Hollands Maandblad. Jaargang 1995 (566-577)

[p. 35]

Wachtkamer
door Anton Verstraete

We zitten in de wachtkamer en we kennen elkaar niet.

Het is stil op het ruisen van de plant na. De vrouw heeft zojuist uitgelegd wanneer de plant is begonnen te ruisen en dat het steeds erger wordt. Dat ze er niet van slapen kan, maar dat ze hem niet weg kan gooien. Dat kan ze niet over haar hart krijgen, zei ze. Een ruisende plant is uniek, misschien kan ze er nog wel geld mee verdienen. Bij een talkshow op tv of zo. Bovendien, een ruisende plant geeft aan te leven en een levend wezen zet je niet bij het grofvuil.

Maar nu is het stil en we kijken alle vijf naar de deur met het bordje. Op het bordje staan de letters K.O.V.v.d.Z. en niemand weet waar die voor staan. Slechts eenmaal in de afgelopen anderhalf uur was de deur opengegaan en had de dokter, althans een man in een witte jas die heel goed een dokter kon zijn, gevraagd naar de heer Wittegroen. Maar de heer Wittegroen was niet aanwezig en de dokter had met een verveeld gezicht zijn schouders opgetrokken. Hij had de deur tamelijk hard dichtgegooid en om de stilte die altijd valt na een harde klap, te doden, had de vrouw verteld over haar ruisende plant.

‘Ik heb een boek geschreven,’ zegt de man die naast mij zit. ‘Een boek over vogels.’

De vrouw zegt dat er al heel veel boeken zijn geschreven over vogels.

Waarop de man zegt dat er ook heel veel vogels zijn. Ik zucht. Dit is het soort gesprek waarover ik met de man van het K.O.V.v.d.Z. wil praten. Ik word er moe van. Het moest maar eens afgelopen zijn. Ik wil mijn oren kwijt. En mijn tong, want ik doe er zelf steeds weer aan mee.

‘Er valt over elk onderwerp een boek te schrijven,’ zeg ik met een wijs gezicht. Bijna steek ik een vinger in de lucht. ‘Er kan nooit genoeg geschreven worden, waarover dan ook.’

‘Och kom,’ zegt het jonge wezen tegenover mij (ik weet nog steeds niet of het een jongen of een meisje is). Iedereen kijkt naar haar. Maar ze praat niet verder. Zo hoort het, denk ik. Niet praten als het niet nodig is. Ze heeft een tenorstem. En ze heeft een slobbertrui aan, waardoor ik niet kan zien of ze borstjes heeft. Ze is oud genoeg om borsten te hebben. Ik hoop dat ze straks moet gapen en zich gaat uitrekken, dan kan ik misschien zien of ze borsten heeft. Ik zou het haar natuurlijk kunnen vragen, maar dat klinkt zo lullig.

Het enige dat ik zeker weet, is dat de koffer bij haar op schoot een koffer-pickup is uit de jaren vijftig. Ikzelf heb er ook zo een. In de tas zitten ongetwijfeld singletjes. Pop-singletjes, of misschien wel oude singletjes met opnamen van Caruso.

De vijfde persoon in de wachtkamer is overigens kunstenaar en dat kun je zien ook. Heel in het begin heeft hij verteld over het project waar hij hier bij het K.O.V.v.d.Z. een subsidie voor wil krijgen. Hij wil een kastanjeboom bouwen van denneappels. Een enorme boom moet het worden. De kastanjeboom moet internationaal aanvaard worden als het symbool van vruchtbaarheid, omdat kastanjebloesem naar sperma stinkt, daar waren we het allemaal toch over eens. En denneappels stinken ook naar sperma, vond hij. We knikten. Ik knikte ook. Tuurlijk jongen, kastanjebomen stinken naar sperma. Om eerlijk te zijn vind ik dat de jongen zelf naar sperma ruikt. Het is een vies ventje met een gemeen snorretje.

Het wezen met de koffer vraagt alweer of er hier nou niet ergens een stopcontact

[p. 36]

is. Niemand antwoordt. Dan kijkt ze me aan. Het is de eerste keer dat iemand hier iemand anders aankijkt, weet ik. Dat soort dingen, daar let ik op. Waarschijnlijk interpreteert ze mijn blik als een vragende blik (wat mogelijk is, omdat ik nog steeds niet weet of ze een jongetje of een meisje is), want ze wijst op de koffer en maakt een draaiende beweging met haar vinger. Maar ik wist al dat het een pickup was, dus ik knik. Dan wijs ik naar de tas en vraag met m'n ogen. Daar heb ik op geoefend. Een vraag stellen zonder tong.

‘Singletjes,’ zegt ze. De andere twee kijken haar vragend aan. Verdomme, denk ik.

‘Caruso,’ zegt ze. Ik knik alweer. Hou je nou maar stil, denk ik. Zal ik haar vertellen dat ik voor een stopcontact zit? Heb ik zin in Caruso's stem? De slechte, nostalgische opnamen met orkesten als draaiorgels? Ja, ik ga het haar zeggen.

Ik schuif een halve meter opzij en kijk het wezen aan. Ze glimlacht, kijkt mij aan, kijkt vervolgens naar het stopcontact en houdt op met glimlachen. Ze kijkt me boos aan en ik kijk tevreden terug. Ik heb niet gesproken. Ik spreek niet meer. Zo min mogelijk althans. Als kind probeerde ik het altijd als ik boos was. Nooit meer spreken. Maar nu ligt het anders. Ik ben moe.

Caruso zingt Verdi en Donizetti, en de plant ruist mee. Soms zegt de plant ‘plop’. Ook de pickup zegt soms ‘plop’: als een singletje is afgelopen, gaat de arm terug en met een ‘plop’ valt dan een volgend singletje naar beneden.

De deur gaat weer open. ‘Wittegroen?’ vraagt de dokter. Ik schud mijn hoofd. Onnodig, want de andere drie hebben al ‘nee’ gezegd. De deur slaat weer dicht. K.O.V.v.d.Z., zegt het bordje. Ik ben moe en ik wil weg. Moet ik straks echt hardop gaan zeggen dat ik niet praten wil? Het leven is vol van vervelende paradoxen.

Het wezen is een jongetje. Toen het zojuist opstond en naar de deur toeliep, zag ik geen borsten. Het zou natuurlijk een meisje met hele kleine borstjes kunnen zijn, maar waarom moeilijk doen? Dan kan elke man wel een vrouw met kleine borstjes zijn.

Hij had op de deur geklopt en was naar binnen gegaan. We hebben de dokter horen schreeuwen: ‘Heb ik u gevraagd naar binnen te komen? Nou?’ en we hebben geglimlacht. De kunstenaar heeft iets gezegd (‘Het is wat’) en de vrouw heeft ook iets gezegd (‘Tja’). Gek genoeg was het jongetje niet direct naar buiten gekomen. Er werd even zacht gepraat daarbinnen en daarna werd het stil. Het is nu al een kwartier stil. De singeltjes zijn op en de plant ruist niet meer.

‘Zou-die dood zijn?’ vraagt de vrouw bezorgd.

‘En wat dan nog,’ zegt de vogeltjes-meneer. Dat was niet aardig. Maar hij is natuurlijk gefrustreerd over wat de vrouw zei over zijn boek. Intriges, soap. God, wat ben ik moe opeens.

Ik wil weg. Ik sta op, maar ga direct weer zitten. Er gaat iets gebeuren, want de deurkruk is gedaald. Hij blijft naar beneden, maar de deur gaat niet open. Waarschijnlijk praat het jongetje nog even met de dokter. Er wordt van binnen op de deur gebonkt. De man en ik kijken elkaar aan en fronsen de wenkbrauwen.

‘De deur klemt,’ zegt de man. Ik knik.

Ik sta op en doe de deur open. De dokter en het jongetje vallen de wachtkamer binnen. Een schreeuw en dan een hijgend lachen. De dokter staat lachend op en doet zijn broek dicht. Het jongetje is toch een meisje met kleine borstjes. Ik ben dol op meisjes die op jongetjes lijken. Het ultieme en meest opwindende raadsel is een meisje waarvan je niet weet of het een meisje of een jongetje is. Daar geil ik op.

Het meisje schaamt zich helemaal niet. Ze staat op en loopt de kamer weer in, waar ze haar trui pakt. Terug in de wachtkamer begint ze de singletjes in te pakken.

‘Wittegroen?’ vraagt de dokter.

‘Dat ben ik,’ zegt de man van het boek over vogeltjes. ‘Eindelijk. Godverdomme, wat heb ik lang moeten wachten.’

[p. 37]

‘Pardon, mag ik eerst met u mee?’ vraagt de vrouw aan de dokter. ‘Ik heb een ruisende plant, maar hij doet het niet meer. Ik ben bang dat-ie dood is. Deze meneer hier heeft enkel een boek over vogels geschreven. Ik vind dat ik voor mag. Bovendien is dit niet meneer Groenewit. Hij liegt.’

‘Wittegroen,’ verbetert Wittegroen.

‘En wat kan ik dan voor u betekenen?’ vraagt de dokter aan de vrouw.

‘Dat weet ik niet,’ antwoordt de vrouw teleurgesteld. ‘Om te beginnen: wat betekent K.O.V.v.d.Z.?’

‘Ik ben aan de beurt. Mijn boek is uiterst belangrijk. En er is haast bij ook.’ Wittegroen stampt met zijn voet en wijst dreigend in de richting van de vrouw. ‘U hebt te wachten met uw plant, en daarmee basta!’

‘Kom, kom,’ zeg ik. ‘Als u nou eens beiden met de dokter naar binnen gaat, dan praat u het rustig uit. Misschien wil meneer Wittegroen wel een boek schrijven over mevrouws plant. Kijk eens aan, wat denkt u daarvan?’

‘Ik ben geen dokter,’ zegt de dokter. ‘Ik heb niet de juiste bevoegdheden om mij dokter te mogen noemen. Desalniettemin loop ik in een witte jas. Hoe vindt u allen mijn witte jas?’ Hij draait in het rond, waarbij de jas een mooie bolle vorm krijgt. Het is tamelijk gênant.

‘Kunt u oren amputeren?’ vraag ik.

‘Nee.’

‘Tongen uittrekken?’

‘Nee.’

‘Dan vind ik dat u geen witte jas mag dragen.’ Zo, denk ik, die zit. Heb ik godverdomme twee uur zitten wachten voor niks.

‘Plop,’ zegt de plant.

‘Hij doet het weer!’ gilt de vrouw. ‘Hoor, hij ruist weer.’

De dokter en meneer Wittegroen buigen zich voorover.

‘Warempel,’ zegt de dokter. ‘Hij doet het weer.’

‘Ik ga hier een boek over schrijven,’ zegt Wittegroen. Hij pakt een notitieblokje uit zijn kontzak en begint te schrijven. Ik maak een ‘zei ik het niet’-gebaar naar de kunstenaar, die al die tijd doodstil in de hoek heeft gezeten. Hij glimlacht, zoals het hoort, en plukt aan het gemene snorretje.

De dokter is inderdaad met de vrouw en Wittegroen naar binnen gegaan. De deur is weer dicht. Er staat nog steeds K.O.V.v.d.Z. op de deur.

‘Koninklijke Overijsselse Vereniging van de Zwollenaren,’ opper ik.

‘Het is mogelijk, maar het zou vreemd zijn,’ zegt de kunstenaar. ‘We zitten hier in Leeuwarden.’

‘Groningen,’ zegt het meisje, dat inmiddels haar singles heeft ingepakt en haar jas heeft aangetrokken.

‘Pardon?’ vraag ik beleefd.

‘We zitten hier in Groningen.’

‘Leeuwarden,’ zegt de kunstenaar.

‘God, jongens,’ sus ik. ‘We zitten in het Noorden. Doe niet zo moeilijk. En ik wil niet dat jij weggaat.’ Ik pak het meisje bij de arm en sleur haar naar me toe. Ze gaat naast me zitten (voor het stopcontact) en legt haar hoofd op mijn schouder.

‘Ik ga weg,’ zegt de kunstenaar opeens. ‘Ik haat het hier. En een subsidie krijg ik toch niet van die man. Niemand die mijn kastanjeboom ziet zitten. Godverdomme. Wie is die man eigenlijk? Wie denkt hij wel niet dat hij is? Hij is geen dokter, is als een kind zo blij met zijn witte jas en neukt met jonge meisjes. Simpel, hoor. En dan interessant doen met die K.O.V.v.d.Z. Ik wed dat hijzelf niet eens weet waar dat voor staat. Heb je gehoord hoe die dokter die vraag van die vrouw met die plant omzeilde?’

‘Die dokter die vraag van die vrouw met die plant,’ lacht het meisje tegen mij.

[p. 38]

Ze wurmt een van haar handen tussen mijn benen. ‘Jaag hem weg. Hij maakt vermoeiende zinsconstructies.’

‘U moet weggaan,’ zeg ik tegen de sperma-kunstenaar.

‘En waarom dan wel?’

‘U maakt vermoeiende zinsconstructies. En bovendien hebt u zojuist zelf voorgesteld te vertrekken.’

‘Luister eens mannetje,’ sist de kunstenaar, ‘jij moet niet denken dat jij...’

‘DONDER OP!’ gil ik. De kunstenaar rent weg en het meisje zit rechtop en kijkt mij aan.

‘God, waarom deed je dat? Het was zo'n leuk spelletje.’

Zij weet niet dat ik niet van spelletjes hou. En zeker niet van verbale spelletjes. Maar dat ga ik haar niet uitleggen. Ik wil met haar neuken. Ze is bloedstollend mooi van dichtbij.

‘Jij mag niet met mij neuken,’ zegt het meisje. ‘Ik neuk niet met iedereen. En zeker niet met jou.’

Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik diep teleurgesteld ben. Ik zeg haar dat ik haar mooi vind, dat ik haar geil vind, dat ik haar op een jongetje vind lijken, zo zonder borstjes.

‘Ik heb wel borstjes,’ zegt het meisje. Ze beurt haar trui op. ‘Kijk maar.’

Ik bedenk een compromis. Ik bedenk de hele avond al compromissen. ‘Mag ik me aftrekken terwijl ik naar je borstjes kijk?’ Dat mag. Ik haal m'n lui tevoorschijn, maar dan komt de vrouw binnen, met haar plant en met Wittegroen aan de arm. Ik berg gauw mijn lui op en sta op. Ben ik aan de beurt? Ik wil van mijn oren af.

Ik zit aan het bureau en tegenover mij zit de man met de witte jas.

‘Zegt u het maar,’ zegt hij.

‘Allereerst, wat betekent K.O.V.v.d.Z.?’

‘Niets.’ De dokter glimlacht.

‘Ik wist het!’ roep ik. ‘Ik wist het!’ Ik sla met mijn vuist op tafel.

‘Dat zegt iedereen die hier binnenkomt,’ lacht de dokter. ‘Eerst de vraag en dan tweemaal “ik wist het”.’

Ik kijk hem geschrokken aan. Ik heb precies gezegd wat hij wilde. Ik ben uitgelachen. Ik heb gesproken volgens een door een ander uitgestippeld programma. Ik ben lijdend persoon, ik ben gebruikt, ik ben slachtoffer.

‘Dokter... ik heb met mijn vuist op tafel geslagen. Hoorde dat er ook bij?’ Ik vrees het ergste.

‘Ja,’ zegt de dokter. ‘Net zoals deze vraag en mijn antwoord en uw volgende vraag en het vervolg van dit gesprek.’

‘Dat staat mij helemaal niet aan,’ zeg ik.

‘Klopt,’ zegt de dokter. ‘Ik weet het. Hebt u geneukt met het meisje?’

‘Nee, ze wilde niet.’

‘Ik geef haar geen ongelijk, ik vind u niet mooi. Waarvoor bent u hier?’

‘Dat weet ik niet, ik weet niet eens wie u bent.’

De dokter staat op en loopt naar een soort schoolbord. Hij trekt een kaart naar beneden met een reusachtige kastanjeboom.

‘U wilt deze boom namaken van denneappels, omdat die naar sperma stinken,’ zegt hij zelfverzekerd. ‘Helaas, wij geven geen subsidies aan dergelijke projecten. U bent aan het verkeerde adres.’

Ik schud vrolijk mijn hoofd. De dokter heeft het verkeerd. Hij zit ernaast. Hoera.

‘Mispoes,’ zeg ik triomfantelijk. ‘Dat was de kunstenaar. Hij is weggegaan.’

‘Waarom?’

‘Het meisje met de kleine borstjes vond dat hij vermoeiende zinsconstructies maakte.’

[p. 39]

Ik zit weer in de wachtkamer. Ik mag pas terugkomen als ik weet waarvoor ik kom. De plant is weg, de mevrouw is weg, Wittegroen de vogelboekschrijver is weg en de kunstenaar is weg. De singletjes zijn weer uitgepakt en Caruso zingt weer. Het meisje heeft op mij gewacht.

‘Het was een chaotisch gezelschap, hier,’ zeg ik tegen haar. Ze knikt. Ze gebruikt het beperkte aantal woorden waar ik me mee zou willen redden. O god ja, m'n oren, m'n tong! Ik ren terug de kamer in.

‘Ik weet weer waarvoor ik kwam,’ roep ik. De dokter kijkt verbaasd op uit zijn boek.

‘Ik ben aan het studeren, meneer.’

‘Ik mocht terugkomen als ik wist waarvoor ik kwam.’

‘Dat is waar.’ Hij legt zijn boek opzij en kijkt mij vriendelijk aan.

‘Ik wil van m'n oren af. En van m'n tong.’

De dokter schudt zijn hoofd. ‘Ik heb u reeds gezegd dat ik dat niet kan. Ik ben geen dokter en zeker geen chirurg. Wilt u weggaan en de volgende hierheen sturen?’

‘Er is geen volgende. Enkel het meisje is er nog.’

‘Ja, dat meisje mag nog wel een keer komen,’ grijnst de dokter.

‘Je bent een viespeuk,’ zeg ik en ik schop een lamp omver.

De dokter kijkt verbaasd op.

‘Je weet zelf niet eens wie je bent!’ schreeuw ik. ‘Wie denk je wel niet dat je bent? Je bent geen dokter en je bent als een kind zo blij met je witte jas. En je neukt met kleine meisjes zonder borstjes. Simpel hoor!’

Het meisje komt in de deuropening staan. ‘Ik heb wel borstjes,’ zegt ze, terwijl ze haar trui omhoog doet. ‘Kijk maar.’

‘Mag ik me aftrekken terwijl ik naar je borstjes kijk?’ vraagt de dokter.

‘Jij mag met me neuken,’ zegt het meisje. ‘Dat weet je.’

[p. 40]

‘Hij doet het niet meer,’ zegt de vrouw met de plant. Ze is terug. Ook de man is terug. Wittegroen. Hij heeft een boek geschreven: De dood van de Ruisende Plant heet het. Caruso blijft steken in het largo van Händel.

‘Oké, ik doe het,’ zegt de dokter. Het meisje kleedt zich uit. Het is toch een jongetje.

‘Nee, niet dat,’ zegt de dokter. ‘Ik geef een subsidie voor de denneboom.’

‘De kunstenaar is weg,’ zeg ik.

‘Ik ben hier,’ zegt de kunstenaar. ‘En het gaat om een kastanjeboom, niet om een denneboom.’

‘Och hoor,’ roep ik, ‘mooi is dat. Zijn we weer compleet. Jij kan je spermaboom bouwen, de vrouw heeft meneer Wittegroen, en meneer Wittegroen heeft weer een boek geschreven. De dokter kan neuken met het meisje dat een jongetje is, en wat heb ik? Ik heb nog steeds mijn oren! En mijn tong. En ik praat en ik praat en ik praat.’

‘En ik wist het allemaal,’ roept de dokter. ‘Maar laat ik aardig zijn. Komt u maar hier, dan haal ik uw oren eraf, uw tong eruit en dan zijn we allemaal tevreden.’