Hollands Maandblad. Jaargang 1993 (542-553)



[pagina 31]
[Y. Né Gedichten] Y. Né Fata morgana's van te laat geboren dromen hebben gewicht. Hun schip ligt al eeuwen in de woestijn, waar het stenige stuifmeel hen stukje bij beetje bebeitelt. Deze gemeenschap vormt de levende stilte van zijn klacht
[pagina 32]
De melktandjes van het ochtendlicht knabbelen aan de nog argeloze dingen op tafel. De afstand tot mij is een dans die mij verleidt. Pas als ik ben genaderd en de lamp ontsteek bijten de dingen terug
[pagina 33]
Lover, wimpers, vleugels, wind van levenwekkend waaien, danst in de stilte van het witte licht Wekt alle wezenheden in het pulserende hart van mijn herboren bloed. Vlamt, golft, schept!
[pagina 34]
De sinistere waterklok loopt leeg. Eens vallen er de bestemmingen en onvervulde dromen droog, bezinksels die de tijd niet dronk. Een wad dat in woestijn verkeert. O zwemmer die ik was tegen de stroom, geef je nu over aan het lek!
[pagina 35]
Veel oud zeer ligt onder daken van angst geborgen. Maar een onweer breekt los. Draaiende storm in het geheugen maakt zijn oevers grenzeloos. En zijn relieken blijken onvindbaar (of dit huizen zijn voor later)
[pagina 36]
Het getij kruipt weg van de bedding van de wijzerplaat. We leefden in neergelegd stof, in graven van onmetelijke, onoverkomelijke drempels