Uw ombudsman
Daan Schrijvers
episode 2 - Waarin Daan danig in zijn maag zit met de eervolle opdracht door de Raad van Hoeders, zoals afgevaardigd door het Hoogheemraadschap der Hoofdredacteuren
Het was nog donker, toen in de vroege morgen van de 22ste maart 2004 ergens in ons vaderland, op de eerste verdieping van een vrijgezellenflat aan de rand van de Randstad, de held van deze geschiedenis, Daan Schrijvers, ontwaakte.
Ik keek op mijn lichtgevend horloge, dat aan een spijker hing. ‘Grote goden! Kwart voor zes,’ mompelde ik, ‘het is nog nacht...’ Hier lag ik, ik kon niet anders, aangespoeld als menselijk wrakhout na een avondje Railroad Bar, slechts bedekt door een beduimelde regenjas, dat attribuut bij uitstek van de ware journalist pur sang. En wat een ellendige droom was dat geweest, Daan. Maar waar ging-ie over?
Langzaam kon ik de inhoud binnenbrengen. Gisteren nog maar was Daan aangeschoven aan de grote ovalen vergadertafel, ver weg van de zonovergoten stranden waar hij zo had genoten van De Regeling, zijn hoogtepunt na 31 jaar journalistieke pensioenopbouw. Daar zat ik oog in oog met de Raad van Hoeders, zoals benoemd door het Hoogheemraadschap der Hoofdredacteuren, met achter de voorzittershamer mijn goede vriend en gelouterde collega Walter Decheiver. ‘Jij wordt onze ombudsman, Daan,’ had hij gesommeerd. ‘Jouw onderzoek is van eminent belang, nu wij oog in oog met de Grote Overname staan. We zitten diep in de shit, Daan.’
‘Ik acht het mijn plicht!’ had ik gestameld, terwijl ik heimelijk dacht: Allejezus, Daan, hoe nu verder? Was ik niet al vele episodes geleden en dik verdiend gepromoveerd tot journalist in ruste, met als voornaamste onderzoeksgebied zelfgeklutste Waikiki Winkers?
Met een ferm ‘Is dat een bezwaar?!’ had Decheiver mijn gedachtetrein ruw tot staan gebracht. En zo kwam het dat ik nu in het schemerduister van de te vroege ochtend probeerde, behalve eten in de voedselbakken van hond Heidegger en poes Pasternak, orde in de chaos te scheppen. Ik had geen tijd te verliezen, de Pers Media Concentratie moest worden gered! Vandaar dat ik al om 12.17 uur precies met een achteloos onderkoelde nonchalance mijn entree maakte bij Jan Wouters, chef documentatie in de catacomben van pmc.
Beneden was het koud en donker. Onwillekeurig huiverde ik. In het halfduister stond een kromme figuur gebogen over dikke mappen. ‘Je bent laat, Daan.’ mompelde hij zonder op te kijken, terwijl hij een verse oogst knipsels afwisselend onderbracht in zijn rode (vol kapitale canards) en blauwe (vol onverbloemd overschrijven) map. ‘Veel te laat. De Grote Overname is allang beklonken.’
‘Euhhh...,’ probeerde ik de conversatie in opgewekter vaarwater te brengen. Of meneer Wouters wel wist dat ik als Ombudsman zo'n eervolle opdracht had gekregen. En dat ik dientengevolge nu stante pede de map Belangrijke Tafelgesprekken met opinion leaders van diverse pluimage nodig had om mij te oriënteren op de actuele stand van de ongezouten werkelijkheid.
‘Geef het toch op, Daan. De handtekeningen onder de Grote Overname-acte 666 zijn reeds gezet. De verzamelde kapitale kwaliteitspers is verkocht voor 30 zilverlingen aan het perfide Albion, en niemand die er een traan om laat.’
Blikskaters! Jantje Wouters klonk ook altijd zo negatief. Was ik koud begonnen met Daans Grote Onderzoek, en dan dit.
‘Kom, kom, Jantje,’ probeerde ik met een geveinsde vastberadenheid die alleen gegeven is aan hen die na 31 jaar journalistiek veldwerk het belang van een tour d'horizon langs vaderlandse visionairs op waarde weten te schatten. ‘Dat kan toch helemaal niet zonder dat de Raad van Hoeders zulks accordeert, en zeker niet zonder het fiat van ombudsman?’
Jan Wouters keek mij onderzoekend aan. Zwijgend schoof hij daarna het dossier Diepe Denkers Van Vandaag De Dag in mijn richting. Vol verwachting sloeg ik de map open.
Hola, wat was dit nu? Leeg! Alleen een toiletpapiertje staarde mij aan. Erop vier namen: Beau van E. D; Albert V.; Heleen van R. en Charly da S. Even was het stil. Wie waren dit ook alweer precies? Ging het hier wel om de opinion leaders van diverse pluimage van onze tijd?
‘We leven nu eenmaal in een andere wereld dan waarin wij opgroeiden, Daan,’ lispelde Jan Wouters. ‘Als het nu oorlog wordt, gaat er niemand meer in het verzet. Nou ja, behalve jij dan.’
‘Neem mij niet kwalijk,’ stotterde ik welgemeend, terwijl ik plots iets zwaars op mijn schouders voelde drukken, iets dat ik tijdens mijn hele journalistieke pensioenopbouw niet eerder had gevoeld. Dit keer had ik al gefaald voordat ik goed en wel begonnen was!
(Wordt vervolgd)
Ook uw ombudsman! daanschrijvers@hotmail.nl
Auteursrechtelijk beschermd