Hollands Maandblad. Jaargang 2004 (674-685)

[p. 23]

Intieme entropie
Leo Vroman

Fort Worth, 25 augustus 2004

De hele toekomst stort zich in het verleden,
alles valt alleen maar naar beneden,
en deze aarde waar ik zo van houd
wordt even snel als ik verschrikkend oud,
de dieren en plantenwereld zullen verloederen,
de hele bol wordt heet en dan weer koud
en zal daarvan verpoederen.

Verleden week nog reden wij
door het hooggebergte
tussen afgronden en rotswanden
in de koude lucht en het hete zonlicht van de
Glacier National Park wereld.
In de kletsnatte barsten
van het rottende gesteente
bloeiden vreselijk oranje,
paarse, en witte bloemen,
we naderden een geruis
dat zwol tot het gesis
van een sproeiende waterval,
we passeerden en het geruis
stierf weg -
Hoe ik dit mis!
Soms, al weer dagen thuis,
zeg ik nog sch, groeiende
tot sss en weer wegstervend sch
zoals het vallen van de sproeiende
ijskoude dalende waterval
en denk Ben ik dan smoor
verliefd of helemaal gek
op die ene schattige plek
en sterf dus leef ik daar voor
om het bonte bloeien in ontledend puin
dat verval verandert in een tuin?
Klinkt in het hopeloos wegstortend water
de hoop van goddelijk geklater,
en waarom ben ik doorgereden,
om de stilstand van mijn eigen entropie
eeuwig in vrede
als ik niets meer hoor of zie