Uw ombudsman
Daan Schrijvers
episode 12 - Waarin Daan Schrijvers verraad pleegt voordat de treinen in de Railroad Bar driemaal voorbij zijn gereden.
Hier zaten wij op de rand van de torenflat. Wij konden niet anders: mijn Diepgravende Diagnose Over De Stand Der Dingen (en hoe het zover heeft kunnen komen), mijn beduimelde regenjas (dat attribuut bij uitstek van de journalist pur sang) en ikzelve ('s Werelds Ombudsman). De Raad van Hoeders had ons verraden, zoveel was wel duidelijk. Niemand was er gekomen op de boekpresentatie van Daans Diagnose! En wij moesten maar doen wat die heren zeiden en hun domme opinies aanhoren, als ze met elkaar spraken en verdragen dat zij zichzelf veel flinker en knapper vonden dan ons.
‘Maar dat gaat zover als 't voeten heeft,’ riep ik vastberaden tegen mijn kameraden die mij niet-begrijpend aanstaarden. Buiten werd het lente, maar binnen was de vertrouwde warmte van de Railroadbar op de verdieping pal onder mij. Met een zucht van opluchting dook ik op een kruk bij de toog. Ik probeerde mijn gedachten te ordenen, maar gelukkig riep de barman op dat moment ‘Tuuut, tuut’, terwijl hij het treintje met mijn Cocktail Casablanca in beweging zette. ‘Just what the doctor ordered, Feike,’ mompelde ik, Dit was gezelligheid! Dit was de Railroad Bar, die pleisterplaats voor contemplatieve overpeinzingen van intellectuele snit waar men de turbulente trammelant van de moderne wereld in serene rust van alle kanten kon wikken en wegen!
‘Kent u mij niet?,’ richtte ik me tot een blondine van onbestemde leeftijd aan de overkant van de toog, ‘Ik ben 's werelds Ombudsman.’ Zij reageerde niet, maar ik voelde dat de rest van de mensheid wel luisterde! Met een soepelheid die ik zelf niet verwachtte na 31 jaar journalistieke prepensioenopbouw, sprong ik op de toog en riep: ‘Dit is Daans Onafhankelijkheidsverklaring!’
Dat hielp, er viel een wonderlijke stilte. ‘Punt 1,’ schreeuwde ik met overslaande stem, ‘De hele Raad van Hoeders, zoals benoemd door het Hoogheemraadschap der Hoofdredacteuren het land uit, om te beginnen mijn gelouterde vriend en collega Walter Decheiver!’ De stamgasten keken mij zwijgend aan.
‘Punt 2,’ ging ik voort, ‘Halvering van het Hoogheemraadschap der Hoofdredacteuren (die immers toch alleen maar de hele dag bezig zijn met het benoemen van de Raad van Hoeders).’ De blondine staarde diep in haar Waikiki Winker.
‘Punt 3,’ joelde ik, ‘Geen generaal pardon, maar gedwongen inburgering voor de columnisten uit de columnistencorner - want anders geen prepensioenuitkering!’
Even bleef het stil. Toen zei Feike vanachter de toog. ‘Daan, er is telefoon voor je.’ Gretig greep ik de hoorn, in volle verwachting dat hare majesteit mij tot het hoogste zou roepen. ‘Daan, gefeliciteerd!,’ klonk een vertrouwde stem, in wie ik mijn eeuwige hoofdredacteur Walter Decheiver herkende. ‘Je hebt 'm gewonnen!’
‘Euhh?’ riposteerde ik snedig.
‘Ik bedoel natuurlijk De daan schrijvers vergulde kop en schotel prijs, zoals zo-even ingesteld door de Raad van Hoeders! Proficiat Daan, het is een eerbetoon voor je Diepgravende Diagnose!’
‘Maar, die heeft niemand gelezen...,’ hakkelde ik. Decheiver was evenwel niet te stuiten. ‘Mag ik even voorlezen uit het juryrapport, Daan? “Naar het unanieme oordeel van de commissie is er in ons taalgebied op dit moment één auteur die dat haast dwangmatige persoonlijke overstijgt en op een niets of niemand ontziende manier de blik richt op een stuurloos lijkende samenleving, of zelfs een wereld die op drift is geraakt. Dat zijn grote woorden die in Daans Diagnose transparant en helder worden op een manier die uniek mag heten, nu begrippen zo vaak beduimeld zijn geraakt en standpunten en ideeën hol klinken en na een dag al vergeten zijn.”’
‘Ik, euhh,’ aarzelde ik.
‘Neen Daan, luister nou even: “De Commissie van voordracht meent dat Daan Schrijvers op een indrukwekkende manier de vinger aan de pols legt van een door velen als ziek beschouwde samenleving. Voor de nuchtere en moedige manier waarop hij dat in Daans Diagnose heeft gedaan, wil de commissie hem voordragen voor de daan schrijvers kop en schotel prijs 2005, waarbij zij de gedrevenheid van de naamgever van de prijs op een eigentijdse manier weerspiegeld ziet in zijn eigen werk. Je krijgt de kop en schotel omdat je erbovenuit steekt, Daan!’
Even was ik stil. Toen zei Decheiver: ‘Daan, de uitreiking is op zaterdag 21 mei te Leiden. Jij komt toch ook? De voltallige Raad van Hoeders is er om je te fêteren!’
‘Euhh ja,’ mompelde ik slapjes, maar ergens voelde ik dat Daans Diepgravende Diagnose en mijn beduimelde regenjas zich verraden voelden. (Wordt vervolgd.)
Ook uw prijswinnaar! daanschrijvers@hotmail.com
Auteursrechtelijk beschermd