Hollands Maandblad. Jaargang 1993 (542-553)

[p. 17]

[Cees Verraak Gedichten]

Cees Verraak

De prins en haar bloed

Zij zou heersen over het rijk.
De kaarten gestapeld, terug in hun willekeur,
kruiden die de tijd verraden, nasmeulend.
Haar lach dronken, haar sieraden rinkelen.
De waarzeggers ontvangen hun goud.
De jonge prins, dat schichtig raspaardje,
in haar toekomst gevoegd, zijn begeerte
in het vuur van slachtoffers en hebzucht gesmeed.
Gedurende veertig dagen smeert zij zich in,
twee zalven, één voor hem, één namens elkaar.
Zij oefent de loop van de bevallige gazelle,
zij hoort de bronst van een leeuwin.

Haar zoon: ‘Vervloekte bastaard!’
de prins, slechts twee winters verschil:
‘Mijn verlangen, bespring me!’
Ja, zij heeft zich in hem genesteld,
als weloverwogen keuze, de enige.
Raad en waarschuwing slaat hij in de wind,
zijn opgeklopte geilheid maskeert hij
bij het schofferen van de Kring van Ouden.
Maar noch de sterrenlezer,
de zigeuner, noch de piskijker
voorzag de grillige fuik van de natuur.
De natuur (totale oogst: honger,
vetgemest vee: stinkende kadavers,
onneembare vesting: vlammenzee)
verleent hem haat, voedt hem waanzin,
geeft hem een bijl, fijngeslepen.
Die nacht dringt hij hun vertrek binnen.
Daar liggen zij: samengekronkeld,
elkaar afgelikt met zware, rode wijn,
volgevreten met pas geboren vlees.
Zij zou heersen over het rijk,
maar de loop van haar eigen bloed
liet zich niet voorspiegelen.

[p. 18]

De maan, vier letters

Maan, voor mijn moeder, mijn eerste
geschreven woord, trots lachend.
Die vier letters een ander leven.
Het schrift lag open voor me.
Voor het eerst een woord geschreven.
Die vreemde maan een nieuwe wereld.

De maan, twee bedden

De nacht is al opgestaan, ik lig wakker,
onrustig in mijn bed, in mijn gedempte kamer.
Buiten hangt helder en speels de maan.
Hemels lichaam, denk ik, het wenkt mij.
Ze ligt ook in bed, denkend aan mij, nee,
ze slaapt al, in haar donker, glimlachend.
Achter de gordijnen schijnt de maan.
Onzichtbaar is het grenehouten bed.