hij kent veel mooie woorden en veel lelijke: trouw, succes, complexen, impotentie. Verzoening, vijandigheid, hulp, commercie. Hij zou uit Ghana kunnen komen of uit Indonesië en mijn probleem is al meteen dat ik er nog voor de loterij begint een werelddeel naast zit. Ik zou nooit kunnen bellen met wat hij mijn wanhopige zaken noemt.

*

Er kraakt een stem door mijn huis. Langgerekte a's. Er is een ramp gebeurd, denk ik, iemand geeft aanwijzingen, hoe we ons moeten redden. Ik zoek waar de stem vandaan komt. Pas in de slaapkamer kan ik hem verstaan. Vanachter de flat naast de mijne: ‘Ze zijn er weer, Hollandse aardbeien, verse aardbeien, twee vijftig een kilo.’ Nu herken ik hem, nu herinner ik me de boodschap. Een wagen komt de hoek om, de laadklep open. De megafoon herhaalt zijn verhaal, net als vorig jaar, het jaar daarvoor. Nog nooit heb ik de aardbeienstem gezien. Nooit loopt er iemand zijn huis uit, twee vijftig in de hand. In de laadbak is alles donker.

*

Tweedehands spullen zijn meer van mij dan nieuwe. Kopjes, een handtas, boeken, een stoel uit de container, een doekje eroverheen en ze zijn vertrouwd. Al jaren in gebruik. Ze horen bij elkaar. Die ene ikea-kast past zich na vijf jaar nog steeds niet aan de groep aan.

*

Als ik de was naar binnenhaal valt er iets naar beneden. Mijn bh is verstrikt in de waslijn van twee verdiepingen hieronder. De mevrouw is niet thuis dus ik post een vraag. Die avond, de volgende ochtend, ligt mijn bh er nog, nu nat. De fiets van de buurvrouw staat er weer. De dag erna hangt er was naast mijn bh. De deurbel wordt niet beantwoord.

*

Voor de deur van mijn huis draai ik nieuwe ventielen in mijn banden. Elk voorjaar is het een paar weken bandenleegmaakseizoen. Als je de trap af komt is het afwachten of je meteen onderweg kunt. Vandaag niet. Ik pomp de achterband op als ik ogen voel. Een man staat me te bestuderen. Ik probeer door te pompen maar moet opzij kijken en vraag ten slotte of we elkaar kennen. Hij zet drie stappen naar voor me en brult: ‘Sta me niet zo stom aan te staren, domme trut!’ Dan slaat hij de hoek om.

*

[p. 33]

Er staan bijna geen fietsen bij het woonwarenhuis. Iedereen komt met de auto. Binnen weet ik niet wat ik zou willen kopen. De andere mensen komen voor een krukje, en beseffen als ze bij de Opbergers staan dat ze nog kratten tekort komen. In nagebouwde badkamers (kraan niet aangesloten) weten ze welk zeepbakje thuis nog mist. Moeiteloos laden ze dekbedhoezen, kleden en kamerplanten in. Bij de uitgang mag ik niet zomaar doorlopen. Lege karretjes zijn verdacht.

*

Ik denk dat de overbuurman dood is. Ik weet het niet zeker. Hoe vraag je zoiets? Soms kom ik de overbuurvrouw tegen. We staan voor het stoplicht en praten over een kapotte ganglamp en de steeds weer lekke banden. Dan vraag ik niet of trouwens ook haar man dood is. Er komt geen taxibusje meer voor hem. De vormeloze zakken aan haar waslijn zouden van haar en van hem kunnen zijn. Wel gaat ze steeds vrolijker kijken en zit er tegenwoordig aubergine in haar haar.

*

Ik sta bij het stoplicht en denk na over wanneer het groen zal worden. ‘Ben je al lekker nat?’ roept een man vanuit een rode auto. Hij heeft er speciaal het raampje voor opengedraaid. Hij wijst naar mijn rokje en zegt: ‘Lekker geil, lekker nat, kom jij maar eens hier.’ Het wordt groen en weer rood en daarna ben ik thuis. Daar stel ik me pas voor hoe ik zijn auto betreed. Het portier trek ik daadkrachtig open, mijn benen zwaaien naar binnen, met een knal slaat de deur dicht. Hoe ziet zijn gezicht eruit? Wat heeft hij zich voorgesteld? En gaan we dat doen? Gaan we naar zijn huis en zeg ik tegen zijn vrouw dat ze nu wel kan vertrekken?

*

Na vier jaar weet ik nog steeds niet wat de benedenbuurman doet. 's Ochtends hoor ik hem zingen en kort daarna rijdt hij weg. Te vrolijk en te laat om naar kantoor te gaan. 's Middags tilt hij kartonnen dozen uit zijn kofferbak. Ze zijn zonder opdruk, er zou een televisie in kunnen zitten of een keukenmachine. Er is ook een vrouw die altijd thuis is. Soms praat hij tegen haar, maar zij nooit tegen hem. Ze hoest alleen, ze is van beroep verkouden. 's Avonds hoor ik vaak wel tien keer achter elkaar het opstartakkoord van Windows. Laatst werd de aan hen geadresseerde post per ongeluk bij mij bezorgd. cnv Bouwbond, gefeliciteerd met je verjaardag.