Hollands Maandblad. Jaargang 1997 (590-601)

[p. 54]

Anton Korteweg

Oor

Van al wat er hoort bij een hoofd
is het oor wel het zieligst orgaan.
Het mocht vast als laatste nog meedoen,
na oog, mond en neus. Maar vooraan
was het vol al. Het hangt aan de kant
en wacht en wordt steeds maar geraakt.

Het oor kan helemaal niets.
Het oor heeft volstrekt niets te willen.
Het oor kan niet eens zich op slot doen.

Het oor kan nooit eens niet horen
waar het mee volgestort wordt.

[p. 55]

Air-wick

Alles wat ons niet bevalt,
hebben we leren verjagen:
donker en licht en stank,
kou, honger, lastige vragen.

Alleen - afgezien van de dood -
gelul is een maatje te groot.

Zo'n groen flesje Air-wick van vroeger:
katoen aan een ijzeren kram
dat je, naar gelang de hoeveelheid
stank die je had te verdrijven,
een stukje, of ver, uit de hals trok,

zo'n flesje - je trekt aan de lont
en 't gelul is, wil het of niet,
zo lang jij het wilt verstomd.

[p. 56]

Werkcoupé

We moeten, zegt de ene heer met snor
tegen de ander, ook al in gevechtspak,
toegroeien naar elkaar, zo zie ik dat,
langzaam voorzichtig proeven van elkaar,
dat is het best, en buigt zich licht, haast lief,
naar hem voorover vast. Ik hou beangst
door zoveel liefde in een werkcoupé
de adem in. We zijn al haast in Utrecht.

[p. 57]

Fietsend

Knalhard in de herfst schiet mijn voorband
eikeltjes weg, lichten vlijtige liesjes
op in een mistige tuin langs de Straatweg,

terwijl in de lente mijn zoevende voorwiel
merels verschrikt de berm in doet schuifelen en
klonten scholieren in blauw uniform
me bij de British School de weg versperren.

In andere seizoenen doen zich op de fiets
weer andere fenomenen voor. Zo zie ik 's winters
in 't donker van De horsten 't stralend wit
van wel vier vliegtuigen gelijk soms. Bij Het wedde
waarschuwt voor gladde bruggetjes een mens
's morgens, als het geijzeld heeft, een ander mens.

En 's zomers? 's Zomers is het altijd stoppen
voor koeien op de weg van wei naar wisselwei
bij het station van Voorschoten. Ook moet de groei
van berenklauw, wat verderop, ontweken.

Bij elke dag, los van het jaargetij, altijd
dezelfde treinen, reigers en passanten
steeds redelijk op dezelfde tijd en plaats,
neem ik al dat gedoe van die seizoenen
voor lief. Het gaat er immers in het echt
veel sneller nog en rauwer ook aan toe.