Hollands Maandblad. Jaargang 1985 (446-457)



[pagina 26]
[Leo Vroman Gedichten] Leo Vroman
Samantha We zagen op TV hoe toen je zachte lichaampje deze eer verdroeg zo wankelend onder bloemen dat je lachte in het licht van vlammen voor de boeg. Russische rozen, anjers, gladiolen, God weet waren er wel orchideeën op je slapend als de onvermijdelijke weeë symbolen van ons tijdelijk lot een klapje herfst een halve eeuw te vroeg en je sprong open waar je het niet verwachtte volmaakt au zo volmaakt bezeerd Dan weer te dood dan weer niet dood genoeg spring je nog lachend op in mijn gedachten te verdraaid vertederend verteerd. Waarom kauw ik zo op je kokend vlees en drink ik tranen uit mijn ogen van je rook? Ik vrees geen dood, Samantha maar ik vrees deze gedichten die nog rijmen ook. Bar Harbor, zomer 1985
Arm verleden Tot een onverklaarbaar lot geboren elke seconde bij zichzelf te leer zo is iedereen en alles uitverkoren in een eigen kruimpje van het weleer geuren en muziek nimmer tevoren gemerkt schuifelen op ons neer wij worden weerloos door een snelverkeer van lange dode schaduwen omschoren. Het verleden onvergetelijk verloren dan weer verknuffeld als een zak tussen ons in keert steeds hopelozer kleiner weer In de regen kunnen wij het horen weghinken naar de storm van ons begin klaar voor de stortbui van de laatste keer. Brooklyn, 14 sept. 1985