Hollands Maandblad. Jaargang 1997 (590-601)

[p. 21]

Paul Gellings

Maartse bui

Verwardheid brengt het voorjaar.
Van binnenuit. Een diepe rouw,
terwijl er niemand is gestorven.
Vroeger was het middag zeg ik.

- En de toekomst was een tempel
met een dak van glas-in-lood,
dat altijd riep kom op, schuif
aan en deel ons avondmaal!

Nu valt vitrage ijzig uit de
zon en stijgt hoog in mij een
schreeuw. Ik glimlach dwars

door al mijn droge ogen heen
wanneer je informeert waarom
ben je toch zo stil vandaag.

[p. 22]

Mei

Schrijnend als frambozensorbets
wiegen bomen in de laatste kou.
In hun kronen hele speldenkussens
van gevogelte - nooit eens stil.

En 's nachts ritselt er nog eens
half leeggebloed een stier,
verward in nevelige strengen,
in struikgewas van sterren.

Te vaak ook zondag. De beiaard
slaat te vaak een laken uit,
een bronzen laken van gedachten.

Of liever: van herinnering aan
alle duizend doden die ik ben
gestorven in een vorig leven.