Hollands Maandblad. Jaargang 1995 (566-577)

[p. 11]

Jos Versteegen

Opdracht

Een plastic tas vol warm, welriekend leven,
zo vers en toch zo rijp en uitgegist,
droeg ik vanochtend door de najaarsmist.
De zon kwam op om dertien over zeven.

Ik joeg mijn zilver door je blonde huid,
doorsneed je fijne, soepele textuur
terwijl het nieuws weerklonk - het was acht uur,
er werd verkracht, geroofd, gemoord, gemuit.

Het delicaatste vlees, geheel vetvrij,
drapeerde ik op 't teer, beboterd wit.
Ik sloeg je dicht, ontblootte mijn gebit
en hapte toe. Zwijgend versmolten wij.

Voor u schrijf ik de heerlijkste sonnetten,
ontbijtvrienden, broskorstige kadetten.

[p. 12]

Geen opdracht

Een haiku voor een kleine rijstetaart,
een vlot rondeel voor een gesneden koek
of droge versjes voor wat knäckebröd
- zijn dichtkunst is het waard.

Een bitter lied voor een zuurdesembrood,
een wreed sonnetje voor een tijgerpunt,
een speels kwatrijn voor een casinowit
- want anders gaat hij dood.

Een zoete ode voor 'n stol met spijs,
een rijm in dialect voor 'n krentenmik,
een korte treurzang voor een halfje bruin
- is dat nou aan de prijs?

De versifex oogt uitgeteerd en krank.
Hij heeft alleen gedichten op de plank.