Hollands Maandblad. Jaargang 2004 (674-685)

[p. 33]

giraf in sydneys dierentuin taronga zoo
Antoine de Kom

zo snuffel je aan hoge rotsen terwijl je uitkijkend
over de haven opeens beseft dat je ooit voor het eerst

je tanden zetten zult in een broodje tandoori chicken.
op je ranke benen ren je ben je ijler dan je moeder
die verdwenen is mist kwam in haar plaats toen

wolken binnendrijvend van de oceaan schuimkoppen
op de donkerblauwe golven die tot helemaal tegen
je wimpers spatten. het moet haast wel: dat je dorstig australië
hebt gezien al zat je opgesloten met gebogen nek en tenen

opgeklapt en of je nog iets wou een glaasje
iets voor je gezicht je zou een zeepaard kunnen zijn zo boven
een woestijn waar het intens dromen is. bij de dalende
trap naar de wereld van het zuiden hield een douanier
je staande vroeg of je soms rinkelende dagen hebt gekend

in singapore. nee je zegt mijn geest is blijven hangen in de kip
die naar een hete handdoek rook zoëven boven de grote
zandwoestijn en ergens in een zoutpan of een drooggevallen
bedding en bedekt met het ruwe rode stof tussen rivieren
die zich gretig vol schaduw zuigen zwarter worden
dan de donkerte van bergkammen in de schemering.

of was er meer dan je stille aanwezigheid in de buik
van deze grote walvis die plonzend door de stapelwolken
blauwe bergen drijft als in de droomtijd dromerig
met blinkende slome vleugels zich een hoge weg baant
en dan vallend steeds meer piepend piepklein
valt over de glans van tranen op een donkerbruin en grijs
bebaard gezicht dat doodsbang lijken op de armen

van een hondsmoe monster ziet. de vogels bassen
in hagelwitte bomen. het asfalt staat bol van de zee en vanuit
de botanische tuinen kun je het ruiken: banksia's staan in brand
of is er storm op komst en regen? dit is terra nullius bij avondschemer
dan vliegen hongerige vossen af op vrucht en tak.
stel je voor: een alweer inktzwarte hemel vol kleine

[p. 34]

 

witte stippen spelers op dit roze paneel rondom

 

een zoute vijver en dan muisstil blazen op sonore

 

 

 

degelijk gesteelde bloemen met de ene didgeridoo

 

na de andere op gehoorsafstand. tussen witte kwebbelende kaketoes

 

waken onze voorouders. van onze aarde zijn zij kluiten nat en zacht.

 

(het is sinds enige tijd door de autoriteiten ten strengste verboden

 

om dit land met vreemde overzeese modderschoenen te betreden).

 

boemerangs in elke boom. een hoofd en een hand half

 

in de grond waarmee wij voor eeuwig allen verenigd zijn.

 

 

 

en wat wij zijn geweest. was dit misschien droomtijd:

 

dat je 's nachts lichtwolken zien kon steeds weer anders

 

in hun glans gedaanten schepen bergen glazen bollen met daarin

 

het continent dat de verdroogde herinnering aan zichzelf is

 

en waar rivieren zo van schaduw zwellend overstromen

 

dat het kartelige bergkammen geworden zijn dan wordt je onverwacht

 

 

 

gezoend: een kangoeroe je zakt ineens aandoenlijk

 

in het groen en sta je emoe in een hele grote tuin

 

met naaldhout bloemen flessenbomen palmen

 

en de weelde van steenglans de dampende geuren van vele

 

keukens. een kleine man met hagelwitte overhemden

 

 

 

op zijn blad wacht bij het hek en achter hem het gele stenen

 

hoofdgebouw het kaartenhuis waarin australië ligt opgetast

 

met alle beste plekjes om te lopen. hij wijst ze aan

 

en wuift je uit nu donkere vogels hoog boven de straten

 

 

 

als lammeren jammerend verschijnen

 

tussen zeer hoge glazen gebouwen waarin de zee

 

weerspiegeld wordt een zee van zeepsop

 

 

 

glinsterend opkruipt rond en op de wijder wijde

 

witte open monden van de opera.

 

 

 

in alle rust sloeg een giraf al tijdenlang bewegend sydney gade.