Hollands Maandblad. Jaargang 1988 (482-493)

[p. 31]

Acht gedichten
Anneke Brassinga

Voor nu en altijd

De bomen in schemer het zwartst
en schrikbarend groot
als de geesten van straks.
In een vijver gaan eenden mopperend slapen.
Er is niets te voelen na zonsondergang,
afwezigheid.
Niets te vermoeden,
nacht is nooit weg. Bomen
maken de dag, ze stralen
met jong maar bezadigd lommer
dat aan zijn voet kuilen graaft,
schaduw kweekt voor later -
De dag verdwijnt in groeiende bomen.
Bleef je maar altijd
oude lampekap boordevol nacht
schrikbarend bemind in schemer stilstaan.

Scheur

Dichten is een schuur
met koud uitzicht dat verdwijnt
alleen laat zijn met het kleinst
geluid. Een druppel, dier,
auto die door ruimte rijdt.
Licht kruipt door kieren
tekent een schuur van zwart.
Zijn de sterren schilders?
Woorden, gloeiende vonken
en oude as, verdwalen in hoeken
en gaten. Is er landschap daar
buiten? Dichten is een kier,
licht dat lekt aan de drempel
van een dichte deur.

[p. 32]

Nachtregen

Zweet breekt uit de muren
het regent in het vuur.
O oven, laat je niet doven,
luiken wees geloken -
de steenuil slaapt alweer.
Zijn jacht verjoeg
de hele wereld.
O nacht o geef nu dromen
dicht uren
dat regen ruisende tijd
buiten blijft. Verzacht mij
dit tumult van tranen
van hortend, vochtig gerucht.
Laat in aardse kelders
mij hemelen gewiegd.

Maart

Onder stammen staat het blank
als glas over roestend blad.
Onder lucht staat het zwart

bos ontdaan tot bot.
In wortels rust vuur,
het raast in wind.

Kindjes vallen, hun kreten
scherven strijdmetaal.
Zomer is hiernamaals, straks.

Zoet

Bitter vreemd wie wordt liefgehad
wreed ben ik mij zelf ontnomen,
kruitvat heeft vlam gevat -
een spoor van licht jaagt
speer van vuur doorheen gebroken
hart, niets meer beschut
ontketend leven gegeven
in handen van een zoete vreemde.

[p. 33]

Stilleven

In boerenbos hurkt landjuweel
schim van zwart fluweel.
Sterren glimmen op de grond
door gevallen blad, in zon:
eikels raapt een appelwang.
Lommer ruischt der sferen zang.

Buiten, herfst

De bliksem heeft mij niet geraakt
vandaag, hij was een weiland verder
dat is niet ver. Mijn huis nog onder
de hemel met de laatste muggen,
eerste ganzen die vluchten. Rafels
van licht, het donkert snel.
Over de sloot, onzichtbaar
hangen daar de zoetste bramen.
Zolang ik opblijf zal ik dromen
van gemis, vliegkunst, eeuwigheid.
In dood is alles te nabij.

Appels van Cézanne

Dat zijn pas gloeilampen,
oogst in de hand van vuur
die penseelt. Er is geen schil.

Rusten ze? Het blad ligt scheef.
Ze houden zich aan schaduw stil.
Een bloem zweeft door de muur.