Hollands Maandblad. Jaargang 1990 (506-517)

[p. 32]

Cesare Pavese

Ontmoeting

Deze harde heuvels die mijn lichaam maakten
en het met zoveel herinnering raken, vertellen het wonder
van haar, die niet weet dat zij in mij leeft en
dat ik er niet in slaag haar te begrijpen.

Het was avond en ik kwam haar tegen: een lichtere vlek
tussen de vage sterren in zomernevels.
Het was waar deze heuvels als een vermoeden verrezen
als schaduw, duisterder, en plotseling klonk er
alsof uit deze heuvels, een helderder tegelijk
ruwere stem, een stem uit vervlogen tijden.

Soms zie ik haar, en ze staat vlak voor me
vastomlijnd, onveranderlijk, als een herinnering
Nooit hield ik haar vast: haar wezen
ontglipt me telkens en brengt me ver weg
Of ze mooi is weet ik niet. Ze is wel jong onder de vrouwen:
aan haar denkend overvalt me een beeld
uit de jeugd die ik hier tussen de heuvels sleet,
zo jong is ze. Ze is als de morgen.
Alle wijde luchten van die verre morgens
wijst ze me in haar ogen.
En in haar ogen ligt een vast besluit: het helderste licht
dat het ochtendgloren op deze heuvels ooit zag.

Uit het diepst van alles wat mij het liefste is, heb ik haar
geschapen, en ik slaag er niet in haar te begrijpen.

[p. 33]

Ook jij bent heuvel

Ook jij bent heuvel
en pad van steen
en spel in het riet,
en je kent de wijngaard
die 's nachts zwijgt.
Je zegt geen woord.

Er is een grond die zwijgt
en het is niet de jouwe.
Er is een stilte die blijft
op het groen en de heuvels.
Er zijn stromen en velden.
Je bent een ontoegankelijke stilte
die niet wijkt, je bent lippen
en duistere ogen. Je bent de wijngaard.

Het is een grond die wacht
en geen woord spreekt.
Dagen vergleden
onder gloeiende hemels.
Je hebt gespeeld met de nevels.
Het is een slechte grond -
je aangezicht weet het.
Ook dat is de wijngaard.

Je zult de nevels hervinden
en het rietveld, de stemmen
als schaduw in maanlicht.
Je zult woorden hervinden
voorbij het kortstondig
nachtelijk leven van spelen,
voorbij jeugd net betreden.
Het zal zoet zijn te zwijgen.
Dan zal een stilte ontstoken
de velden verschroeien
zoals fakkels de avond.

(vertaling: Margrieta Jeltema)