Hollands Maandblad. Jaargang 1992 (530-541)

[p. 27]

‘Greguerías’^*
Ramón Gómez de la Serna

Rond grote hotels gebeuren merkwaardige dingen: duiven veranderen in pekineesjes om te zien of zij zich kunnen laten adopteren door rijke oude dames.

De knoop die eraf valt, is niet het ergste, maar het draadje dat blijft zitten.

Eenden nemen het water niet serieus.

Er zijn zuchten die het leven verbinden met de dood.

Melk is geklopte droom.

Het hart huilt bloed.

Grafisch zinnetje: ‘Hij greep mevrouw X bij haar middel.’

Wij drogen allemaal onze handen af als artsen.

Zijn olifantsoren dierlijk, of plantaardig?

Een auto vol kartonnen dozen: een rijke toekomst.

Standbeelden zijn de spionnen van de nacht.

Het schillen van een sinaasappel is als het uitkleden van een slapend kind.

Thermometers sterven jong.

Het hart is een vuist die in onze borst aan het boksen is.

De 9 is het oor van de cijfers.

De schol is het visitekaartje van de zee.

De zon op het kerkhof verloochent de dood.

Desillusie: een vogel sterft als een gevleugelde rat.

Een kat vlucht van ons weg of hij net ons horloge gestolen heeft.

Sneeuw heeft blauw bloed.

Bladeren vallen met parachutes.

Pistool: kraan van de dood.

Eet nooit komma's; zij zijn slecht verteerbaar.

Wanneer iemand in het donker uit bed gaat omdat hij niet kan slapen, is het of hij uit een rivier komt waar hij uren in gelegen heeft, zonder te verdrinken.

De aarde kent geen aardrijkskunde.

Nodig nooit iemand te eten uit wiens lach je niet kent.

De regen probeert de horizon door te zagen.

De snaren van een viool zijn jeugdig; de strijkstok heeft de rijpheid van zijn grijze haren.

Witte anjer: pochet in de borstzak van de tuin.

Praten de eieren van de papegaai? (Kakelen die van de kip?)

Camelia's zijn bloemen waar een naakte vrouw op is gaan zitten.

Op witte schapen met een zwarte kop rust een mythologische vloek.

Een zucht is de onwillekeurige klacht van de ziel.

Vrouwen die zwarte handschoenen dragen tot boven de elleboog, hopen dat zij op de Venus van Milo lijken.

Ik heb een duif met een monocle gezien.

De kerkklok draagt grote vleugels van gebeier.

Wij leven voort in degene die onze kleren past.

* vertaling: Livia Verstegen

[p. 28]

Spreken is schrijven in de lucht.

Wij strooien zout op de vis om hem de zee niet te laten vergeten.

Een olifant is verpakt in zijn eigen schaduw, als in een tabberd.

De afgrond brengt het gefluister van de bergen over naar de diepte.

Telegraafpalen zijn oude, bureaucratische bomen.

De zee heeft geen dorst, maar geweldige honger.

Bij ons allemaal is wel eens een stuk papier aan onze schoen blijven plakken. Op die dag zijn wij diep gezonken.

De kat leeft een eeuwige zondag.

In de kam blijft de liefkozing van de moeder bewaard.

Wanneer een pauw zijn waaier opent, verandert de hele tuin in een ouderwets, quasichic boudoir.

In een omarming persen wij de citroen van de liefde uit.

Lach nooit het portret uit dat boven de schoorsteen hangt. De geportretteerde kan eruitstappen.

Iedere grote golf die breekt op het strand, heeft zijn eigen, onzichtbare berijder.

Die hoest in de nacht gaf alleen maar aan dat de droom van richting veranderde.

Geld weet een absolute stilte te bewaren, zodat men niet weet wie het heeft.

Donkere nachten worden steeds donkerder omdat zij, als pagina's van hetzelfde boek, achter zich alle donkere nachten meedragen die zij geweest zijn.

De palmboom is een waterplant die aan land wist te komen.

Een kind danst omdat het wil vliegen.

Kousen: proloog van de benen.

De maan wordt grauw wanneer zij langs de hemel over vulkanen schuift.

Carbonpapier bewaart de echo van het geschrevene.

Hij rinkelde met de sleutels in zijn zak om eerder thuis te zijn.

Wat een hond het meest naar beneden haalt - en hij weet het zelf - is dat hij zijn kop moet krabben met zijn achterpoot.

Een olijfboom ziet er altijd uit alsof hij slecht geslapen heeft.