Hollands Maandblad. Jaargang 1989 (494-505)

[p. 27]

Eva Gerlach

De hoge dijk

De dagen, korter maar niet veel,
damp als een muggennet over de velden, zon
die er zijn snuit door steekt.

Terug. Elk bosje een zetstuk,
verreden in een droom die maar niet over,
niet over afstand wil gaan.

Hoe zij elkaar daar vonden en daar aan-
raakten en daar betoverd
met stenen wangen tegen elkaar stonden
te wachten of het hen zou overslaan.

Pauw

Eerst dacht ik nog dat jij het was, vermomd,
je hoort dat wel eens over zielen,
die van de dakgoot mij aankeek,
‘afwezig maar alert’, benig profiel,
wereld vernauwd tot schittering op je oog.

Was ons beetnam en uit elkaar bewoog,

aldoor kijkt het naar ons, je weet
niet zeker of het kijkt want het verraadt
zich niet, het gaat niet vlak voor ons
staan pronken of trompetteren. Het staat

maar stil en kijkt ons aan van ergens hoog.